Βιαζόµουνα πολύ, λέει η παλιά µου φίλη καθώς µας υποδέχεται σπίτι της, δεν ετοίµασα τίποτε σπουδαίο… Μόνο ένα ταψί πρασόπιτα, µια πιατέλα λαχανοντολµάδες, και για επιδόρπιο µια µικρή µηλόπιτα να συνοδεύσει τον καφέ. Το φύλλο ανοιγµένο στο χέρι και για την αλµυρή και για τη γλυκιά πίτα, χωριστά. Ελα µωρέ, πώς κάνεις έτσι, δεν είναι και τίποτε δύσκολο. Η συζήτηση µοιραία στρέφεται σε αποκαλύψεις µυστικών για την επιτυχία του φύλλου και την οµοιοµορφία των ντολµάδων. Την ακούω σαν µουσικούλα από ρυάκι που τρέχει δίπλα στα αυτιά µου, δροσερή και ακατανόητη. Γοητευτική και ερµητικά κλειστή. Χάνονται στο παρελθόν οι αναµνήσεις από δικές µου αποτυχηµένες πίτες. Δεν θέλω να ξύνω πληγές, αλλά κάποια στιγµή είχα αποφασίσει ότι δεν είµαι για τέτοια. Το ζυµάρι και τα χέρια µου διάγουν βίους παραλλήλους.
Ωστόσο πόσο µου αρέσει να ακούω τις άλλες καθώς περιγράφουν συνταγές. Θα έρχοµαι να τρώω σπίτι σας και πάντα θα µου λέτε λεπτοµέρειες. Δεν θέλω µυστήριο. Δεν θα βάζω µπουκιά χωρίς να µαθαίνω µαγειρικές διαδικασίες που δεν εφαρµόζω. Εχω κάψει πίτες, έχω υποχρεώσει την οικογένειά µου να φάει άψητους πάτους, σκληρές πασταφλόρες και αποτυχηµένα σουφλέ αρκετά για να παραδεχτούν όλοι ότι ξέρω να διαλέγω ωραία ψωµιά και να φτιάχνω εξαιρετικά σάντουιτς. Ώς εκεί. Φυσικά ξεγελάω τον κόσµο µαγειρεύοντας στις γιορτές, µε τον τσελεµεντέ ανά χείρας, αλλά κανείς δεν προσέχει ότι ποτέ δεν ανακατεύοµαι µε ζυµάρια. Οι δε ντολµάδες υπήρξαν το επόµενο στάδιο κατασκευών µου, που δεν ήρθε ποτέ.
Οι παρέες δένουν καλύτερα όταν έχουν έναν κοινό εχθρό. Ξεθυµαίνουν τις εντάσεις και αποτοξινώνονται. Αποκτούν υπόγειους δεσµούς συνενοχής. Καµιά φορά µπορεί να µη βρίσκουν κανέναν. Να έχουν τόσο αποµακρυνθεί στην καθηµερινότητα που δεν θυµούνται πού καταχωνιάστηκαν οι παλιοί πολυχρησιµοποιηµένοι στόχοι. Τότε αρκεί το ζυµάρι. Είναι κοινός εχθρός µε διαφορετική µεταχείριση. Ζύµωµα από τη µία (µε ένα σφηνάκι τσίπουρο γίνεται τραγανό) κι από την άλλη µοιρασιά και αναγνώριση. Κάπου στο βάθος οι ρόλοι ισορροπούν, οι φιλίες ζυµώνονται.
Στα ΝΕΑ http://www.tanea.gr/default.asp?pid=10&ct=13&artid=4617142
Ωστόσο πόσο µου αρέσει να ακούω τις άλλες καθώς περιγράφουν συνταγές. Θα έρχοµαι να τρώω σπίτι σας και πάντα θα µου λέτε λεπτοµέρειες. Δεν θέλω µυστήριο. Δεν θα βάζω µπουκιά χωρίς να µαθαίνω µαγειρικές διαδικασίες που δεν εφαρµόζω. Εχω κάψει πίτες, έχω υποχρεώσει την οικογένειά µου να φάει άψητους πάτους, σκληρές πασταφλόρες και αποτυχηµένα σουφλέ αρκετά για να παραδεχτούν όλοι ότι ξέρω να διαλέγω ωραία ψωµιά και να φτιάχνω εξαιρετικά σάντουιτς. Ώς εκεί. Φυσικά ξεγελάω τον κόσµο µαγειρεύοντας στις γιορτές, µε τον τσελεµεντέ ανά χείρας, αλλά κανείς δεν προσέχει ότι ποτέ δεν ανακατεύοµαι µε ζυµάρια. Οι δε ντολµάδες υπήρξαν το επόµενο στάδιο κατασκευών µου, που δεν ήρθε ποτέ.
Οι παρέες δένουν καλύτερα όταν έχουν έναν κοινό εχθρό. Ξεθυµαίνουν τις εντάσεις και αποτοξινώνονται. Αποκτούν υπόγειους δεσµούς συνενοχής. Καµιά φορά µπορεί να µη βρίσκουν κανέναν. Να έχουν τόσο αποµακρυνθεί στην καθηµερινότητα που δεν θυµούνται πού καταχωνιάστηκαν οι παλιοί πολυχρησιµοποιηµένοι στόχοι. Τότε αρκεί το ζυµάρι. Είναι κοινός εχθρός µε διαφορετική µεταχείριση. Ζύµωµα από τη µία (µε ένα σφηνάκι τσίπουρο γίνεται τραγανό) κι από την άλλη µοιρασιά και αναγνώριση. Κάπου στο βάθος οι ρόλοι ισορροπούν, οι φιλίες ζυµώνονται.
Στα ΝΕΑ http://www.tanea.gr/default.asp?pid=10&ct=13&artid=4617142
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου