Μην ψάχνετε να βρείτε γιατί η διαφορά βγήκε 10% ενώ τα γκάλοπ την έδειχναν 4-5, γιατί τα έξιτ πολ δεν μπόρεσαν να την υποπτευτούν. Δεν φταίνε τα μέσα τους και τα έξω, τα επιστημονικά εργαλεία της έρευνας. Υπάρχει κάτι άλλο που δεν θα μπορέσει να καταγραφεί ποτέ, γιατί κανένας από εμάς δεν το ξέρει πως θα του συμβεί και δεν μπορεί να το δηλώσει ούτε ο πιο ειλικρινής ψηφοφόρος. 

Υπάρχει η στιγμή της μοναξιάς πίσω από το παραβάν, πρόσωπο με πρόσωπο με τα ψηφοδέλτια. Στιγμή που δεν τα αλλάζει όλα και όλους, αλλάζει όμως μερικά και μερικούς. 

Υπάρχει αυτή η σιωπηλή συνομιλία με τον εαυτό μας, όταν δεν έχουμε άλλον κανέναν να ακούσει, να πληροφορηθεί, να μάθει κάτι από μας. Δεν είναι πια ανάγκη να ταιριάζει η δήλωση με την προσωπικότητα και τις ιδέες μας, δεν έχουμε κανέναν να σοκάρουμε, να προβοκάρουμε, είμαστε μόνος ο καθένας με την αντίληψη του κόσμου. 

Μυστική η ψήφος, μυστική και η στιγμή. 

Κανείς δεν έχει δικαίωμα να ζητήσει να μάθει ποιο χαρτί θα διαλέξουμε, είναι μια υπέροχη ελευθερία, ακριβή και δύσκολη. Γιατί να πρέπει να αποκαλύψει κανείς το μυστικό στα έξιτ πολ, στις δημοσκοπήσεις, στον έναν και στον άλλον; Υπάρχουν άνθρωποι που ψηφίζουν αντίθετα και από τον εαυτό τους. Δεν θα το ομολογήσουν ποτέ σε κανέναν, κι είναι αστείο να σκέφτεται κανείς πως όλα αυτά τα ρουσφέτια που μας κρατάνε στην υπανάπτυξη γίνονται στα τυφλά. 

Υπάρχει αυτή η στιγμή που είναι σαν κρυμμένη φλέβα, δεν τη βρίσκεις να τη μετρήσεις, να της πάρεις τον σφυγμό. Είναι λάθος η λέξη σφυγμομέτρηση. Όσες δημοσκοπήσεις και γκάλοπ να γίνουν η στιγμή θα διαφεύγει. Κι ευτυχώς δηλαδή.