Χωριό μου χωριουδάκι μου...

Παλιό αρχοντικό στο ρέμα της Δράκειας

Πώς ξεμείναμε στην Αθήνα φέτος; Κάθε χρόνο τέτοια εποχή ήμασταν στα βουνά, τουλάχιστον την τελευταία δεκαπενταετία. Για πέντε μέρες ανασαίναμε τον αέρα του Πηλίου, περπατούσαμε στα μονοπάτια της Δράκειας, τρώγαμε στην ταβέρνα του Μεταξογένη, πηγαίναμε με τα πόδια στον Άγιο Λαυρέντιο, και κάθε βράδυ μαζευόμασταν στο καθιστικό του ξενώνα ή στο σπιτάκι μας, και παίζαμε ομαδικά επιτραπέζια, σαν παιδιά, μαζί με τα παιδιά.
Τι ευτυχισμένες μέρες περάσαμε, έστω κι αν ήταν μεγάλος κόπος να ξεκουνήσεις τους αθηναίους για περπάτημα, να τους πείσεις να κάνουν μερικά χιλιόμετρα, να τους πείσεις να αφήσουν τα παιδιά τους να ανέβουν στα Χάνια, που είναι πολύ κοντά στη Δράκεια, όπου μέναμε, και να μάθουν σκι. Τα καταφέρναμε όμως, και έχουν μαζευτεί στις αναμνήσεις μας, σαν πολύτιμοι τόμοι σε βιβλιοθήκη, σαν υπέροχοι πίνακες σε σαλόνια, σαν τραγούδια σε ρεπερτόριο, μερικές πορείες απο τη Δράκεια στην Πορταριά, απο τη Δράκεια στα Χάνια, απο τις Μηλιές στα Καλά Νερά, απο το Τρίκερι στην Αγία Κυριακή, απο την Πορταριά στη Μακρυνίτσα, το πανεύκολο, κι απο τις Μηλιές στην Τσαγκαράδα, το πιο δύσκολο, μόνο για εκλεκτούς και πεπειραμένους Τα δε παιδιά μάθανε σκι, μαζί τους έμαθε κι ένας μόνο μεγάλος. Όχι εγώ, αν και προσπάθησα.
Το χωριό που η γιαγιά μου εγκατέλειψε το 1910 για να βρει την τύχη της, να αναζητήσει κάποιον καλό γαμπρό, να ζήσει καλύτερες μέρες, και μετά απ' αυτήν το εγκατέλειψαν άλλοι κι άλλοι, μέχρι που οι Γερμανοί στον Κατοχή εκτέλεσαν 120 άντρες κι ύστερα ο σεισμός το ρήμαξε, το χωριό αυτό το παρατημένο, το δοκιμασμένο και εγκαταλελειμένο, ήταν σκηνικό για λίγες μέρες συμπυκνωμένων απολαύσεων κάθε χρόνο, για μια μικρή έστω περίοδο, σημαντική όμως επειδή μεγάλωναν τα παιδιά μας. Γινόμασταν κοινωνικοί εκεί πάνω, οι επαφές ήταν εύκολες, οι απολαύσεις απλές. Μια βόλτα στο βουνό μπορούσε να δώσει βαθιά χαρά, που μοιρασμένη βάθαινε περισσότερο. Καμιά φορά ήμασταν 35 άτομα που πηγαίναμε στην ταβέρνα της πλατείας και καταφέρναμε να καθίσουμε όλοι μαζί και να γιορτάσουμε την Πρωτοχρονιά,  τα Φώτα, ή απλώς τη χαρά της συνάντησης.
Φέτος δεν έχει. Πρώτη φορά περνάμε μακριά απο τη Δράκεια μας τα Φώτα. Τέτοια ώρα ξεκινάνε στο χωριό τα πολυφωνικά κάλαντα των Φώτων, αντρική χορωδία που γυρίζει στα σπίτια και τραγουδά. Πρώτη φορά μετά απο καιρό θα βρούνε σκοτεινό το σπιτάκι μας. Τι να κάνουμε, ήρθαν τα παιδιά μας για τις διακοπές, δεν ήθελαν και οι φίλοι να ταξιδέψουν, μείναμε στην Αθήνα. Κατά σύμπτωση βγήκε στο Γαβριηλίδη το βιβλιο του Δημήτρη τις μέρες αυτές, που είναι εμπνευσμένο απο τα τοπία της Δράκειας,  με τίτλο "Χιονίζει ήσυχα στις Αγριόλευκες". Είναι μια μικρή παρηγοριά. Αλλά του χρόνου να είμαστε καλά, θέλω να είμαστε εκεί ξανά, να ακούσω τις φωνές να πλησιάζουν μέσα στο βιαστικό δειλινό, τους σκληροτράχηλους άντρες του χωριού να τραγουδάνε όλοι μαζί, με όλες τις δυνάμεις τους, και να δημιουργούν στον κρυστάλλινο αέρα μια απίστευτη αρμονία.

Χιονίζει ήσυχα στις Αγριόλευκες