Η πολυτέλεια της αλήθειας

Δεν με ενδιαφέρει αν η Καϊλή είναι ωραία, η Μιλένα Αποστολάκη καπάτσα, και η Βάσω Παπανδρέου πολιτικάντζα, αλλά το αν ως τώρα είχαν κάνει ό,τι μπορούσαν για να γίνει αντιληπτό πόσο σημαντικό είναι το μνημόνιο και η συμμόρφωση στις επιταγές του. Πού βρίσκονταν; Δεν άκουσα να τρέχουν σε ραδιόφωνα, τηλεοράσεις. Λαϊκές αγορές, σε σπίτια και πλατείες και να εξηγούν ότι αυτά που μας ζητά η τρόικα θα συνέφεραν εν τέλει τους μη προνομιούχους, θα υπερασπίζονταν την ισονομία, θα διέλυαν τις μαφίες των επαγγελμάτων. Δεν τις είδα να σκοτώνονται, ούτε και κανέναν άλλον, εκτός από κάτι δακτυλοδεικτούμενους δημοσιογράφους που τρώνε και αυγά αν περάσουν σε χώρους ασύλου, και τους βρίζουν πουλημένους. Τώρα λοιπόν γιατί ακριβώς παραιτούνται, δεν κατάλαβα.

Αν ήταν δύσκολη η δουλειά, έπρεπε να την αρνηθούν εγκαίρως. Αν ήταν σκληρό να βγαίνουνε να λένε μη δημοφιλή πράγματα στο λαό, ας μην έπαιρναν το μισθό τους εδώ και δυο χρόνια. Άσε που από αυτό το μισθό έπρεπε να έχουν όλοι παραιτηθεί για να δείξουν ότι δεν ζητάνε μόνο από τους άλλους θυσίες. Άστο αυτό.

Τόσα χρόνια οι εκλεγμένοι και καλοπληρωμένοι εκπρόσωποι δεν εξηγούν, δεν αναλύουν, δεν τρέχουν παρά μόνο στην προεκλογική περίοδο. Τότε βάζουν τους φίλους τους να οργανώνουν πάρτυ, και ξενυχτάνε να μοιράζουν φυλλάδια, και σφίγγουν χέρια και γίνονται κοινωνικοί. Ας το έκαναν λοιπόν αυτό και τόσον καιρό που χρειάζονταν εξηγήσεις, που στα κανάλια γαύγιζαν οι καταστροφολόγοι. Πού ήταν όλους αυτούς τους μήνες; Έλεγαν ωραίες θεωρίες περί πτώσης του επιπέδου ζωής και δικαίων αιτημάτων. Αυτά τα ξέρουμε όλοι. Η δύσκολη δουλειά είναι να βραχνιάσεις να εξηγείς τι θα βγει από τις αδικίες και τις πιέσεις που όλοι υφιστάμεθα.

Υπάρχει μια παραχώρηση του δημόσιου λόγου στην ευκολία εδώ και χρόνια. Από την εποχή του Σημίτη, τότε που χρειαζόταν τόσο πολύ να εξηγηθούν κάποια πράγματα, οι πολιτικοί δεν καταδέχονταν. Δεν ρισκάριζαν να γίνουν δυσάρεστοι. Μια ετικέτα ευκολίας που δεν την ξεπερνούσε κανείς.

Από χτες βαρέθηκα να διαβάζω και να ακούω καταγγελίες εναντίον του Γιώργου Παπανδρέου. Μέχρι προχτές όλοι ήταν εναντίον του επειδή δεν ρωτούσε το λαό. Τώρα είναι εναντίον του επειδή τον ρωτάει. Κι όλοι τα στρίβουν, ναι μεν αλλά, δεν εννοούσαμε αυτό, κλπ. Όλοι τα αντίθετα από όσα έλεγαν την προηγούμενη μέρα.

Αν το δημοψήφισμα γίνει τελικά, είναι απλό, θα πρέπει να βγουν να εξηγήσουν κάποιοι άλλοι και κάποιες άλλες, αφού οι κυρίες που είπαμε παραιτήθηκαν, τι σημαίνει το ναι, τι σημαίνει το όχι. Όπως το ’74, κάποιοι άνθρωποι πρέπει να μείνουν ξύπνιοι για πολλές μέρες και να τρέχουν σαν τρελοί, ίσως να φάνε και πέτρες, όπως τότε. Τι να γίνει, πτωχεύσαμε, αλλά μας μένει μια τελευταία πολυτέλεια. Η πολυτέλεια της αλήθειας.

 Από το Protagonhttp://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=9912