Η ιδέα μου μπήκε επειδή θυμάμαι έναν τύπο που ήταν τόσο ρατσιστής ώστε τον ενοχλούσαν ακόμα κι οι φοίνικες. Πού τους πετυχαίνω κι εγώ τέτοιους ανθρώπους, είναι ν' απορείς. Εχουν γεμίσει κι αυτοί τον τόπο. Έχουμε, είχε πει, τόσους φοίνικες πια, όλο φοίνικες παντού, σε λίγο θα μιλάμε αραβικά! Προφανώς θα περίμενε να γελάσουμε, αλλά δεν είχαμε κάνει τίποτε, προσπαθήσαμε να αλλάξουμε συζήτηση για να μην αναγκαστούμε να δείξουμε ότι είχαμε ακούσει...
Αραγε θα είναι τώρα ευχαριστημένος που οι φοίνικες αφανίζονται; Αναρωτιέμαι. Είναι τόσο θλιβερό το θέαμα των άοπλων, ανυπεράσπιστων, παραδομένων δέντρων.
Ο Παλαμάς έλεγε τους φοίνικες φοινικιές. Υπάρχει ένα ωραίο ποίημα του, η Φοινικιά, μιλάει βεβαίως για ανθρώπους και τη δική τους μελαγχολία. Ισως εννοούσε τις λατάνιες. Αιώνες εγκλιματισμένος ο φοίνικας εδώ, αρσενικός ή θηλυκός. Με τους τερμίτες τι γίνεται δεν ξέρω.
2 σχόλια:
Είναι μεγάλο το ποίημα του Παλαμά, αλλά θυμάμαι την τελευταία στροφή, άρεσε πολύ στον αδερφό μου¨
"...Ὦ Φοινικιά, μᾶς ἔσπειρεν ἐδῶ ἕνα χέρι,
καὶ θὰ ξαναπλωθῇ, καὶ θὰ μᾶς ξερριζώσῃ,
καὶ θὰ πεθάνουμε· τὸ κῦμα καὶ τ᾿ ἀγέρι
καὶ τὸ νερὸ ἀνελεήμονα θὰ μᾶς σαρώσῃ,
καὶ δὲ θὰ κλάψῃ μας τ᾿ ὁλόανθο καλοκαῖρι,
κ᾿ ἡ πλατιὰ πλάση τὸ χαμό μας δὲ θὰ νιώσῃ,
καὶ κάτου ἀπὸ τοῦ ἴσκιου σου τὰ μάγια πάλι
θ᾿ ἀναστηθῇ μοσκόπνοη μιὰ βλάστηση ἄλλη.
Καὶ μήτε θὰ βρεθῇ γιὰ μᾶς κανένα μνῆμα
τοῦ διάβα μας τὸ φάντασμα νὰ συγκρατήσῃ·
μονάχα ὁλόφωτο τριγύρω σου ἕνα ντύμα
μὲ νέα μία λάμψη ἀχάλαστη θὰ σὲ στολίσῃ,
καὶ θὰ εἶναι ἡ σκέψη μας κι ὁ λόγος μας καὶ ἡ ρίμα.
Καὶ θὰ φανῆς ἐσὺ στὴν ξαφνισμένη χτίση
σὰν ἕνα χρυσοπράσινο καινούριο ἀστέρι.
Καὶ μήτ᾿ ἐσύ, μήτε κανεὶς δὲ θὰ μᾶς ξέρῃ…"
Ωραίο ποίημα, ταιριάζει πάρα πολύ
Θα το ψάξω στο διαδίκτυο
Δημοσίευση σχολίου