Τα σκυλιά της Αθήνας

Πριν από επτά χρόνια τα παιδιά μου βρήκαν στα σκουπίδια ένα κουτάβι κι έτσι απέκτησα σκύλο, εγώ που ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι θα μου συνέβαινε κάτι τέτοιο. Μέχρι να μεγαλώσει είχα αγωνία για το μέγεθός του. Ήθελα να γίνει μικρόσωμος, για να του φαίνεται το διαμέρισμα μεγάλο. Τελικά είναι μετρίου μεγέθους. Σε μένα φαίνεται μεγάλος, σε όλους τους άλλους μικρός.

Στον δρόμο τον λένε «σκυλάκι». Δικαίως, αφού τα περισσότερα αθηναϊκά σκυλιά είναι μεγαλόσωμα, όπως διαπιστώνω με τόσα χρόνια καθημερινές βόλτες. 

Αφότου λοιπόν έχω τον σκύλο, παρατηρώ και στα ταξίδια μου σε ξένες πόλεις τα σκυλιά του κόσμου. Πουθενά δεν έχω δει τόσο μεγάλα σκυλιά όσο στην Αθήνα. Η συντριπτική πλειονότητα είναι αυτά που λέμε «σκυλιά του καναπέ», τα οποία εδώ περιφρονούνται δεόντως. Να μπορείς να τα πάρεις αγκαλιά αν χρειαστεί, να μπεις σε μετρό ή λεωφορείο, και κυρίως να τους παρέχεις έναν χώρο που μοιάζει μεγάλος έστω κι αν ζεις σε διαμέρισμα. 

Αν έπαιρνα τον σκύλο μου βόλτα στα πάρκα των ευρωπαϊκών πόλεων που κατάφερα να επισκεφθώ αυτά τα χρόνια, θα ήταν σκύλαρος, όχι σκυλάκι. 

Στην Αθήνα δεν έχουμε χώρο ούτε για δίποδα, αλλά τα τετράποδα είναι στη μεγαλύτερη δυνατή κλίμακα. Παράξενα γούστα, που θυμίζουν τα τεράστια αυτοκίνητα στους στενούς μας δρόμους. Μια ακόμα νότα της ιδιωτικής μεγαλομανίας απέναντι στη δημόσια στέρηση. Έχουμε σκύλους που θα χρειάζονταν απέραντα κτήματα για να τρέχουν, κοπάδια να φυλάνε, δάση να κυνηγάνε, κλεισμένους σε τριάρια και δυάρια. Βέβαια είναι φυσικό, γιατί εμείς οι Αθηναίοι δεν ζούμε σε αληθινό χώρο, ούτως ή άλλως, ζούμε σε κάτι φαντασιακό, υπερβατικό, άνευ ορίων και άνευ όρων. 

Δυστυχώς η μόνη αλήθεια που μοιραζόμαστε είναι τα αποτελέσματα της αφόδευσής τους στα πεζοδρόμια. 

https://www.tanea.gr/2009/10/14/opinions/analwsima-ta-skylia-tis-athinas/