Από τη µέρα που ξεκίνησαν τα γεγονότα στην Αίγυπτο, ο πιο καλός ο µαθητής στα µαθήµατα ελληνικής γλώσσας, Αλεξανδρινός που µένει εδώ χρόνια, γυµναστής επαγγελµατίας, είναι αδύνατον να συγκεντρωθεί στο µάθηµα. Κάναµε τις λέξεις της πολιτικής, µιλήσαµε για δηµοκρατία, συνεχίζουµε να µιλάµε, αλλά αδύνατον να ξαναβρεί το ενδιαφέρον του για ρήµατα και ουσιαστικά. Το βλέµµα του χάνεται όσο εξηγώ χρόνους και πτώσεις, ταξιδεύει κάπου στο Λιβυκό, ατενίζει το λιµάνι της πόλης του. Θα ήθελε να είναι εκεί, µας λέει συνέχεια. Ζωντανεύει λίγο όταν τα κορίτσια, Ευρωπαίες όλες, τον ρωτάνε ανήσυχα αν υπάρχει φόβος να επιβληθεί σαρία στην Αίγυπτο. Οχι, µας διαβεβαιώνει, δεν είναι τέτοια η επανάσταση. Τον ενοχλείπου δεν ξέρει αρκετές λέξεις. Πιάνει παθιασµένη συζήτηση µε τους συµπατριώτες του στα αραβικά. Αντε να κάνεις µάθηµα… Τη µέρα που έφυγε ο Μουµπάρακ, µας έφερε γλυκά. Μα είναι καλό να παίρνει ο στρατός την εξουσία; ρωτάµε εµείς που έχουµε άλλα στάνταρ. Χαµογελά πλέον κάπως απόµακρα, κουνά το κεφάλι. Το βλέµµα του είναι µονίµως χαµένο.
∆εν είναι η µισή του καρδιά στην Αλεξάνδρεια, είναι ολόκληρη η καρδιά του στο Κάιρο. Εκτός αν είναι µισή µισή, Αλεξάνδρεια - Κάιρο. Πάντως στην Αθήνα βρίσκεται εντελώς τυχαία. Σαν να απορεί, τι κάνει εδώ τη στιγµή που οι πατριώτες του αποκτούν πολιτική συνείδηση εκεί κάτω. Ξαφνικά όλος ο µόχθος στην Ελλάδα, η δουλειά, οι φίλοι, µοιάζει να µην αξίζουν. Είναι νέος, θέλει συµµετοχή.
Από τους άλλους τρεις αιγύπτιους µαθητές, ο ένας γύρισε κιόλας εκεί. Ηταν µέσα στη χαρά, ήρθε να µας χαιρετήσει. Αφότου έφυγε, ο Αλεξανδρινός µας έγινε ακόµα πιο µελαγχολικός. Πρέπει κι αυτός να φύγει, να βρεθεί πια στην καρδιά των γεγονότων που διαµορφώνουν νέο πολιτικό τοπίο στην πατρίδα του. Είναι ευκαιρίες που εµφανίζονται µερικές φορές στις ζωές των ανθρώπων, στιγµές που νιώθουν ότι ανήκουν σε κάτι το οποίο συνδιαµορφώνουν. Ακόµα και σαν αυταπάτη αξίζει να το ζήσεις. Μόνο ένα ταξίδι θα τον θεραπεύσει, διακοπές στη δική του ξαφνική πραγµατικότητα.
Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ στις 21/2/2011 http://www.tanea.gr/default.asp?pid=10&ct=13&artid=4619241
Το τραγούδι Αλεξάνδρεια μου το έμαθε εκείνος, ο μαθητής για τον οποίο γράφω
∆εν είναι η µισή του καρδιά στην Αλεξάνδρεια, είναι ολόκληρη η καρδιά του στο Κάιρο. Εκτός αν είναι µισή µισή, Αλεξάνδρεια - Κάιρο. Πάντως στην Αθήνα βρίσκεται εντελώς τυχαία. Σαν να απορεί, τι κάνει εδώ τη στιγµή που οι πατριώτες του αποκτούν πολιτική συνείδηση εκεί κάτω. Ξαφνικά όλος ο µόχθος στην Ελλάδα, η δουλειά, οι φίλοι, µοιάζει να µην αξίζουν. Είναι νέος, θέλει συµµετοχή.
Από τους άλλους τρεις αιγύπτιους µαθητές, ο ένας γύρισε κιόλας εκεί. Ηταν µέσα στη χαρά, ήρθε να µας χαιρετήσει. Αφότου έφυγε, ο Αλεξανδρινός µας έγινε ακόµα πιο µελαγχολικός. Πρέπει κι αυτός να φύγει, να βρεθεί πια στην καρδιά των γεγονότων που διαµορφώνουν νέο πολιτικό τοπίο στην πατρίδα του. Είναι ευκαιρίες που εµφανίζονται µερικές φορές στις ζωές των ανθρώπων, στιγµές που νιώθουν ότι ανήκουν σε κάτι το οποίο συνδιαµορφώνουν. Ακόµα και σαν αυταπάτη αξίζει να το ζήσεις. Μόνο ένα ταξίδι θα τον θεραπεύσει, διακοπές στη δική του ξαφνική πραγµατικότητα.
Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ στις 21/2/2011 http://www.tanea.gr/default.asp?pid=10&ct=13&artid=4619241
Το τραγούδι Αλεξάνδρεια μου το έμαθε εκείνος, ο μαθητής για τον οποίο γράφω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου