Νομίζω ότι το μόνο είδος που υπόκειται απόλυτα στους κανόνες της ελεύθερης αγοράς είναι οι ζητιάνοι. Έχουν πληθύνει πολύ τα τελευταία χρόνια στην Αθήνα, άρα θα πρέπει να υπάρχει ζήτηση. Θα πρέπει να βγάζουν καλό μεροκάματο εκθέτοντας τα παιδιά τους ή τα σκυλιά τους, ή τις πληγές και τα εγκαύματά τους σε κοινή θέα. Περπατώ πολύ, τώρα τελευταία περπατώ συνέχεια λόγω απεργιών, και βλέπω παιδιά στη ζητιανιά να αυξάνονται και να πληθύνονται. Μια μέρα γιορτινή με πάρα πολύ κόσμο στο κέντρο, ήταν μια γυναίκα με τρία μωρά στη Βουκουρεστίου, γωνία με Πανεπιστημίου. Αναρωτιέμαι αν έβγαλε περισσότερα λεφτά από τους μουσικούς που καμιά φορά έχουμε την τύχη να συναντάμε εκεί. Οι περαστικοί λυπούνται τα παιδιά και δίνουν κάτι. Δεν τα λυπούνται τόσο που να μη δώσουν τίποτε, ώστε να αναγκάσουν τους γονείς να τα βγάλουν από τη ζητιανιά. Είναι περίπλοκο και αμφίβολο. Μήπως αν τα βγάλουν από τη ζητιανιά, τα αναγκάσουν να κάνουν κάτι χειρότερο; Να εκδίδονται ας πούμε; Ποιος ξέρει; Αν οι γονείς είναι αποφασισμένοι να εκμεταλλευτούν τα παιδιά τους, θα βρουν τον τρόπο. Πάντως πριν λίγο καιρό είχα διαβάσει την έκκληση ενός ανθρώπου που σαν παιδί το ανάγκαζαν οι γονείς να ζητιανεύει. «Σας ικετεύω, μη δίνετε λεφτά στα παιδιά!» έλεγε. Άρα, προς το παρόν μπορούμε να τα προστατέψουμε μη δίνοντας.
Είναι δύσκολο όμως, ειδικά τα Χριστούγεννα, με αυτή τη λατρεία προς τα παιδιά που αφήνουμε ελεύθερη. Το παιδί που ζητιανεύει μας αναστατώνει, δίνουμε κάτι για να το βοηθήσουμε να φύγει από τη ζητιανιά, λες και δεν ξέρουμε ότι όσο δίνουμε τόσο συντηρείται η εργολαβία, κι όσο ελπίζουμε να το γλιτώσουμε τόσο βαθύτερα το πιέζουμε να βυθιστεί. Ο οίκτος μας κυκλοφορεί αφορολόγητος και απλοϊκός στους δρόμους, και παράγει όλο και χειρότερα θεάματα.
Δημοσιεύτηκε σΤΑ ΝΕΑ τη Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου 2010
συνδεσμος: http://www.tanea.gr/default.asp?pid=10&ct=13&artid=4610497
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου