Υπέκυψα κι εγώ στον πειρασμό, πήρα κάμποσα παιδικά, κλασσική λογοτεχνία και επιστημονικά, όλα συντομευμένα αγρίως και απλοποιημένα, με εικόνες. Τα πήρα για το μάθημα που κάνω, ελληνικά σε μετανάστες, σαν παράλληλο υλικό.
Κανονικά θα έπρεπε να έχω τρεις βιβλιοθήκες με παιδικά, αφού έχω μεγαλώσει τρία παιδιά που είχαν ένα σωρό βιβλία, αλλά τα έδωσα όλα στο χωριό όταν μεγάλωσαν, αν και μερικές φορές γκρίνιαξαν οι ιδιοκτήτες τους γι αυτή τη δωρεά. Το έκανα κυρίως για να απελευθερώσω χώρο στο διαμέρισμα όπου ζούμε πολλά χρόνια πέντε άνθρωποι κι έχει μαζευτεί πολύ πράμα, κι η δασκάλα της Δράκειας το είχε εκτιμήσει. Πολύ σημαντικό για μένα. Ακόμα κι αν οι μαθητές του μονοτάξιου σχολείου Δράκειας πάρουν τα βιβλία στο σπίτι και τα ξεχάσουν, ακόμα κι αν δεν τα πάρουν καν, ακόμα και τις ράχες τους να βλέπουν, είναι κάτι νομίζω. Να ξέρουν κάπου στο βάθος του μυαλού τους ότι τα βιβλία είναι κάτι ευχάριστο και συμπαθητικό που προσπαθεί να σε δελεάσει.
Αν ήμουν πλούσια θα έκανα αυτή την ευεργεσία, μια δανειστική βιβλιοθήκη στην Κυψέλη. Σαν τις εγγλέζικες, εκείνη στο Καντέρμπουρι που είχαμε δει κάποτε, ή στη λαϊκή γειτονιά του Λονδίνου Whitechapel. Θα είχε μέσα ασύρματο Ίντερνετ και κομπιούτερ, περιοδικά, πολυθρόνες, τραπεζάκια, φυτά εσωτερικού χώρου, θα ήταν ανοιχτή όλη τη μέρα. Βιβλιοθήκη για όλους.
Θα έπρεπε να ντρέπομαι να το ομολογήσω, αλλά τώρα πια μεγάλωσα και λέω αλήθειες: η μόνη βιβλιοθήκη που χρησιμοποίησα στη ζωή μου ήταν του σχολείου. Την είχα διαβάσει ολόκληρη, ήταν και μικρή. Είχα και το κλειδί της, με κάποιο τρόπο είχα ανακαλύψει ότι άνοιγε με ένα δικό μου κλειδί! Εντάξει, ήμουν ένας μικρός διαρρήκτης, αλλά πολύ το ευχαριστήθηκα, κι όλα τα βιβλία τα πήγα πίσω αφού τα διάβασα. Δεν ξαναμπήκα όμως σε άλλη βιβλιοθήκη στη ζωή μου για διάβασμα, μόνο για τουρισμό. Στο Παρίσι, το Λονδίνο, τη Βενετία, την Οξφόρδη, τη Νέα Υόρκη, έμπαινα, έρριχνα μια ματιά κι έφευγα. Τέλειωσα τη Νομική Σχολή, έκανα και μεταπτυχιακά διαβάζοντας μόνο στο σπίτι μου και στα βιβλιοπωλεία. Ίσως είχα κακομάθει με το κλειδί της σχολικής βιβλιοθήκης, αλλά νομίζω ότι δεν έχουμε την κουλτούρα της βιβλιοθήκης γενικά.
Αφού δεν μπορώ να ιδρύσω τη βιβλιοθήκη των ονείρων μου, με αυτά τα φτηνά βιβλία θα φτιάξω μια μικρή σπίτι μου. Τα παιδικά είναι ό,τι πρέπει για εκμάθηση της γλώσσας, αλλά γενικά νομίζω ότι είναι και τα καλύτερα βιβλία. Προσεγμένα, ευχάριστα, και προσηλωμένα στην άντληση κλασσικής λογοτεχνίας και στην παρουσίαση γνώσεων. Με τους εφτά μαθητές μου θα κάνω ερασιτεχνικά αυτό που θα έκανα κι αν ήμουνα διευθύντρια σχολείου ή ευεργέτης της Κυψέλης, που λέγαμε.
7 σχόλια:
Aπορώ πώς τα παιδιά σας άφησαν να δώσετε τα βιβλία τους, εγώ δεν θα επέτρεπα στη μητέρα μου να το κάνει!
Εχετε δίκιο, κι εγώ δεν άφηνα τη μητέρα μου να το κάνει, αλλά μιλάω για βιβλία που δεν έδειχναν να τους ενδιαφέρουν, όχι για τα αγαπημένα τους. Μπορεί και να πρόκειται για κατάχρηση εξουσίας, ποιος ξέρει το σωστό ποτέ με τα παιδιά;
Κι όμως υπάρχει βιβλιοθήκη αν και όχι παρά πολύ κοντά σας, σε υποφερτή απόσταση:
Βιβλιοθήκη Ιωάννειου Πνευματικού Κέντρου
Πληροφορίες
•Διεύθυνση: Πανόρμου 59
•Τηλ.: 210 6983905
•Φαξ: 210 6983906
•E-mail: podbibl@otenet.gr
•Ώρες λειτουργίας: καθημερινά 9:00 - 15:00
Την ξέρω γιατί πηγαίνει η μητέρα μου και μάλιστα, πριν από λίγο καιρό τους έστειλα βιβλία που είχα διαβάσει και δεν έιχα που να τα βάλω. Σκέφτηκα πως αν είναι στη βιβλιοθήκη, αν θελήσω να τα διαβάσω, θα μπορέσω να τα δανειστώ.
Το ίδιο όνειρο έχουμε― όχι Κυψέλη μόνο, μα κάθε γειτονιά.
Χρωστάω πολλά στο Βρετανικό Συμβούλιο & στη Βιβλιοθήκη της γειτονιάς μου στο Λονδίνο που ήταν & τόπος σνάντησης γενεών καθώς περνούσαν μαθητούδια κι έβρισκαν τους ηλικιωμένους να διαβάζουν (για ζέστη/συντροφιά/οικονομία) την εφημερίδα. Κι έχω τόσο γλυκές αναμνήσεις που τώρα που αγοράζω από το Internet προτιμώ τα παλιά σκληρόδετα που απελευθερώνουν οι βιβλιοθήκες.
Καλοτάξιδα τα καινούργια σου!
Πανόρμου; Δεν το ήξερα, θα κοιτάξω, αν και ομολογώ ότι μου πέφτει κάπως μακριά για τη βόλτα στη γειτονιά που ονειρεύομαι μετά βιβλιοθήκης. Ναι, όπως λέει η Δάφνη, σε κάθε γειτονιά θα την ήθελα, αλλά κατά βάθος έχω πια συνηθίσει να διαβάζω βιβλία δικά μου ή δανεισμένα απο φίλους...
Έτσι ήμουν κιε γώ πρώτα, διάβαζα μόνο αγορμασμένα,. Μέχρι που ήρθα στις βόρρειες χώρες όπου όχι μόνο υπάρχει βιβλιοθήκη σε κάθε γειτονιά αλλά έχουν και αυτοκίνητο βιβλιοθήκη που φέρνει τα βιβλία κοντά σε όσους δεν μπορουν να πάνε μόνοι τους. Και η βιβλιοθήκη είναι πιο καλή λύση και για το χώρο και για τα χρήματα. Πέρσι έιχα κάπου 35 δάνεια και υπολόγισα πως αγόρασα 56 βιβλία από το δίκτυο. Που να τα βάλω όλα αυτά;
Πάντως έχουμε κι εμείς βιβλία που θα μπορούσαμε να σας στείλουμε για τους μαθητές σας. Και αν χρειάζεσθε και κάτι άλλο, καινούργια βιβλία, νο μου πειτε να σας τα στείλω. Από τότε που διάβασα στα ΝΕΑ για το σχολείο σας ήθελα κάπως να συνεισφέρω.
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ! Δυστυχώς δεν έχει υποδομή για βιβλιοθήκη εκεί, τα έχω σπίτι και τους τα δίνω ένα -ένα. Παραμενει όνειρο η δανειστική βιβλιοθήκη στη γειτονιά μας!
Δημοσίευση σχολίου