Kαροτσάκια μωρών

μητέρα με καρότσι σε πόλη μακρινή

Η τεχνολογία των καροτσιών για µωρά διαρκώς βελτιώνεται, παρατηρώ στον δρόµο. Πιο ψηλά, πιο ελαφρά, πιο εύκολα πτυσσόµενα, πολύ τα θαυµάζω. Καµιά φορά, αφηρηµένη, αποφασίζω και ποιο θα αγοράσω, λες κι έχω ακόµα µωρά σε καρότσι, ενώ τα παιδιάµου είναι πια σε ηλικία που θα µπορούσαν να χρειάζονται καρότσι για δικά τους µωρά, θεωρητικά τουλάχιστον.

Την περασµένη Κυριακή µε µια φίλη µείναµε ταυτόχρονα έκθαµβες µπροστά σε ένα καρότσι µωρού τόσο µελετηµένο και όµορφο,που µας µπέρδεψε και τις δύο χρονικά: ήµασταν έτοιµες να πάµε να το παραγγείλουµε. Υστερα βάλαµε τα γέλια και προσπαθήσαµε να θυµηθούµε τα καρότσια των µωρών µας, αλλά θυµόµασταν µόνο ότι ψάχναµε το τέλειο, ενώ είχαµε βολευτεί µε κάποιο µεταχειρισµένο, προσωρινά υποτίθεται. Λες και τα παιδιά θα µένανε αιώνια στο καρότσι. Μεγαλώνουν τόσο γρήγορα τα βρέφη, η τεχνολογία του καροτσιού φαίνεται χαµένος κόπος.

Ηταν ηλιόλουστη µέρα, χαζέψαµε πολλά καρότσια και µωρά, το ένα πιο χαριτωµένο από το άλλο, που τα είχαν βγάλει περίπατο στο ανανεωµένο Πεδίον του Αρεως. Υπάρχουν τα παλιότερα καρότσια, πιο ογκώδη και άβολα,και κάτι µοντέρνα που µοιάζουν µε κυλιόµενη αγκαλιά, καταπληκτικά. Θαυµάσαµε, µατιάσαµε, ζηλέψαµε µωρά και καροτσάκια µε την ψυχή µας. Υστερα, περνώντας στην Αλεξάνδρας κεφάτες, είδαµε ένα ζευγάρι να έρχεται σπρώχνοντας ένα καρότσι του σούπερ µάρκετ. Εµοιαζαν ρακοσυλλέκτες, εξαθλιωµένοι και οι δύο, νοµίσαµε ότι µάζευαν σκουπίδια στο καρότσι, αλλά όταν πλησίασαν, είδαµε πως είχαν µέσα ένα µωρό. Αντί για καπιτονέ επιφάνεια είχε γύρω του το µεταλλικό πλέγµα, έµοιαζε με κλουβί. Ανεβοκατεβαίνοντας τα πεζοδρόµια τρανταζόταν φριχτά, λες και έπρεπε να µεγαλώνει εκεί µέσα ένας άνθρωπος που θα συνήθιζε τις κακουχίες µε το που γεννήθηκε, να είναι έτοιµος για κάθε σκληρότητα στη ζωή του.

Τελικά, χρειάζεται τεχνολογία στα καρότσια. Αλλά δεν αρκεί.