Γιαπωνέζοι στην Πανεπιστημίου

Τι είναι αυτούνο ρε παιδιά; Μια ταμπέλα δεν έχει, κάτι;

Δυο γιαπωνέζοι τουρίστες κατέβαιναν την Πανεπιστημίου νωρίς ένα απόγευμα την περασμένη εβδομάδα. Περιέργως ήταν εντελώς άδειο το πεζοδρόμιο, δεν είχαν απλώσει πραμάτεια οι μετανάστες, έλειπαν οι ζητιάνοι, δεν είχε καν ανοίξει ο κουλουράς, κανείς δεν πουλούσε εισιτήρια λεωφορείων. Τι να πουλήσει, δεν υπήρχαν λεωφορεία, απεργούσαν μαζί με τρόλεϊ και μετρό. Ψυχή στη στάση, έρημα τα πεζοδρόμια. Και πολύ καθαρά. Μια σπάνια στιγμή δηλαδή, αλλά το ζευγάρι δεν θα ήξερε. Η λεπτή γιαπωνέζα, με μακριά άσπρη φούστα όλο δαντέλες και βολάν, έσερνε μια βαλίτσα εκτυφλωτικού ροζ χρώματος, ο άντρας με πράσινη καρό βερμούδα και βαλίτσα ζωγραφισμένη στο χέρι. Καλλιτεχνικές παρουσίες.

Χωρίς να σταθεί καθόλου η γυναίκα έβγαλε μια μεγάλη φωτογραφική μηχανή από την τσάντα της και προσπάθησε να φωτογραφίσει την Ακαδημία, αλλά δεν τα κατάφερνε περπατώντας. Είχε όμορφο φθινοπωρινό φως, έμοιαζαν ρόδινοι οι τοίχοι. Παιδεύτηκε λίγο με τη μηχανή, τελικά κοντοστάθηκε μπροστά στις νεραντζιές. Κοίταξε γύρω, ίσως έψαχνε παγκάκι, αλλά δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα εκεί. Το κτίριο σε φάση περιποιημένη, τα στολίδια του άψογα, αλλά κάπως νεκρό, μια σημαία να ανεμίζει στο αέτωμα. Κανένας στα σκαλιά, κανένας στο γρασίδι. Ούτε μια ταμπελίτσα να εξηγεί τι πράμα είναι τούτο. Στάθηκε κι ο άντρας δίπλα της, κράτησε τις βαλίτσες, η γυναίκα ίσως εντυπωσιάστηκε, τόσο ωραίο κτίριο, έκανε πίσω, σημάδεψε και το Πανεπιστήμιο. Δεν υπήρχαν μπροστά τα συνήθη τσαντίρια, θεόκλειστο κι αυτό. Καθαρισμένο κι εξίσου έρημο, μόνο ένα πρεζόνι περνούσε με ζιγκ- ζαγκ στον πεζόδρομο και κάθε τόσο έκανε να πέσει, αλλά στηριζόταν στους γερούς τοίχους των ιστορικών κτιρίων και συνέχιζε.

Σε τριάντα δευτερόλεπτα έβγαλε τη φωτογραφία της η γιαπωνέζα και πήραν ξανά το δρόμο οι δυο τους.  Έι, πού πάτε; Μου’ ρθε να τρέξω  να τους πιάσω αγκαζέ, να τους πω, γιατί φεύγετε; Ξέρετε τι κτίρια είναι αυτά; Τα σχεδίασαν δανοί, αδερφοί Χάνσεν λέγονταν, τα τέλειωσε ο Τσίλλερ, Γερμανός που έχτισε πιο πολύ απ’ όλους τη σημερινή Ελλάδα, τα πλήρωσαν έλληνες έμποροι που είχαν πλουτίσει στη Γερμανία, κι άλλοι που ήταν βαρώνοι στη Ρωσία. Πόσος κόσμος ονειρεύτηκε να χτίσει αυτή την πόλη, να ξέρατε… Δεν τα γράφει πουθενά, και ναι, λυπάμαι, δεν μπορείτε να μπείτε μέσα. Να τα τριγυρίσετε λίγο, να πάρετε ένα σουβενίρ, να καθίστε έξω, όχι είναι σοβαρά ιδρύματα αυτά, δεν είμαστε  σαν τις άλλες πόλεις της Ευρώπης, τι το περάσατε; Παγωτά στα σκαλιά; Καφεδάκι; Αποκλείεται.  Όμως έχουν συναρπαστική ιστορία, πέρα από την ομορφιά, και να σας πω ποιους φιλοσόφους και πολεμιστές δείχνουν τα αγάλματα, τι μιμούνται οι κιονοστοιχίες της βιβλιοθήκης, τι το αέτωμα της Ακαδημίας, τι οι τοιχογραφίες του Πανεπιστημίου…Πόσα θα είχα να τους πω, αλλά δεν είναι απλό να αγγίζεις αγνώστους γιαπωνέζους ως γνωστόν, μπορεί να σε παρεξηγήσουν.

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.dolce&id=9152

Το μόνο που βρίσκεται να διαβάσει κανείς έξω απο την Ακαδημία είναι τα  συνθήματα στους πλαϊνούς τοίχους