Ελάτε, δεν συµβαίνει τίποτε φοβερό, επέµενε ο Νίκος.
Μένει στην πλατεία Εξαρχείων, έχει αδυναµία στην παιδική του
γειτονιά, δεν την αλλάζει. Μας κάλεσε στη γιορτή του, ξεκινήσαµε µε σακούλες από
µαγαζιά, σελοφάν, κορδέλες, τέτοια.
Πού πας, ρε Καραµήτρο;
Περνάµε από οµάδες ΜΑΤ ντυµένες σαν τον «Πόλεµο των άστρων». Ντύσιµο ρουτίνας. Στο
βάθος του δρόµου καπνοί, φωτιές, µπόχα.
Τι γίνεται; τηλεφωνάµε στον Νίκο από το κινητό. Σαν πολιορκηµένος
φαίνεσαι.
∆εν είναι τίποτε, κάτι φωτιές έχουν ανάψει εδώ και πετάνε
πέτρες. Ελάτε από τη Νοταρά.
Πάµε από τη Νοταρά.
Βρωµάει καµένο πλαστικό, ακούγεται κάτι να σκάει.
Στο βάθος της γωνίας κάποιος κοπανάει ένα Καφάο. Το κοπανάει, το κοπανάει, τόση
µανία, µας καθησυχάζει, θα τη γλιτώσουµε εµείς, Καφάο δεν είµαστε και ούτε κρατάµε Καφάο. Περνάµε διακριτικά και γρήγορα.
Στο βάθος, η πλατεία
τυλιγµένη σε καπνούς, µε µικρές φλογίτσες να βγαίνουν τόπους-τόπους.
Μα τι καίγεται; ρωτάµε τον Νίκο όταν πια φτάνουµε µε χτυποκάρδι
και µάτια που τσούζουν. Α, τα σκουπίδια είναι, µάζεψαν από χτες τους κάδους και
τα άφησαν όλοι κάτω, οπότε τα βρήκαν έτοιµα και τα καίνε. Ελάτε, είναι ήρεµα τα
πράγµατα…
Ζώντας στην πλατεία,ο
Νίκος έχει πάθει ανοσία. Οι απέξω υπερβάλλουν, εκείνος υποβαθµίζει. Εµείς είμαστε
κάπου ενδιάµεσα. Περνάµε τη βραδιά κοιτώντας στον δρόµο µια παρέα που ρίχνει πέτρες
προς Σπυρίδωνος Τρικούπη. Σαν να χορεύει, ένας ψηλός παίρνει φόρα, πετάει την πέτρα,
ξαναπαίρνει, ξαναπετάει. Κι άντε από την αρχή.
Ολα αυτά ο Νίκος τα αντιµετωπίζει µε ψυχραιµία που µας αναστατώνει. Αλλάζει κουβέντα.
Αλλά εµείς µένουµε µε το µυαλό στον δρόµο, προσπαθώντας να πειστούµε ότι µια πόλη
όπου δεν µπορείς να κυκλοφορήσεις συνεχίζει να είναι πόλη, παρ’ όλ’αυτά, πως δεν
δικαιολογείται να νιώθουµε ταπεινωµένοι, ακυρωµένοι σαν πολίτες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου