Μέσα στην ομίχλη

Μετά την ομίχλη ήρθε το χιόνι

Στο πηλιορείτικο χωριό  είδα την ομίχλη να σκαρφαλώνει στην πλαγιά βιαστική σα να είχε ραντεβού στην πλατεία. Στην οποία πλατεία δεν υπήρχε ψυχή, έριχνε μια ψιλή βροχή, περόνιαζε όποιον ξεμύτιζε στο δρόμο. Περπατούσα με μόνο οδηγό τα φώτα που μετεωρίζονταν στο γαλακτερό κενό, σπίτια,  δέντρα, άσφαλτος, καλντερίμια, λαμαρίνες και ερείπια, είχαν εξαφανιστεί. Δεν ακουγόταν τίποτε, τυλίγει και  ήχους η ομίχλη; Σα να αλάφρωνε το βήμα μου. Μια ανθρώπινη σκιά φάνηκε να πλησιάζει. Φαντάστηκα ότι ήταν η γιαγιά που δεν πρόλαβα να γνωρίσω, αυτή που εγκατέλειψε πριν πολλές δεκαετίες αυτό το χωριό. Τώρα θα με πάρει από το χέρι, ονειρεύτηκα, μόλις η ομίχλη διαλυθεί θα με σεργιανίσει στα καλντερίμια να μου δείξει τα κατατόπια. Τριάντα χρόνια τώρα που έρχομαι εδώ, ποτέ οι πατριώτες της δεν θέλησαν να μου δείξουν κάτι. Όποτε ρωτάω δεν απαντούν, αρχίζουν αυτοί να ρωτάνε. Γιατί θέλεις να πας εκεί, τι σε νοιάζει; Γιατί με τα πόδια, αυτοκίνητο δεν έχεις; Δεν έχει τίποτε εκεί… Τώρα θα φανεί η γιαγιά μου και θα μου δείξει ό,τι δεν ανακάλυψα μόνη μου. Βέβαια, μόλις η ομίχλη διαλυθεί δεν θα φανερωθεί το ταλαίπωρο χωριό που γνώρισα, αλλά εκείνο που δείχνει η προπολεμική φωτογραφία, με τα διώροφα σπίτια απλωμένα αρμονικά στην πλαγιά, πριν το σεισμό και τις ναζιστικές εκτελέσεις…

Όλη τη μέρα έκρυβε η ομίχλη το χωριό και το βράδυ άρχισε να διαλύεται. Όλη τη μέρα άφησα τη φαντασία μου να αλωνίζει κατά βούληση, είπα στη γιαγιά μου μαζεμένα τα παράπονα, κι όταν φάνηκαν πρώτα οι κορφές των γυμνών δέντρων, κι ύστερα όλα τα γνωστά περιγράμματα του χτεσινού τοπίου ήταν λίγο απογοητευτικό. Μόνη παρηγοριά τα χρώματα, είχαν βουτήξει τα πάντα στην υγρασία και φαίνονταν ζωηρά και καινούργια.

Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ την Τετάρτη 5 Ιανουαρίου 2011