Κλήση στον πεζόδρομο

Ο δημοτικός αστυνομικός κόβει κλήσεις στον πεζόδρομο.  Είναι πολιτική του νέου δήμου, να καθαρίσει τον πεζόδρομο. Ξαφνικά, καθώς ο νεαρός με το μπλοκ πλησιάζει ένα μηχανάκι, ακούγεται μια φωνή άγρια, «μην τολμήσεις να αγγίξεις αυτό το μηχανάκι!» κι εμφανίζεται ένας τύπος μεσήλικας, βαρύς, έτοιμος για καυγά. Ο νεαρός του λέει: «Κύριε λυπάμαι, έχω εντολές να δώσω κλήση σε όλα τα οχήματα που βρίσκονται πάνω στον πεζόδρομο». Ο τύπος βάζει τις φωνές. Δεν ζητάει να τον αφήσει να πάρει το μηχανάκι πιο κάτω, να του χαριστεί, όχι. Είναι σίγουρος για το δίκιο του. Του λέει απλά και ξάστερα και αποφασιστικά, να σηκωθεί να φύγει από το μηχανάκι του, να πάει να γράψει άλλα. «Σας παρακαλώ κύριε, κάνω τη δουλειά μου!» λέει ο νεαρός. Η λέξη «δουλειά» ενεργεί σαν ηλεκτροσόκ. «Και είναι δουλειά ρε αυτή που κάνεις; Δουλειά το λες αυτό; Σκέφτηκες ποτέ τι δουλειά κάνεις; Πας και δίνεις κλήσεις στον κοσμάκη; Εδώ δεν έχουμε να φάμε κι εσείς μας δίνεις και κλήσεις!»

Οποιοσδήποτε ήταν εκεί και παρακολουθούσε, θα σκεφτόταν ότι ο μεσήλικας είχε να φάει, και μάλλον είχε φάει στη ζωή του περισσότερο από όσο χρειαζόταν, διότι πολλά κιλά του περίσσευαν, και καλά θα έκανε να πάρκαρε το μηχανάκι  λίγο μακρύτερα από τη δουλειά του για  να περπατάει λίγα βήματα, αλλά δεν βρέθηκε κανείς να του πει αυτή την απλή αλήθεια. Ούτε και την άλλη, ότι  τροφή δεν σου βρίσκει, αν υποθέσουμε ότι σου λείπει, ένας πεζόδρομος τίγκα στα μηχανάκια και στα αυτοκίνητα. Ποιος να τα πει αυτά, εδώ εμείς την ανυπακοή την έχουμε κάνει τέχνη, την έχουμε κάνει επιστήμη και υποκλινόμαστε ενώπιον της.

Απομακρύνθηκα για να μην υποκλιθώ κι εγώ, δεν αντέχει η μέση μου τέτοια.

Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ στις 24 Ιανουαρίου 2011
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=10&ct=13&artid=4614590