Πού έγινε η Reunion με τους συμμαθητές του Δημοτικού

Αγόρια και κορίτσια σε γιορτή στο Δημοτικό

Xτες το απόγευμα συναντηθήκαμε με συμμαθητές απο το Δημοτικό που είχαμε να δούμε απο τα δώδεκα μας χρόνια. Οι συμμαθήτριες βλεπόμαστε, γιατί στο Γυμνάσιο μείναμε μαζί, αλλά τα αγόρια τα είχαμε χάσει. Ήταν ιδέα ενός μικρού πυρήνα επίμονων φιλενάδων να τους αναζητήσουμε και να τους καλέσουμε. Το πέτυχαν, έμοιαζε απίστευτο. Δεν τους βρήκαν όλους, αλλά μάζεψαν πέντε, που δεν ήταν κι εύκολο. Τα αγόρια μας ήταν λίγα, το Γυμνάσιο ήταν θηλέων και έφευγαν τα περισσότερα πριν την Έκτη, πήγαιναν απο Τετάρτη στο Κολλέγιο, που ήταν τότε αρρένων. Ένας απο τους παλιούς αυτούς συμμαθητές, εκείνος με τον οποίο ήμασταν οι περισσότερες ερωτευμένες, ταξίδεψε απο τις Βρυξέλλες, όπου ζει, για να μας συναντήσει.
Ναι, ήταν σχολείο της αστικής τάξης η Αηδονοπούλου. Όλες οι συμμαθήτριες μου έμεναν τότε στην Αθήνα, μια μεγάλη παρέα ήταν στα Πατήσια, μια άλλη στο Κολωνάκι, και δυο- τρεις Φιλοθέη και Ψυχικό.
Για τη συνάντηση αναζητήθηκε ένα σπίτι στο κέντρο. Στα Πατήσια δεν μένει πια καμία, εδώ και πολλες δεκαετίες. Η φίλη μου απο την Κυψέλη ζει στη Γλυφάδα εδώ και τριάντα χρόνια. Η κολλητή μου (ακόμα) απο το Παγκράτι, είναι στου Παπάγου απο το 1969. Οι υπόλοιπες που ρώτησα μένουν στην Κηφισιά οι περισσότερες, στην Πολιτεία, στη Δροσιά, στη Γλυφάδα, στο Χολαργό, στο Μαρούσι. Μόνο μία έχει απομείνει στο Κολωνάκι, κι εγώ στην Κυψέλη! Καλά, εγώ είμαι εκτός συναγωνισμού.
 Αποφασίσαμε να κάνουμε τη συνάντηση στο σπίτι μιας μαμάς στο Κολωνάκι, που είναι και μεγάλο, γιατί της άλλης Κολωνακιώτισσας είναι μικρό.
Ήταν μια βραδιά εξαιρετική, εννοείται, τα αγόρια ήταν αποκάλυψη, φυσικά, δεν μπορώ να γράψω γι αυτά όλα εδώ, όχι έτσι βιαστικά. Θέλω μόνο να σημειώσω αυτό, που το ξέρουμε όλοι φυσικά, ότι η αστική τάξη δεν μένει στην πόλη αυτή, εδώ και χρόνια. Γι αυτό δεν ελπίζω για την Αθήνα.