Αχ βρε Ντομινίκ

Δυο τον τραβούν και τρεις τον σπρώχνουν, λες και θα τους φύγει. Το δείχνει ξανά και ξανά η τηλεόραση µε τον γνωστό σαδισµό που έχει για τις επαναλήψεις. Του ‘βγαλαν και το σακάκι από τον έναν ώµο. Μαράθηκε στο πρόσωπό του όλη εκείνη η αυτοπεποίθηση, η λάµψη που εξέπεµπε αρρενωπότητα εξαφανίστηκε. Τώρα αυτή η τόσο ευρύστερνη κατασκευή µοιάζει περιττή, η πτώση προκαλεί οίκτο και ανάµεικτα µητρικά συναισθήµατα. Το καηµένο το παιδί... πιάνω τον εαυτό µου να σκέφτεται, γιατί να µην προσέξει... Πάει, έπαθα διχασµό προσωπικότητας η φεµινίστρια.

Ποιος σκέφτεται έτσι; Εγώ που ανέλυα πόσο απαράδεκτο είναι να θεωρείται ο βιασµός ερωτική εκδήλωση, να µπερδεύεται µε την ελευθερία; Εγώ που πάσχιζα να βγάλω την καταπίεση των γυναικών από τη σιωπή; Δεν είναι δυνατόν, κάτι µου συµβαίνει. Εχω πάψει να πιστεύω ότι η συναίνεση είναι απαραίτητο στοιχείο οποιασδήποτε επαφής θέλει να λέγεται ανθρώπινη στον έρωτα; Εγώ που έγραψα, µετέφρασα, σκέφτηκα, φώναξα, ούρλιαξα για τους βιαστές, για τη σιωπή των θυµάτων, είναι δυνατόν να λυπάµαι τον Στρος-Καν; Τόσο πια έχω γίνει θύµα του ριάλιτι που θέλουν να µου σερβίρουν µε τίτλο, η πτώση ενός ισχυρού; Τόσο σα µαριονέτα µε ρυθµίζουν, πότε να λυπάµαι, πότε να θυµώνω, δεν είµαι παρά ένα µόριο στην άκρη της τηλεοπτικής ακτινοβολίας; Μιλώντας για µόρια, τι είναι αυτό µέσα µου που εκλύει κατανόηση για το ανοικονόµητο τοιούτο το οποίο βασανίζει το γένος των ανδρών; Μοιάζει µε τον Ναπολέοντα προς την Ελβα,καθώς στα µούτρα του αποτυπώνεται η καρτερία. Ξαφνικά φαίνεται µόνο ένας γέρος που διασύρεται, ενώ το «φερόµενο ως θύµα του» (µην ξεχνάµε και τις διατυπώσεις) σφύζει από νιάτα και χαµογελά. Σα να µη µετράνε παρά µόνο τα νιάτα σε τούτες τις εικόνες. Αυτό θα φταίει, ο φακός αποτυπώνει µόνο σφριγηλότητες και σακουλιάσµατα. Δεν µε νοιάζει για τη Γαλλία που χάνει έναν υποψήφιο πρόεδρο, ούτε για την Ελλάδα που χάνει την ευρωπαϊκή χροιά της γενναιοδωρίας, µε τις εντυπώσεις και τις ιδέες µου δεν βγάζω άκρη.
Στα ΝΕΑ http://www.tanea.gr/default.asp?pid=10&ct=13&artid=4631390