Σαν σπάνιο κοχύλι στην άμμο

Πέρασα δέκα μέρες δίπλα στη θάλασσα, τις μέρες του καύσωνα διαβάζοντας αδιακρίτως ό,τι βιβλία είχα αγοράσει, βρει, ξεθάψει. Τα βιβλία, ακόμα κι όσα μπορείς να κριτικάρεις εκ των υστέρων, σου χαρίζουν πάντα μια διαφυγή για όσο τα κρατάς, τουλάχιστον αν ξέρεις να μην τους αντιστέκεσαι.
Μόλις ξεκίνησα τα "Παιχνίδια κρίκετ" του Βασίλη Λαδά ένιωσα ένα αίσθημα ευγνωμοσύνης, βρίσκοντας πρόσωπα που η επικαιρότητα αλλοιώνει σε βαθμό απανθρωπιάς, πρόσωπα μεταναστών εννοώ. Κι ύστερα απο λίγο ξεπέρασα κι αυτή την ευγνωμοσύνη, τα πρόσωπα έγιναν πιο αληθινά απο τους αληθινούς μετανάστες, και τα παρακολούθησα όπως τους ήρωες τραγωδιών απο τους οποίους τίποτε δεν μπορεί να σε προστατεύσει γιατί το δράμα τους είναι η πανανθρώπινη αδυναμία. Ξέχασα και τις αποφάσεις μου, να αποφεύγω τα πολύ δραματικά, να αναζητώ κάτι ανάλαφρο κλπ. Μεγάλο βιβλίο αυτό το μικρό βιβλιαράκι. Και στην πραγματικότητα οι ήρωες του είναι ανάλαφροι, όπως είμαστε όλοι όταν τσαλαβουτάμε αθώα στην κινούμενη άμμο της πραγματικότητας.
Αναρωτιέμαι αν θα βρει την αναγνωριση που του αξίζει. Ήξερα τον Βασίλη Λαδά  ως ποιητή, πάντα ό,τι έγραφε ήταν εξαιρετικό, αλλά επειδή ζει στην Πάτρα ίσως, δεν είναι ιδιαίτερα γνωστός. Αυτό το πεζό είναι ένα μικρό διαμάντι, ελπίζω να το ανακαλύψουν οι αναγνώστες πεζογραφίας.