Πέμπτη 19 Μαΐου 2011

Μια κουβέντα παραπάνω

Είναι ο τύπος µας, είναι το ταµπεραµέντο µας, λέµε και καµιά κουβέντα παραπάνω. ∆εν την εννοούµε πάντα, έτσι για προσέγγιση. Μαθαίνουµε για βιασµούς, λέµε ευνουχισµό θέλουν οι βιαστές. Μαθαίνουµε για κλοπές, λέµε να τους κόβουν τα χέρια. Μαθαίνουµε για φόνους, λέµε αυτοί αν συλληφθούν θέλουν κρέµασµα. Θα κουνήσει το κεφάλι ο απέναντι, θα πιάσουµε κουβέντα. Φαινόµαστε και τολµηροί. Μια γυναίκα εµφανώς αδύναµη διατείνεται στο τρόλεϊ ότι θα µπορούσε να ακρωτηριάσει µόνη της κάποιον που θα έκανε απόπειρα να της κλέψει το πορτοφόλι. Σιγά µην το εννοεί.

Γενικά, οι απειλές έχουν πλάκα. Η φαντασία αφήνεται ελεύθερη. Οι τοίχοι γεµίζουν απειλή. Μια κουβέντα παραπάνω, να τη βλέπεις κάθε µέρα. Οι δε ψηφιακοί τοίχοι ξεχειλίζουν. Εκεί πια το ένστικτο της καταστροφής ζωγραφίζει ακατάσχετα.

Ελεύθερα από αναστολές, τα πληκτρολόγια παίρνουν φωτιά. Εκεί πολλές κουβέντες παραπάνω κάθε µέρα υπόσχονται σφαγές και ανασκολοπισµούς, φωτιές και τσεκούρια.

Ευτυχώς, τα επίσηµα µέντια είναι ακόµα σοβαρά. Οι δηµοσιογράφοι ξέρουν απ’ έξω τη Χάρτα του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώµατα, οι πολιτικοί το ίδιο, προσέχουν τι λένε, οι δηµοσιογράφοι επίσης. Ε, καµιά φορά τους ξεφεύγει καµιά κουβέντα παραπάνω. Αντιπαθούν τους µετανάστες. το έγραψε ο άλλος έτσι απλά. ∆εν είναι τίποτε, µια προσωπική εκµυστήρευση. Να πήγαιναν, βρε παιδί µου, στα ξερονήσια, να τα εποικίσουν κιόλας που είναι έρηµα. Γιατί να µη βάλουν και λίγα δέντρα; Τα νησιά δεν ήταν πάντα ξερά, κάποτε είχαν δάση. Κι όλοι έχουµε όνειρα για τον τόπο µας. Κι αυτά τα Πατήσια, Νιγηρία τα λένε οι ταξιτζήδες. Χα χα. Μια κουβέντα παραπάνω λένε κι αυτοί, να νιώσουν ανώτεροι. ∆εν πιάνουν και τα ρόπαλα να βγουν στις πλατείες.

Μερικοί βέβαια βγήκαν στις πλατείες. Κουβέντα στην κουβέντα, χιούµορ στο χιούµορ και φαντασία στη φαντασία, το αποτέλεσµα είναι ένα µαυρισµένο χέρι παιδιού στο Μεταξουργείο. Το κεφάλι ενός άλλου παιδιού γεµάτο ράµµατα. Κι οι ψυχές των παιδιών σιωπηλές, εκεί δεν φαίνονται οι µώλωπες και τα σηµάδια.

Πόσες κουβέντες παραπάνω ακούσαµε όµως… Και καµιά λιγότερη κουβέντα, λίγη αυτοσυγκράτηση, λίγη περίσκεψη. ∆εν είναι στον τύπο µας, βρε αδερφέ.
Στα ΝΕΑ http://www.tanea.gr/default.asp?pid=10&ct=13&artid=4631561

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Πόσο δύσκολο να γίνει το προσωπικό, πολιτικό.

Τη νύχτα που έφτασε ο Καραμανλής στο Ελληνικό να αναλάβει τα ηνία της χώρας που είχε βρεθεί στο χείλος του γκρεμού, πενήντα χρόνια πριν, δεν...