Finis Greciae

Αδειο παντελόνι αναπαύεται σε ξηλωμένο στρώμα στα σκουπίδια
της Χέυδεν

Περιμένω ένα λεωφορείο στη Σόλωνος. Έχει κίνηση, έχει μαζευτεί κόσμος στη στάση. Το βλέπουμε να έρχεται απο μακριά, αλλά πηγαίνει πολύ αργά. Ένας μεσήλικας, ένας ψηλός που μοιάζει λίγο στον ηθοποιό Γιώργο Κωνσταντίνου, μονολογεί στο κοινό της στάσης:
-Α, την καημένη τη γυναίκα, να το λεωφορείο, περίμενε μια ώρα, βαρέθηκε, κουράστηκε, πήρε ταξί. Μόλις τώρα το πήρε το ταξί. Μια ώρα περίμενε, δεν άντεξε άλλο.
Κουνάνε το κεφάλι μια- δυο γυναίκες. Το ξαναλέει, δεν μπορεί να το χωνέψει ότι η γυναίκα πήρε το ταξί.
-Μια ώρα περίμενε η γυναίκα, μια ώρα.
Ξανακουνάνε φιλικά μια δυο το κεφάλι. Ο άντρας συνεχίζει να μονολογεί.
-Αχ καημένη Ελλαδίτσα, πας, τέλειωσες, αυτό ήταν...
Δεν ξέρω γιατί, μου σφίγγεται η καρδιά. Θα φταίει το ύφος αυτό, δεν είναι βαρύγδουπο, ΄δεν είναι θρηνητικό, σαν μια απλή διαπίστωση, είχαμε μια Ελλαδίτσα και τώρα δεν την έχουμε, μια Ελλαδίτσα όπου ερχόταν το λεωφορείο πριν απελπιστείς και πάρεις ταξί. Φτάνει το λεωφορείο κι όταν ανεβαίνουμε και μπαίνουμε μέσα, τρεκλίζω απο τη στεναχώρια. ΄Βγάζω εισιτήριο και το χτυπάω, κάθομαι, φεύγουμε, τον χάνω τον τύπο. Μπορεί και να ήταν ο Γιώργος Κωνσταντίνου αυτοπροσωπως, αυτό το τόσο ουδέτερο ύφος ήταν τόσο χαρακτηριστικό. Αλλά πρεπει να είναι μεγαλύτερος εκείνος. Ο σωσίας του. Μου μαύρισε την ψυχή με την κυρία που περίμενε το λεωφορείο. Θα τη γούσταρε ίσως, θα φιλοδοξούσε να τη φλερτάρει μόλις ανέβαιναν, δεν μπορει τόσο να σκάει για το λεωφορειο. Ή για την Ελλαδίτσα.
Άει στο καλό βραδιάτικα. Με έχει πιάσει κατι σαν ταχυπαλμία. Δεν πίστεψα κανένα κήρυγμα τέλους της Ελλάδας σε άρθρα, σε βαρύγδουπες δηλώσεις, σε θρήνους και οδυρμούς, και τώρα να με τσακίσει έτσι ένας σωσίας του Γιώργου Κωνσταντίνου για ψύλλου πήδημα; Άσε που δεν το πιστεύω αυτό περί τέλους της Ελλαδίτσας. Οι χώρες δεν είναι επιχειρήσεις να κλείνουν. Κάπως θα υπάρξει ένα μέλλον.
Κι αυτή η γυναίκα πια, ήταν ανάγκη να το πάρει το ρημάδι το ταξί;