Μπροστά σε μια βιτρίνα παπουτσιών

Από το Protagon

Δεν καταλαβαίνω πολλά πράγματα από οικονομία και πολλά που διαβάζω προσπαθώντας να καταλάβω, με μπερδεύουν χειρότερα. Ας πούμε, διαβάζω συνέχεια πόσο κακό πράγμα είναι η κατανάλωση, η οποία μας οδήγησε στη σημερινή χρεοκοπία και μπερδεύομαι απολύτως. Τι σχέση έχει η κατανάλωση των πολιτών με το χρέος του κράτους; Αυτό δεν είναι που δημιουργεί το πρόβλημα στην Ελλάδα; Στην Αμερική το 2008 η κρίση ξεκίνησε από χρέη νοικοκυριών προς τις τράπεζες, έτσι δεν είναι; Έσκασε η φούσκα των δανείων επειδή δεν μπορούσαν να πληρώσουν οι άνθρωποι τα χρέη τους κι όλα τα πακέτα που είχαν κατασκευάσει οι φωστήρες των τραπεζών με τα χρέη τους και τα πουλούσαν και τα ξαναπουλούσαν, έμειναν στον αέρα. Σε μας εδώ δεν έγιναν  έτσι τα πράγματα, ή δεν έχω καταλάβει τίποτε; Το κράτος δανείζεται για να αντιμετωπίσει τις δαπάνες του αλλά δεν μπορεί να μαζέψει χρήματα για να ξοφλά τα δάνεια ή έστω για να είναι αρκετά αξιόπιστο ώστε να συνεχίσει να δανείζεται.
Απ’ ό,τι έχω μάθει τελευταία, όλα τα κράτη δανείζονται και χρωστάνε υπέρογκα ποσά, αλλά μερικά χάνουν την αξιοπιστία τους περισσότερο από άλλα. Προφανώς θα ήταν όλα καλύτερα αν συνέχιζαν να λειτουργούν όλες οι βιομηχανίες που βρίσκονται στον κατάλογο οφειλετών του κράτους, όπως η Πειραϊκή –Πατραϊκή ας πούμε, με τα αξέχαστα σεντόνια, τα καλλιτεχνικά τεντόπανα, αλλά η αποβιομηχάνιση της Ευρώπης είναι παλιά ιστορία. Θα ήταν καλύτερα αν υδραυλικοί, γιατροί, δικηγόροι, τζαμάδες και μπογιατζήδες, μεταξύ άλλων, δεν μπορούσαν να φοροδιαφύγουν,  αν οι πάμπλουτοι εφοπλιστές, χρηματιστές και δεν ξέρω τι άλλο δεν έβρισκαν σούπερ κόλπα για να μη φορολογούνται. Και θα ήταν ακόμα καλύτερα αν τα οικονομικά υπουργεία, αφού συνειδητοποιούσαν ότι δεν είναι σε θέση να εισπράξουν τα χρειαζούμενα, αποφάσιζαν να μειώσουν τις κρατικές δαπάνες. Αυτό όμως δεν το κάνουν ούτε τώρα. Και δεν βλέπω τι σχέση έχει με την κατανάλωση. Σχέση με τη συνείδηση των ελλήνων ως πολιτών, με τη σχέση που αναπτύσσουν απέναντι στο κράτος, αυτό ναι.
Διαισθάνομαι μια ηθικολογική διάθεση στην κριτική κατανάλωσης, που  τουλάχιστον αποπροσανατολίζει. Στέκομαι μπροστά σε μια βιτρίνα με παπούτσια και τα σκέφτομαι όλ’ αυτά. Κάθε Σεπτέμβρη έκανα μερικά ψώνια, φέτος δεν θα πάρω τίποτα. Δεν βλέπω ποιος κερδίζει απ’ αυτό. Εφόσον το μαγαζί πλήρωνε κανονικά φόρο και ΦΠΑ, όπως κι εγώ, το κράτος κέρδιζε από την αγοραπωλησία αφενός, κι από την καλύτερη εμφάνιση μου αφετέρου. Το να τριγυρνάνε γυναίκες καλοντυμένες στους δρόμους είναι θετικό για μια κοινωνία, προάγει την αισθητική της και την ψυχολογική της διάθεση. Ίσως να υπήρξαμε υπερβολικές οι γυναίκες στα ψώνια σε εποχές αφθονίας, αλλά δεν έριξαν έξω αυτά τις κρατικές δαπάνες. Ίσως να μην είχαμε αρκετή καλλιέργεια, όπως οι Ιταλίδες και οι Γαλλίδες, δεν είμαστε καλόγουστες σε γενικές γραμμές. Αλλά υπήρξαμε φτωχός λαός, δεν ξέραμε πολλά. Σιγά- σιγά μαθαίναμε.
Θυμάμαι την Αθήνα στη δεκαετία του '50 και του '60 που μεγάλωνα. Ο κόσμος φορούσε μπαλωμένα ρούχα. Το να κυκλοφορείς σε πόλη με ανθρώπους που έχουν καθαρά, αστραφτερά, καινούργια ρούχα, να ταξιδεύεις σε χωριά με παιδιά ντυμένα και ποδεμένα μια χαρά, υπήρξε μία από τις ευτυχίες της γενιάς μου, κι όσοι μαυρόψυχοι σάρκαζαν και ειρωνεύονται αντί να το χαίρονται, το έκαναν από ζήλια, κόμπλεξ και φόβο. Εντάξει, οι ηθικολόγοι μπορεί να είναι ευχαριστημένοι, θα αρχίσουν να βλέπουν παλιά ρούχα στο δρόμο. Ίσως ονειρεύονται επαναστάσεις από κουρελήδες, ή τη φτώχεια που θα τιμωρήσει τους αμαρτωλούς.

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=9025