Ιδιαίτερη πατρίδα

Ζηλεύω αυτούς που θα πάνε στο χωριό τους να ψηφίσουν, θα κάνουν εκδρομή, θα ξαναδούν αγαπημένα μέρη, θα θυμηθούν τα παιδικά τους χρόνια. Είναι βαρετό να πρέπει να ψηφίζεις στην πόλη όπου μεγάλωσες και ποτέ της δεν υπήρξε χωριό, να τελειώνεις σε πέντε λεπτά και να γυρίζεις στο διαμέρισμά σου σαν να πήγες στον μπακάλη της γωνίας. Θα ήθελα κι εγώ να ψηφίζω σε κάποιο μέρος που από μικρή αγάπησα και δέθηκα μαζί του, όπως μόνο τα παιδιά μπορούν να δεθούν. Ας ήταν κάπου που πήγαινα μόνο κάθε καλοκαίρι και το περίμενα πώς και τι, το σκεφτόμουν τον χειμώνα, το ονειρευόμουν, κάτι που κρατάει πάντα μέσα μου θέση μοναδική, με στηρίζει και με παρηγορεί ακόμα κι από μακριά. Πολλά όμορφα χωριά και εξοχές αγάπησα μεγαλώνοντας και ταξιδεύοντας, αλλά μόνο ένα είναι αυτό που γνώρισα από μικρό παιδί. 

Με περίμενε κάθε καλοκαίρι, το περίμενα κι εγώ, το θεωρούσα δικό μου. Δεν ήταν χωριό, δεν είχε εκεί παππού και γιαγιά, είχε όμως επαφή με τη φύση και ξενοιασιά, είχε παρέες και ένα σωρό ανακαλύψεις και συγκινήσεις. Ήταν η Πάρνηθα, η κατασκήνωση των τραπεζιτικών, ο σίγουρος και σταθερός τόπος των διακοπών, ο παιδικός μου Παράδεισος. Ένα βουνό τόσο προσιτό κι όμως τόσο εξωτικό ταυτόχρονα, μεσογειακό στα χαμηλά και λίγο παραπάνω ηπειρωτικό, ελβετικό και βάλε. 

Θησαυρός σπάνιος της Αθήνας που δεν τον εκτίμησε ποτέ, ίσως επειδή έχουν χωριά οι Αθηναίοι. 

Αναρωτιέμαι συχνά αν την άφησαν να καεί, αν δεν μπόρεσαν ποτέ να τη φροντίσουν σωστά επειδή έμοιαζε τόσο λίγο με αυτό που θεωρείται στην Αττική χαρακτηριστικό τοπίο. 

Έπρεπε να έχω εγγραφεί δημότης Πάρνηθας, να πηγαίνω εκεί να ψηφίζω, με πόνο και δάκρυ για τη σημερινή της κατάντια. 
https://www.tanea.gr/2009/10/01/opinions/analwsima-idiaiteri-patrida/