Ο πελάτης έχει πάντα περιθώρια για σνομπάρισμα

Ήθελε η μουσαφίρισά μου η παριζιάνα ψώνια στο Κολωνάκι, πέταξα από τη χαρά μου κι εγώ. Τι θαυμάσια ευκαιρία σε εποχές που γενικά δεν περισσεύει ούτε χρόνος ούτε χρήμα ούτε ηθική δικαίωση για τέτοιες δραστηριότητες! Ξεκινήσαμε με κέφι συμπυκνωμένο δέκα τουλάχιστον τέτοιων εξορμήσεων που είχαμε επιθυμήσει τα προηγούμενα χρόνια και δεν τις είχαμε κάνει, και μπήκαμε ξεχειλίζοντας χαρά και θετική διάθεση στο μαγαζί με τα διάσημα ελληνικά μοντέλα, να ενισχύσουμε τη ντόπια παραγωγή. Μας υποδέχτηκαν σαν παρείσακτες, σαν απρόσκλητες σε γιορτή ανακτόρων. Ωστόσο δεν υπήρχε άλλος πελάτης στο μαγαζί, θα δικαιούμασταν να ελπίζουμε πως άξιζε να μας δώσουν λίγη σημασία. Λάθος άποψη. Ό,τι κι αν λέγαμε ήταν φάλτσο, ό,τι κι αν ζητούσαμε ήταν παράλογο. Ήταν σα να περνούσαμε ένα είδος εξετάσεων όπου είχαμε πιαστεί αδιάβαστες, και μας απειλούσε ποινή τουλάχιστον να γράψουμε 100 φορές ότι… Τι αλήθεια ακριβώς θα γράφαμε; Δεν ξαναπηγαίνω σε μαγαζί που δεν ξέρω από προηγούμενες έρευνες τις σταθερές τους συνήθειες. (Δεν ξέρετε ότι δεν έχουμε αυτά τα νούμερα εδώ; Δεν έχετε ξανάρθει; Δεν ξέρετε ότι τοποθετούμε τα ρούχα ανά απόχρωση; Δεν ξέρετε πού είναι τα δοκιμαστήρια; ) Δεν ξαναζητάω από πωλήτρια ή πωλητή να μου φέρει κάτι στο δοκιμαστήριο, και δεν περιμένω να με βοηθήσει να δοκιμάσω τα παπούτσια, όπως γινόταν την εποχή της μαμάς μου. Ή μήπως να γράψουμε εκατό φορές, «Δεν ξαναμπαίνουμε κεφάτες με μαγαζί για να μην προκαλούμε σε μια πόλη που οφείλεις να είσαι μουρτζούφλης και θυμωμένος εναντίον όλων για να θεωρείσαι αξιοπρεπής παρουσία»; Όλα χρήσιμα. Ίσως χρησιμότερο θα ήταν να γράφαμε 100 φορές, «Μόλις με υποδεχτούν με αγένεια σε ένα μαγαζί φεύγω αμέσως και δεν ψωνίζω τίποτε από ανθρώπους που μου φέρονται δυσάρεστα».

Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ 28 Δεκεμβριου 2010
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=10&ct=13&artid=4610682