Βοήθεια μας Βαλεντίνε μας

Ο Αγιος Βαλεντίνος επιβλέπων το χτίσιμο
της εκκλησίας του πριν υιoθετήσει τους
ερωτευμένους

Θα ήµουν αχάριστη να τον ξεχνούσα τον Αγιο Βαλεντίνο, προστάτη άγιο του κάθε χρονογράφου.

Πόσα δεν έχουµε γράψει µε τη φώτισή του, από λιβέλλους µέχρι λιβανωτούς, πόσα δεν του χρωστάµε του χριστιανού. Ας είναι καλά το ανθοπωλείο της γειτονιάς που µου τον θύµισε πάλι εγκαίρως, να µη χάσω την ακριβή του µέρα.

Τα πρώτα χρόνια που είχε εισβάλει στο ελληνικό εορτολόγιο ήµουνα όλο χολή και ειρωνεία εναντίον του. Τι σαχλαµάρας, µε τριαντάφυλλα και καρδούλες θα ξόρκιζε τις µαύρες δυνάµεις του έρωτα, µε σοκολατάκια και κακόγουστες κάρτες; Αγιο της κακογουστιάς τον ανέβαζα, δαίµονα της φτήνιας τον κατέβαζα. Ηταν η κακία του ανθρώπου που βλέπει τις νεώτερες γενιές να αποκτάνε ευκολίες που εκείνος δεν είχε. Γιατί πολύ θα µας άρεσε όταν πηγαίναµε σχολείο να έχουµε έναν Αγιο Βαλεντίνο να γιορτάζουµε ανεπίσηµα και να µπορούµε να στέλνουµε στα αγοράκια καρτούλες µε διάφορους υπαινιγµούς, αλλά δυστυχώς δεν είχε φτάσει η χάρη του µέχρις εδώ ακόµα. Αιώνες έκανε να περάσει την Αδριατική ο ευλογηµένος. Ασε που δεν είχαµε αγοράκια σε ακτίνα χιλιοµέτρων, άλλη τραυµατική εµπειρία αυτή. Γι’ αυτό µην ακούτε ποτέ ανθρώπους της ηλικίας µου (‘50s) όταν κάνουν κριτική στον Αγιο Βαλεντίνο, στα µεικτά σχολεία και στην ελευθερία στο ντύσιµο που απολαµβάνει η νεολαία σήµερα. Είναι που πηγαίναµε σε θηλέων (έτσι ακριβώς), φοράγαµε ποδιές ή στολές σαν καλόγριες, σκούρες κι άχαρες, και δεν είχαµε Αγιο Βαλεντίνο. Και ζηλεύουµε, παιδιά, ανθρώπινο είναι… Τώρα πια δεν ειρωνεύοµαι και δεν σνοµπάρω.Ο Βαλεντίνος είναι άγιος για ειδικές ανάγκες, µια µικρή βοήθεια σε καταστάσεις χρόνιας µούγκας, όταν δεν βρίσκεις τρόπο να πεις µια καλή κουβέντα στον παλιό σου σύντροφο, κι αφορµή να χαρίσεις κάτι στον καινούργιο. Απέραντες, βαθιές, ακόρεστες ανάγκες, και τι να σου κάνουν µόνα τους τα λουλουδάδικα; Να υπήρχαν και τίποτα αίθουσες χορού από πρωίας, να µπορείς να χορέψεις πριν σε διαλύσει η νύχτα, να µπεις µεσηµέρι, να έχεις µπροστά σου ένα απόγευµα µαζί µε µια πίστα, δεν θα ήταν θεϊκό; Και ό,τι πρέπει για ατµόσφαιρα κρίσης;

Στα ΝΕΑ http://www.tanea.gr/default.asp?pid=10&ct=13&artid=4618086