Η βρετανική φινέτσα σε κρίση;

Πολύ συντηρητικές τις βρίσκω φέτος τις βρετανίδες. Έχω να έρθω στο νησί δυόμιση χρόνια, και φαίνεται ότι στο μεταξύ η τάση για επιστροφή σε εμφανίσεις που δεν τραβούν την προσοχή έχει κάνει το δρόμο της. Την προηγούμενη φορά ήμουν εδώ σε διακοπές του Πάσχα, έκανε ψοφόκρυο, χιόνιζε,  αλλά βράδυ  Παρασκευής τα κορίτσια είχαν βγει με τιραντέ σατέν φορέματα, ροδαλές από το κρύο, φορώντας στα μαλλιά στέκες με ελατήρια που στηρίζουν κεραίες πασχαλίτσας, αυτιά κουνελιού, αστεράκια, κερατάκια διαβόλου ή χνουδωτά άσπρα φωτοστέφανα, ό,τι προτιμά η καθεμία. Τώρα είναι καλοκαίρι, και φαίνεται πώς κάποια τάση λιτότητας και σεμνότητας χτύπησε τη γηραιά Αλβιόνα, προς μεγάλη απογοήτευση της μπουχτισμένης ελληνίδας που ήρθε ελπίζοντας να της φτιάξει το κέφι.

Από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στο Λονδίνο, αρκετά χρόνια πριν, λάτρεψα τις γυναίκες της χώρας αυτής και τον τρόπο που ντύνονται. Είναι σα να τις βλέπω να στέκονται κάποιο πρωινό στον καθρέφτη τους και να ανακαλύπτουν έκθαμβες ότι είναι θηλυκού γένους. Εν συνεχεία, και μέσα στον ενθουσιασμό της ανακάλυψης, να μπαίνουν σε αποθήκη  πλοίου κάποιων πειρατών προγόνων, να διαλέγουν όποιο λάφυρα βρίσκουν μπροστά τους, να το κοτσάρουν επάνω τους,  και να βγαίνουν χαρούμενες να γιορτάσουν το Καρναβάλι. Φοράνε ό,τι να’ναι, όπως να’ ναι, όσο άσχετο γίνεται. Τουαλέτες χορού με αρβύλες, οι οποίες έχουν τα κορδόνια λυτά. Κομπινεζόν εκτυφλωτικών χρωμάτων πάνω από τζιν, εμπριμέ με γαλότσες, τούλια, δαντέλες, μουσελίνες, πάνω από μάλλινα καλτσόν, ό,τι βάλει ο νους του ανθρώπου. Βάφουν τα μαλλιά τους ροζ ή σε δυο αποχρώσεις του μπλε και τα συνδυάζουν με ίδιο χρώμα φούστα- μπλούζα. Τα πιάνουν στο πλάι με παιδικά τσιμπιδάκια, κρεμάνε πάνω απ’ όλ’ αυτά κάτι που να μην ταιριάζει καθόλου, και βγαίνουν για μπύρες σκασμένες στα γέλια.

Μου άρεσαν. Σπούδαζα τότε στο Παρίσι, είχαν σπάσει τα νεύρα μου με τις γαλλίδες, οι οποίες λες και γεννιούνται με εγχειρίδιο τέλειας κομψότητας εμφυτευμένο στον εγκέφαλο. Κυκλοφορούν κάθε ώρα και στιγμή άψογες, αναδεικνύουν όση ομορφιά διαθέτουν, συνδυάζουν τέλεια τα χρώματα, τα σχήματα, τα μήκη και τα πλάτη της φούστας, και σε κάνουν να νιώθεις για πέταμα. Στο Λονδίνο άνοιξε η καρδούλα μου. Ήταν εποχή μεταπάνκ, κυκλοφορούσαν χαίτες σε όλες τις φωσφοριζέ αποχρώσεις. Οι βρετανίδες μοιάζει σα να μην παίρνουν στα σοβαρά τα ρούχα τους, αυτοσαρκαστικές, παραιτημένες, αδέξιες, ανεξάρτητες. Αλλού αυτές κι αλλού εκείνα. Όταν αποφασίζουν να φορέσουν κάτι ξεχωριστό είναι σα να φωνάζουν Ζήτω η ελευθερία!

Η καλύτερη βραδιά ήταν στο Μπρίστολ, δέκα χρόνια πριν, όταν πέσαμε σε προβολή του Rocky horror show. Αυτή η ταινία είναι καλτ, την παρακολουθείς  ντυμένος κατά προτίμηση όπως οι ήρωες της, οπότε κυκλοφορούσαν στους δρόμους ζευγάρια μέσης ηλικίας με σατέν κορσέδες, άντρες και γυναίκες, δικτυωτά καλσόν, όλα γαρνιρισμένα με δαντέλα σε κοντράστ αποχρώσεις. Τότε ήταν που συγχώρεσα στους Βρετανούς τον εκατονταετή πόλεμο και την αποικιοκρατία, ακόμα και τις χωριστές βρύσες στους νιπτήρες που δεν αναμιγνύουν το νερό. Είχα πέσει ξερή από το θέαμα, τύφλα να’χουν τα χάπενινγκ, το θέατρο δρόμου και οι θαυματοποιοί που καταπίνουν φωτιές.

Οι βρετανίδες νομίζω βρίσκονται διαρκώς στην εποχή της αθωότητας, ως προς το φύλο τους. Δεν τις ενδιαφέρει να προκαλέσουν, να τραβήξουν την προσοχή, να παίξουν με τη θηλυκότητά τους. Κάπως θα το κάνουν βέβαια, δεν μπορεί. Πάντως όχι με το ντύσιμο. Όχι με την εμφάνιση. Ακόμα κι όταν ντύνονται σαν πόρνες για να βγούνε έξω, απλώς μεταμφιέζονται, λες και δεν τους αφορά το αλισβερίσι με την ανδρική επιθυμία. Φοράνε τα ρούχα τους σα να έχουν περάσει σε μια άλλη διάσταση, όπου άντρες και γυναίκες είναι αυτεξούσιοι και απολύτως ανεξάρτητοι από την εξωτερική εμφάνιση, με την οποία συμβιβάζονται όπως- όπως. Δεν ξέρω αν αυτό έχει να κάνει με την προτεσταντική νοοτροπία, που τώρα τελευταία την ανακαλύπτουμε παντού, με τη γυναικεία χειραφέτηση, με την ισότητα, ή με το έμφυτο καλό γούστο (και το έμφυτο κακό γούστο) Ανησυχώ μήπως αυτό που εγώ ονομάζω «βρετανική φινέτσα» χαθεί σαν έκφραση και έκφανση του ευρωπαϊκού φολκλόρ, μπροστά στην επέλαση της γαλλικής και ιταλικής κομψότητας.

Ευτυχώς υπάρχει η νύχτα. Την ημέρα οι βρετανίδες είναι συντηρητικές, αλλά τη νύχτα ξαναβρίσκουν τον εαυτό τους. Φοράνε ψηλά τακούνια που τις κάνουν να τρεκλίζουν, αλλά δεν τις νοιάζει. Δεν έχουν κάνει πρόβες βαδίσματος με δωδεκάποντα, προτιμούν να τα βγάλουν και να τα ανεμίζουν στο χέρι, περπατώντας ξυπόλητες.

Πόσο θα ήθελα να τις φωτογραφίσω! Όμως οι πιο εντυπωσιακές με αφήνουν άφωνη, και μέχρι να βρω την κάμερα έχουν χαθεί στη στροφή του δρόμου. Προλαβαίνω μόνο αυτές που έχουν βγει για να συμμετάσχουν σε πάρτι με θέμα και προσφέρουν οικειοθελώς την εμφάνιση τους στους φωτογράφους. 

Από το Protagon http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.dolce&id=16547