Μάρκα Μάρκαρη, χάρη Χαρίτου

Ορίστε που βρέθηκα διαβάζοντας την «Περαίωση» του Μάρκαρη, να έχω ταυτιστεί με το δολοφόνο! Ποια, εγώ που είμαι τόσο κατά της βίας, να βρίσκομαι να εύχομαι μυστικά να μην πιάσουν τον εθνικό φοροεισπράκτορα, ενώ ταυτόχρονα ήξερα ότι θα τον πιάσουν, γιατί πάντα συλλαμβάνεται ο δολοφόνος από τον δαιμόνιο Χαρίτο, ο οποίος είναι το άκρο αντίθετο από κάθε λογοτεχνικό στερεότυπο αστυνομικού, ένας μικροαστός λάτρης των γεμιστών και της γυναικούλας του, και προσπαθούσα να προετοιμαστώ ψυχολογικά να μη στεναχωρηθώ στο τέλος! Αχ οι καλλιτέχνες μας αιχμαλωτίζουν σαν παιδιά ξελιγωμένα μπροστά στο κουκλοθέατρο…

Τι να κάνουμε, έτσι είναι η τέχνη, μας ξεγυμνώνει μπροστά στον εαυτό μας, αλλά η ίδια έχει το φάρμακο για να μας ηρεμεί, δι ελέου και φόβου περαίνουσα….

Περαίνουσα; Τι περαίνουσα δηλαδή; Πάλι η περαίωση; Μήπως υπάρχει η έννοια της περαίωσης μέσα σε κάθε τραγωδία, και βέβαια κάθε αστυνομικo, με πολιτικές προεκτάσεις κι ερμηνείες και κλειδιά, ή και χωρίς;

Και σα να μην έφτανε που πιάνει το δολοφόνο ο Χαρίτος, πετυχαίνει να πείσει και την κόρη του να μη φύγει στην Αφρική! Νομίζω ότι στη θέση του δεν θα το έκανα αυτό, συνέχεια λέω στους νέους, και πρωτίστως στα παιδιά μου, να φύγουν. Να δοκιμάσουν τα φτερά τους σε άλλα μέρη, να γνωρίσουν τον εαυτό τους καλύτερα, να αξιολογηθούν στη δουλειά τους πιο τίμια. Το έλεγα και πριν την κρίση, για τους ίδιους λόγους που κι εκείνος γράφει στις ιστορίες του. Τέλος πάντων, το παιδί της ιστορίας μένει εδώ, και περνά το αισιόδοξο μήνυμα του: μένουμε και αγωνιζόμαστε. Εδώ που τα λέμε, χιλιάδες σηκώνονται και φεύγουν, ας μείνει τουλάχιστον η κόρη του Χαρίτου. Κι όλ' αυτά συμβαίνουν σε μια ιστορία που εκθέτει την ελληνική ασθένεια σα θερμογραφία με όλες τις εστίες μόλυνσης στο φως. 

Απολαμβάνω κάθε βιβλίο του Μάρκαρη, τον ευγνωμονώ που γράφει ασταμάτητα. Δεν έχω διαβάσει άλλα τέτοια αστυνομικά, αλλά αν υπάρχουν ανάλογα σε άλλες χώρες θα τα διάβαζα για να τις καταλάβω πριν τις επισκεφτώ, ή για να τις επισκεφτώ νοερά τώρα που δυσκολεύουν τα ταξίδια. Θα έπρεπε να συνοδεύουν τους οδηγούς των πόλεων και τις ιστορίες των χωρών, να μπερδεύεσαι στις διαδρομές, να μποτιλιαρίζεσαι στα πάθη τους, να συμπονάς τα αδιέξοδά τους.