Θάνατος τα μεσάνυχτα

Στο σκηνικό της ταινίας 'Το λιβάδι που δακρύζει'

Μάλλον τα νεύρα μου είναι σπασμένα. Δεν μπορώ να δουλέψω όσο θέλω, χαζεύω, δεν με ικανοποιούν αυτά που κάνω, όλη μέρα διαβάζω πολιτικά άρθρα και απελπίζομαι. Μάλλον γι αυτό με πιάσανε τα κλάματα μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα μόλις διάβασα ότι πέθανε ο Θόδωρος Αγγελόπουλος μετά το ατύχημα που είχε σε τροχαίο.

Θέλω να πω, δεν είναι νορμάλ. Δεν μου άρεσαν οι ταινίες του εδώ και καιρό, αν και προσπαθούσα, έβλεπα κάθε τόσο μία, ξεχώριζα κάποιες σκηνές, αλλά γενικά έβρισκα κυρίως ένα μπλοκάρισμα στο λόγο του. Έλεγε πράγματα βεβαίως σημαντικά, έλεγε έδειχνε, αλλά όλες αυτές οι σιωπές, τα μεγάλα πλάνα, κάτι άλλο έπρεπε να πει επίσης, κάτι κάλυπταν που δεν έβλεπε, δεν ήξερε να το πει, δεν ήθελε, ίσως να είχε αποφασίσει και πως δεν χρειαζόταν.

Πήγαινα ξανά και ξανά να δω ταινίες του επειδή οι πρώτες με είχαν συγκλονίσει. Ο Θίασος, η Αναπαράσταση, οι Μέρες του 36. Ήμουν φοιτήτρια στη Θεσσαλονίκη, τις είχαμε δει στο φεστιβάλ. Οι Μέρες του 36 είχαν προβληθεί επί χούντας, κάθε πλάνο και κάθε λέξη και κάθε στιγμή μας φαινόταν φορτωμένη νοήματα και μηνύματα που έπρεπε να καταλάβουμε. Θυμάμαι ακόμα να βγαίνω από το σινεμά φορτωμένη εντυπώσεις κι απορίες και στόχους για τη σκέψη, κι εκείνο το αίσθημα της αδυναμίας που ζούσαμε στη χούντα να έχει πυκνώσει και ταυτόχρονα ταρακουνηθεί. Η Αναπαράσταση, τι τέλεια φτιαγμένη ταινία. Ύστερα ο Θίασος, ένας θρίαμβος της ελευθερίας μόνο να τον βλέπεις, η ελληνική τραγωδία ζητούσε τη θέση της επιτέλους. Τέρμα η χαζοχαρούμενη λήθη. Ζητούσε τη θέση της και την κατακτούσε. Στη Γαλλία μαγεύτηκαν άπαξ δια παντός με το σκηνοθέτη. Τα δυο χρόνια που έμεινα στο Παρίσι προβλήθηκαν τα πάντα γύρω απ’ αυτόν.

Στις επόμενες ταινίες του δεν ξαναβρήκα αυτή την συγκλονιστική συγκίνηση. Υπήρχαν στιγμές που ξεχώριζαν, αλλά το όλο πράγμα μου ξέφευγε. Στο τέλος δεν πήγαινα πια να τις δω,  με ξάφνιασε ο εαυτός μου, γιατί να με πιάσει τέτοιο παράπονο τώρα; Είναι ο θάνατος απαράδεκτος ούτως ή άλλως. Δεν ήταν και γέρος να πεθάνει έτσι ξαφνικά, ταινία γύριζε. Τον παρέσυρε μοτοσικλέτα, όπως ένα σωρό πεζούς στην πόλη των οχημάτων.

Αλλά βέβαια είναι και ένα κομμάτι της νεότητάς μας που χάνεται έτσι ξαφνικά. Η εμμονή στο μάταιο έπος της Αριστεράς, η προσπάθεια να γίνει έπος ένας πόλεμος με τόσο σκοτάδι, να βγουν από τη βία κομμάτια ποίησης, να δικαιωθούν τα  λάθη από τον πόνο των ανθρώπων. Να έχουμε να λέμε ότι δεν ήταν μόνο αγριότητες και λάθη όλ’ αυτά που μας απασχόλησαν, υπήρχαν οι καλλιτέχνες που μας έπαιρναν από το χέρι να μας δείξουν την ανθρώπινη αδυναμία στις ιστορικές εκφάνσεις, ο Τσίρκας που έγραψε, έλεγε, τις Ακυβέρνητες Πολιτείες για να δικαιώσει το κίνημα του Απρίλη, ο Αγγελόπουλος που βρήκε πτυχές και πτυχές στα τόσα ακατανόητα σούρτα φέρτα του Εμφυλίου.

Δεν φαντάζομαι να τον ξεχάσουν οι Γάλλοι, ανάμεικτα συναισθήματα θα μολύνουν σήμερα το Σηκουάνα, θα δείτε.  
Από το Protagon http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.proswpa&id=12064