Παγωμένος χρόνος

A, ωραία, παρατηρεί ο ιταλός επισκέπτης, έχετε ακόµα χριστουγεννιάτικη διακόσµηση! Κι εσείς έχετε τον Μπερλουσκόνι, λέω αυθόρµητα, σε µια διαρκή εγρήγορση εθνικής αυτοάµυνας που µε χαρακτηρίζει. Ο Ιταλός όµως έχει δίκιο. Στο ψηλό δένδρο του πάρκου ας πούµε, που είναι κέδρος (του Λιβάνου; δεν ξέρω), οι τεράστιοι χριστουγεννιάτικοι φιόγκοι και τα αστέρια βρίσκονται στη θέση τους. Προφανώς θα είναι ανέφικτο να κατέβουν από εκεί ψηλά. Ότι λεφτά είχαμε τα δώσαμε για να τους ανεβάσουμε. Τώρα τέρμα. Εκτός αν ο κέδρος κατεβάσει τα κλαριά µονάχος του και τους τραβήξουν περαστικά πιτσιρίκια (Χαµήλωσε τους κλώνους σου να κόψω ένα φιόγκο). Γιατί δεν έχει αναπτυχθεί ακόµα αυτός ο τρόπος ξεστολίσµατος µεγάλων δένδρων; Τι κάνει η επιστήµη;

Πηγαίνοντας στο κέντρο της πόλης παρατηρούµε σε πολλά σηµεία χριστουγεννιάτικη διακόσµηση. Merry Christmas, εύχεται το Μετοχικό Ταµείο Στρατού σε όλους τους πολίτες που κυκλοφορούν στο Σύνταγµα (και στους µη πολίτες εξίσου). Στη στοά Σπυροµήλιου αιωρούνται ακόµα τρισδιάστατοι οι χαρούµενοι ήρωες του Ντίσνεϊ, ελαφρώς µαυρισµένοι από το καυσαέριο. Η αποθέωση όµως είναι το σαλόνι της φίλης που µας κάλεσε για καφέ – και καµαρώνει το ελατάκι της στολισµένο. ∆εν της κάνει καρδιά να το µαζέψει, λέει. Είναι φενγκ σούι. Μήπως νατο αφήσει έτσι έως τον ∆εκέµβριο, να θυµάται την τελευταία φορά που γιορτάσαµε; Το σκέπτεται. Γιατί, αν πρόκειται να μην ξαναγιορτάσουμε Χριστούγεννα ποτέ, εκείνη θα τα ταριχεύσει.
Τόση αισιοδοξία. Τόση εµπιστοσύνη στο µέλλον, τόση αποφασιστικότητα. ∆εν αποχαιρετάµε τα Χριστούγεννα. Θα τα παγώσουµε µέχρι να ξαναγυρίσουν, γιατί µπορεί να µας ξεχάσουν του  χρόνου, δεν ξέρεις. Το καλύτερο θα ήταν να κοιµόταν η πόλη ολόκληρη για έντεκα µήνες – τι ψυχή έχουν; θα περάσουν. Να περάσει µια νάρκη χειµερία, µια ασυνείδητη θεραπεία. Να ροχαλίζει αθώα, τα προβλήµατα να λύνονται µόνα τους, να κόψει τον λαιµό του ο Παπακωνσταντίνου, να την ξυπνήσει ένας βάτραχος µε ένα φιλί αρχές ∆εκεµβρίου, να έχουν όλα διορθωθεί, να έχουν περάσει οι δυσκολίες. Και να πάει για ψώνια.