Το βάδισμα της Αντζουλίνας

Τη Βενετία θα τη δω μόνη μου

Πήγα να δω τον «Τουρίστα», επειδή διάβασα ότι δείχνει ωραία τη Βενετία. Αλλά η Βενετία ήταν άψυχο ντεκόρ, καλύτερα την βλέπεις στο Γκουγκλ ή στο τρισδιάστατο παιχνίδι µε τους δολοφόνους. Ο δε Τζόνι Ντεπ µε απογοήτευσε, έχει παχύνει στο πρόσωπο, αν είναι δυνατόν! Τι τον ταΐζει εκείνη η Γαλλίδα; Η µόνη ωραία ήταν η Αντζελίνα Ζολί, κι ευτυχώς την έδειχνε ο φακός συνέχεια. Κι όσο την έδειχνε και την πλησίαζε και την σχολίαζε και την µελετούσε τόσο ένιωθες ότι είναι αδύνατον να την δεις τελικά. Αλλά αυτό το παιχνίδι τής ανέφικτης θέασης µπορεί να µας ρίξει νοερά στα µαύρα νερά των καναλιών της Βενετίας, γι’ αυτό ας περιοριστούµε στη µελέτη του βαδίσµατος της Αντζελίνας, την ώρα που µπαίνει στο Αρσενάλε ιδίως, σαν φρεγάδα. Αρσενάλε, εξάλλου,θα πει οπλοστάσιο και είναι ναυπηγείο, ταιριάζουν και τα δύο.

Αυτό, λοιπόν, το βάδισµα, αργό, λικνιστικό, µε το στήθος και το κεφάλι ψηλά, είναι το κατ’ εξοχήν αντίθετο του βαδίσµατος όλων των γυναικών που ξέρω, που βλέπω, που συναντώ στη ζωή µου. Από την Κυριακή που πήγα σινεµά, ψάχνω να θυµηθώ έστω µια αληθινή γυναίκα να περπατάει έτσι, και τίποτε. Οι αληθινές γυναίκες τρέχουν και σκύβουν µπροστά, οι ώµοι καµπουριάζουν, τα  πόδια βροντοχτυπάνε, τα χέρια πηγαινοέρχονται. Ξέρω αρκετές µε χαριτωµένο περπάτηµα και στήσιµο, µόνο που δεν είναι αυτό το σχεδόν γκροτέσκο στην τέλεια θηλυκότητά του που είχαν δώσει στην Αντζελίνα οι σκηνοθετικές οδηγίες. Θα µπορούσε να καθιερωθεί µάθηµα σε γυµναστήρια, για να µην πω σε γυµνάσια. Μια ώρα πρακτική την εβδοµάδα σε όλη τη διάρκεια της εφηβείας, δίπλωµα στα δώδεκα χρόνια σπουδών. ∆ιά βίου επανάληψη ανά διετία. Τελικό αποτέλεσµα, «Το βάδισµα της Αντζουλίνας» (Αντζελίνα δεν γίνεσαι εύκολα, αλλά προσπάθησε για κάτι παραπλήσιο).