Λουτρά υπό Ζερόμ |
Άλλη μια μέρα με κρύο στο Παρίσι το Νοέμβριο, το τυχερό μουσείο ήταν το Ορσαί. Δεν είχα σκοπό να το δω όλο, ένα τσάι ήθελα να πιω, να κάνω μια βολτίτσα μόνο, αλλά είπαμε, μπαίνεις μέσα και παρασύρεσαι, ειδικά αν έξω σε θερίζει η παγωνιά. Είδα λοιπόν όλο το Ορσαί, από ιμπρεσιονισμό μέχρι μοντέρνους και μεταμοντέρνους, έφαγα ένα σάντουιτς και ήπια καφέ στο πολυτελέστατο εστιατόριο, όπου με δέκα ευρώ νοιώθεις να είσαι η Μαρία Αντουανέτα στις Βερσαλίες, κι όταν βγήκα έξω είχε νυχτώσει κι είχα ξανά την ευτυχία να βλέπω βιτρίνες να στολίζονται για τα Χριστούγεννα.
Αν μπορούσα να αγοράσω μια μόνο εικόνα από το Μουσείο, θα προτιμούσα τον Μάρκο Μπότσαρη υπό Ζερόμ. Ο οποίος Ζερόμ ήταν ένας τύπος που θα σας θύμιζε πολύ Γύζη αν ήσασταν άσχετοι σαν εμένα. Ακαδημαϊκή ζωγραφική, πολύ καθαρές γραμμές, κλασσικά θέματα, και μεγάλη δόξα στον καιρό του. Τόση που τις μνημειακές σκηνές μνημειακών στιγμών, όπως ας πούμε τη δολοφονία του Καίσαρα, το χαιρετισμό των μονομάχων στον Καίσαρα, τα λιοντάρια στην αρένα με τους χριστιανούς, τον Ναπολέοντα στην Αίγυπτο και άλλα τέτοια, τα έστησαν στο σινεμά ακριβώς όπως τα είχε στήσει ο Ζερόμ στα τελάρα του. Κι ίσως να μην το ήξεραν κιόλας οι σκηνοθέτες πως τον μιμούνταν.
"Το μαραμπού" |
Όπως όλοι οι ζωγράφοι του καιρού του που σέβονταν τον εαυτό τους, ο Ζερόμ είχε επισκεφτεί την Ανατολή, δηλαδή πρώτα Ιταλία κι ύστερα Βαλκάνια, Ρουμανία, Ελλάδα, Ισταμπούλ, την Αίγυπτο, το Σινά, την Πέτρα, Ιερουσαλήμ, Τανγκέρη, Αλγέρι. Ζωγράφισε πολύ τα χαρέμια και τα λουτρά, σχεδόν όσο και τις βιβλικές ή τις κλασσικές σκηνές. Κι ανάμεσα στα σκλαβοπάζαρά του, όπου ηδυπαθείς νεαρές κρύβουν το πρόσωπο ενός σώματος γυμνού, και τις μαύρες σκλάβες που τρίβουν λευκές κυράδες στα χαμάμ, βλέπω κι έναν Μάρκο Μπότσαρη αραχτόν, στραβοχυμένο μάλλον σε μια πολυθρόνα με φόντο πλακάκια Ιζνι σαν των χαρεμιών, ζωσμένο τα άρματα και τους ναργιλέδες. Πρέπει τώρα να ξέρετε ότι οι Παριζιάνοι είναι παλαιόθεν οπαδοί του Μπότσαρη, δεν ξέρω γιατί ξεχώρισαν αυτόν από όλους τους οπλαρχηγούς της Ελληνικής Επανάστασης. Υπάρχει στο Παρίσι και οδός Μπότσαρη και στάση του μετρό. Αλλά τέτοια όψη δεν είχα φανταστεί ότι θα φανταζόταν κάποιος πως μπορούσε να έχει. Κι έπειτα μένω με την απορία: τη φαντάστηκε, ή του ποζάρισε ο Μπότσαρης;
Μπα, αποκλείεται να τον βρήκε αυτοπροσώπως. Κι αν τον έβρισκε, λέτε να καθόταν με τέτοιο ύφος στην πολυθρόνα; Δεν ξέρω…
Μάρκος Μπότσαρης |
Κι έτσι κοιτάζοντας τον Μπότσαρη στο Ορσαί προσπαθώ να συλλάβω ολόκληρο το βάθος αυτής της δυτικής ματιάς προς την Ανατολή την εποχή που οι Ελληνες αποφάσισαν να φτιάξουν και αυτοί το δικό τους κράτος. Το πώς είδαν οι ευρωπαίοι και βορειοαμερικανοί τους Έλληνες, αφού πρώτα τους ονειρεύτηκαν με χλαμύδες. Το πώς μετά οι Έλληνες, υπό το βάρος της ματιάς έμοιασαν στους πίνακες ή στις φαντασίες των δυτικών, ή πώς έχασαν κάθε εξωτικό στοιχείο αντικρίζοντας το μέσα απο τα ξένα μάτια. Και πώς ακόμα μπερδεύονται΄, πώς ακόμα μπερδευόμαστε με το πώς μας βλέπουν, πώς βλέπουμε τον εαυτό μας, πώς νομίζουμε ότι μας βλέπουν ξέροντας πως ξέρουμε, κι όλο αυτό το παιχνίδι των εικόνων στους καθρέφτες τέλος πάντων και των αντανακλάσεων που συνεχώς διορθώνονται η μια σε σχέση με την άλλη.
Εδώ που τα λέμε θα μπορούσε ο Μπότσαρης να πάρει μια τέτοια πόζα στο ζωγράφο, για να δείξει πόσο βαριέται την όλη υπόθεση της απεικόνισης, κι ο ζωγράφος για εκδίκηση να βγάλει στον πίνακα τη δυσαρέσκεια του μοντέλου, χωρίς να φαντάζεται ότι δυτικοποιημένοι Έλληνες εκατό χρόνια μετά θα τρίβανε τα μάτια τους μπροστά στον πίνακα αυτόν και δεν θα αναγνώριζαν κανένα απο τα ηρωικά κλισέ του σχολείου και τις προσωπογραφίες των πολύ καλοστημένων οπλαρχηγών.
Ηλεκτρονική σελίδα του Μουσείου:http://www.musee-orsay.fr/en/home.html
Ηλεκτρονικές σελίδες για τον Ζερόμ: http://www.musee-orsay.fr/en/home.html
http://www.google.com/images?q=gerome&rls=com.microsoft:el:IE-SearchBox&oe=UTF-8&rlz=1I7SNYK&um=1&ie=UTF-8&source=univ&ei=bkcYTYbhDoKUjAeQ3Kj2BQ&sa=X&oi=image_result_group&ct=title&resnum=3&ved=0CEAQsAQwAg&biw=1004&bih=399
1 σχόλιο:
Η κυρία Ιωάννα Θεοδωρίδου μου έστειλε με μέιλ ένα σχόλιο του απογόνου του Μάρκου Μπότσαρη κου Κίτσου Μπότσαρη, το οποίο παραθέτω και τους ευχαριστώ και τους δυο:
Καλημέρα,
Παραθέτω το σχόλιο μου για το άρθρο της Αννας Δαμιανίδη, θα ήθελα να της το στείλετε και επίσης δεν έχω καμία αντίρρηση να δημοσιευτεί στο blog που υπάρχει το άρθρο της.
Υπάρχουν πάρα πολλές διαφορετικές "εκδοχές" πορτραίτων του Μάρκου Μπότσαρη. Αυτή που κατά τα βιβλία εκείνης της εποχής αλλά και από την προφορική παράδοση στην οικογένεια Μπότσαρη σήμερα είναι η πλησιέστερη στην πραγματική φυσιογνωμία του Ήρωα απέχει πολύ και από αύτη του Ζερόμ στο Ορσαί αλλά και από αυτή που κοσμεί τις σχολικές τάξεις. Ο Μάρκος είχε τα τυπικά χαρακτηριστικά Ηπειρώτη ορεσίβιου. Ήταν ξανθός με ανοιχτά μάτια, μικροκαμωμένος και πολύ αδύνατος. Υπάρχει μια χαλκογραφία ενός Ιταλού που πλησιάζει σε αυτή τη περιγραφή, θα προσπαθήσω να σας την προωθήσω. Επίσης το αραχτό ανατολίτικο δεν ταιριάζει καθόλου σε περιγραφές που τον ήθελαν σεμνό και λιγομίλητο. Ο σταθμός του Μετρό στο Παρίσι και η οδός Μπότσαρη μάλλον αιτιολογείται από τον υπερβολικό θαυμασμό που είχε στον Μάρκο ο Victo Hugo (τον παρομοίαζε με τον Λεωνίδα). Υπάρχει και πλατεία στο Στρασβούργο επίσης με το όνομα του Έλληνα Ήρωα και γενικότερα υπάρχει μια "εξωστρέφεια" της οικογενείας που δεν προβάλλεται ιδιαίτερα. Ο Δημήτρης (Τούσσας) Μπότσαρης αδελφός του Κίτσου Μπότσαρη δηλαδή θείος του Μάρκου είχε υπηρετήσει για 2 χρόνια περίπου (πολύ πριν την Ελληνική Επανάσταση) στην αυλή της Μεγάλης Αικατερίνης της Ρωσίας και υπάρχει πορτραίτο του στο Εθνολογικό Μουσείο που φέρει στολή Ρώσου αξιωματικού της εποχής και είναι ιδιαίτερα κομψός. Και βέβαια μην ξεχνάμε την κόρη του Μάρκου, την καλλονή της εποχής Ρόζα Μπότσαρη όπου το πορτραίτο της υπάρχει στον Μόναχο στο παλάτι Nymphenburg. Αν δούμε λοιπόν συνολικά της Ιστορία της οικογενείας αλλά και όλες τις εκδοχές των πορτραίτων των μελών της, μάλλον δύσκολα θα συμπεράνουμε ότι επρόκειτο για αδαείς χωρικούς (ο πρόσφατος χαρακτηρισμός του κ. Πάγκαλου) ή μιας ομάδας κτηνοτρόφων που αποφάσισε για τους δικούς της λόγους να ξεσηκωθεί. Σίγουρα δεν πρόκειται για Αλβανούς ή ανατολίτες πάντως. Το πράγμα έχει άλλο βάθος αλλά δυστυχώς κανείς δεν μπαίνει στη διαδικασία να το ερευνήσει και να το παρουσιάσει.
Μετά Τιμής
Κίτσος Μπότσαρης
Δημοσίευση σχολίου