Έβλεπα πάντα απο το τρόλει αυτή τη βίλα, και μου φαινόταν σαν οφθαλμαπάτη. Πάνω στην Πατησίων αυτό το παλιό κτίριο χωμένο στα δέντρα, πώς ξέφυγε; Επι χρόνια έμοιαζε να κατοικείται, ύστερα να ρημάζει, κλειδωμένο και με κάτι σαβούρες μπροστά. Κατέβηκα τις προάλλες απο το τρόλει στην απέναντι στάση και πέρασα στον κήπο του. Εχει μια ταμπέλα του Δήμου, λέγεται Βίλα Κλωναρίδου, ήδη λοιπόν προχώρησε πολύ το πράγμα, γιατί το να μαθαίνεις τα ονοματα των πραγμάτων και των τόπων στην Ελλάδα δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Μια παρέα γέρων αλβανών καθόταν σε ένα παγκάκι παραπλεύρως και κουβέντιαζαν. Το φωτογράφισα κόντρα στον ήλιο, δεν βγήκε και πολύ σπουδαία. Φαίνεται πάντως η αμηχανία μπροστά σε ένα τέτοιο απόκτημα. Δεν ξέρω πώς κατέληξε στο Δήμο, κι αν θα τελειώσει η αποκατάσταση. Μπορεί να βοηθήσει στην προσπάθεια όποιου κάποτε θελήσει να φανταστεί την Πατησίων ως εξοχική οδό. Αυτό. Για να γίνει λειτουργικό -ως τι; δανειστική βιβλιοθήκη;- βλέπουμε.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Πόσο δύσκολο να γίνει το προσωπικό, πολιτικό.
Τη νύχτα που έφτασε ο Καραμανλής στο Ελληνικό να αναλάβει τα ηνία της χώρας που είχε βρεθεί στο χείλος του γκρεμού, πενήντα χρόνια πριν, δεν...
-
Πήρα χτες το απογευματάκι το μετρό. Είχε κόσμο, έμεινα όρθια κι άκουγα έναν καυγά να εκτυλίσσεται ανάμεσα σε δυο καθημένους σε θέσεις αντι...
-
Από τη δεκαετία του 1970, που τέλειωσα τις δευτεροβάθμιες σπουδές μου, δεν καταλαβαίναμε γιατί μαθαίναμε λατινικά. «Θα σας χρειαστούν στ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου