 |
| Γιορτή της 25ης Μαρτίου το 1945 |
Δεν μου αρέσει να λέω όχι. Θα ήθελα να λέω συνέχεια ναι. Προτείνετέ μου να πούμε ένα τραγούδι παρέα, να χορέψουμε, να πάμε βόλτα, να περπατήσουμε σε βουνά, να ταξιδέψουμε, να πάμε εκδρομές, να βγάλουμε φωτογραφίες, να πάμε σινεμά, θέατρο, ή σε εκθέσεις, λέω ναι. Ζητείστε μου να δουλέψω τζάμπα για την πολυκατοικία, για τη γειτονιά, για μια εφημερίδα ή ένα περιοδικό, να μαγειρέψω για πάρτι- ρεφενέ, να δανείσω τα ρούχα μου για το καρναβάλι, ή να χαρίσω κάμποσα από δαύτα, να κάνω μπέιμπι σίτινγκ, να πω παραμύθια στο παιδάκι σας, να το νανουρίσω, να σας βγάλω φωτογραφίες, να σας διηγηθώ ιστορίες, να ρετουσάρω τα κείμενά σας, να απαντήσω σε σφυγμομετρήσεις, κι ένα σωρό ακόμα πράγματα, τρελαίνομαι να λέω ναι.
Ωστόσο αντί για τέτοια μου ζήτησαν ας πούμε πριν λίγες μέρες να συμμετέχω σε μια ομάδα που δεν πληρώνει φόρο ακινήτων, και μάλιστα μου το ζήτησε κάποιος που έχει ένα εξαιρετικό ακίνητο κι επιπλέον σιτίζεται στο πρυτανείο κάμποσα χρόνια τώρα. Δεν τον ρώτησα τι θα γίνει αν το κράτος δεν μαζέψει τα λεφτά που προσπαθεί να μαζέψει, ποιος θα πληρώσει το μισθό του. Είπα απλώς όχι. Λέω όχι σε όλες αυτές τις παλαβές επαναστατικές ρητορείες που έχουν καταντήσει τα χειρότερα κλισέ, με αποτέλεσμα να έχω τσακωθεί με ένα σωρό παλιούς φίλους και να μου έχουν μείνει ελάχιστοι. Γι αυτό μη με ρωτάτε να πω άλλα όχι, θα χάσω και τους τελευταίους. Ας πούμε ότι λέω όχι σε αυτή την επέτειο του Όχι. Μια εθνική επέτειος αρκεί σε κάθε χώρα, εμείς έχουμε τρεις μαζί με το Πολυτεχνείο, και παθαίνουμε σύγχυση. Στο κάτω- κάτω η άλλη, η κανονική μας, η 25η Μαρτίου, αν και μοιάζει κι αυτή να λέει όχι, ωστόσο περιέχει ένα μεγάλο ναι. Ένα ναι στη δημιουργία ενός σύγχρονου, τότε, εθνικού κράτους, όπως τα ευρωπαϊκά, ακριβώς έτσι το έχει διατυπώσει η εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου. Αυτό το ναι που καιρός είναι να αρχίσουμε να το αναλύουμε μπας και καταλάβουμε τι μας συμβαίνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου