Τα σκυλιά μου προκαλούσαν πάντα αμηχανία. Δεν τα συμπαθούσα, ειδικά τα μεγάλα και κακομαθημένα που αυξάνονται και πληθύνονται στη γειτονιά τα τελευταία χρόνια. Έχουν βαλθεί οι Κυψελιώτες να δοκιμάσουν τα όρια αντοχής διαμερισμάτων, και κυρίως πεζοδρομίων. Όμως δέκα χρόνια τώρα τριγυρνούσα κι εγώ με ένα ημίαιμο γκριφόν μεσαίου μεγέθους κατά πόδας, κι όχι για να ξεπεράσω την τόσο ντεμοντέ αμηχανία έως αντιπάθεια μου για τα σκυλιά. Ήταν μια ακόμα από τις παλικαριές που έκανα ως μητέρα.
Λέμε μεγάλες κουβέντες, παίρνουμε γελοίες σοφές αποφάσεις γεμάτες αδιαλλαξία πριν κάνουμε παιδιά, ύστερα βάζουμε νερό στο κρασί και σκυλιά στη ζωή μας. Τα παιδιά ήθελαν σκυλάκι, κι αντιστάθηκα σθεναρά τα πρώτα δεκαπέντε χρόνια (δεν είναι και λίγα), αλλά τελικά ένα υπέροχο κουτάβι παρατημένο στα σκουπίδια μαζεύτηκε σπίτι κι έγινε μέλος της οικογένειας.
Επειδή αντιπαθώ τα σκυλιά, τα φοβάμαι και δεν έχω ιδέα, πέρασα ένα ολόκληρο πρωινό να ψάχνω το κατάλληλο βιβλίο για την ανατροφή σκύλου σε διαμέρισμα, κι όταν το βρήκα ακολούθησα κατά γράμμα τις οδηγίες του. Τον πρώτο καιρό το έπαιρνα μαζί μου στη βόλτα του κουταβιού, μαζί με έναν κίτρινο μαρκαδόρο που σημείωνα και ξανασημείωνα τα αποσπάσματα που αφορούσαν καίριους τομείς της σκυλίσιας καθημερινότητας. Ούτε στις πτυχιακές της Νομικής δεν είχα μελετήσει με τόση επιμονή. Έμαθα πολλά που δεν καταδέχονται να μάθουν οι γεννημένοι φιλόζωοι. Ακολούθησα τις οδηγίες κατά γράμμα, κι επί μήνες έκανα τις ασκήσεις που έβαζε το βιβλίο για να μάθει το σκυλί να περπατάει δίπλα μου, να μη λερώνει τα δωμάτια, να μην τραβάει το λουρί, να μη βάζει τα πόδια πάνω μου, να φέρνει διάφορα πράγματα, να τρέχει μόλις άκουγε το όνομά του. Το σκυλάκι μας έγινε τύπος και υπογραμμός. Δεν λέρωνε ούτε πεζοδρόμια, δεν απομακρυνόταν, δεν ενοχλούσε κανέναν, έπαιζε μπάλα σαν τερματοφύλακας, περπατούσε όρθιο, έδινε το πόδι, έκανε διάφορα παιχνίδια. Όλοι τον θαύμαζαν, θεωρούσαν πως ήταν ιδιοφυΐα, κι όταν έλεγα ότι απλώς είχα διαβάσει ένα βιβλίο, τους χαλούσα την εικόνα για τη φύση και τις δυνατότητες του σκύλου. Κανέναν δεν έπεισα να καταφύγει στο εξαιρετικό αυτό ανάγνωσμα, δυστυχώς. Κρίμα, γιατί έχοντας εμπιστοσύνη στη φύση του σκύλου και καθόλου στην εκπαίδευση, τελικά καταπίεζαν την ίδια τη φύση, τις δυνατότητες και τις ικανότητες της. Στο τέλος δεν έλεγα τίποτε, χαμογελούσα και καμάρωνα κι εγώ τον εξαιρετικό μου σκύλο.
Βέβαια, δεν εκπαίδευσα μόνον εγώ το σκύλο, εκπαίδευσε κι εκείνος εμένα, όπως γίνεται συνήθως. Το πιο αξιοθαύμαστο ήταν το θάρρος του να απαιτεί χάδια κάθε στιγμή, χωρίς τις γνωστές ανθρώπινες περηφάνιες. Εμείς παριστάνουμε ότι δεν έχουμε κανέναν ανάγκη, καλό είναι να σου θυμίζει κάποιος κάθε μέρα τις βασικές προτεραιότητες στη ζωή. Χάδια, αναγνώριση, επιβράβευση και αποδοκιμασία, σιγουριά και φροντίδα. Και σωματική εγρήγορση, αναγκαστική βόλτα, επαφή με το δημόσιο χώρο, με κάποιο πάρκο, με παιδιά που πλησιάζουν και εξημερώνονται μαζί του όταν τα δικά σου έχουν πια μεγαλώσει.
Το άλλο που με έμαθε ο σκύλος μου ήταν να μη φοβάμαι τους σκύλους, αλλά τώρα που απεδήμησε στο σκυλίσιο παράδεισό του ίσως να ξανακυλήσω. Εκτός κι αν αποφασίσω να εκμεταλλευτώ την εξαιρετική μου πείρα και γίνω εκπαιδεύτρια σκύλων. Όλοι αναζητούμε νέες τέχνες και επαγγέλματα. Τα πράγματα αλλάζουν, ίσως πιστέψουν πια κι οι αθηναίοι ότι οι σκύλοι μπορούν και πρέπει να εκπαιδεύονται.
1 σχόλιο:
Υπέροχο ποστ. Η εκπαίδευση για ένα σκύλο είναι τόσο αναγκαία και καθοριστική, όσο και το σχολείο για έναν άνθρωπο. Ο dog whisperer (Cesar Millan) λέει ότι οι σιύλλοι θέλουν τρία πράγματα: πειθαρχία, άσκηση, αγάπη. Και απαραίτητα με αυτή τη σειρά.
Δημοσίευση σχολίου