Μέσα στο σκοτάδι το γωνιακό μπαλκόνι μας οδηγεί. Αγγελάκια, αγιοβασίληδες, κεράκια, αστεράκια, λαμπιόνια πάσης φύσεως. Και τι δεν έχει επάνω, όλα τα φωτεινά αντικείμενα που πουλήθηκαν εν Ελλάδι την τελευταία εικοσαετία. Είναι ορόσημο της γειτονιάς, δειγματολόγιο της αγοράς και μου ζεσταίνει την καρδιά. Το λατρεύω όπως αρμόζει στα είδωλα της μεγαλύτερης νύχτας του χρόνου. Είναι κρύα, είναι σκοτεινή, είναι ανελέητη, αλλά τα φωτάκια παρηγορούν, το φως θα ξανάρθει. Γεννιέται στην ίδια την καρδιά του σκοταδιού, την πιο μεγάλη νύχτα του χρόνου, όπως γεννιόταν ο θεός του ήλιου, της φωτιάς, του φωτός, που κάποτε λεγόταν Μίθρας, και προηγουμένως κάπως αλλιώς.
Ποιοι το εμπνεύστηκαν πρώτοι δεν θα μάθουμε ποτέ, αν ήταν στα ασιατικά υψίπεδα που κατάλαβαν το πέρασμα του χρόνου, που έδωσαν όνομα και σχήμα ανθρώπου στο φως και την ενέργεια, ή κάπου αλλού. Εκεί πάνω πάντως θα έκανε κρύο αρκετό για να τους κατέβει η ιδέα με μερικά από τα συμπαρομαρτούντα που ακόμα μας παραστέκουν, τα φώτα, τις μικρές φλόγες, τις μεγάλες μαζώξεις, ίσως και το πρώτο χοιρινό. Ύστερα ήρθαν οι Ρωμαίοι με τις αυτοκρατορικές μανίες, να αποκτήσουν μια θρησκεία που θα μπορούσε να ελεγχθεί κεντρικά, που θα τις περιείχε όλες, προηγούμενες κι επόμενες. Κι ο κλήρος έπεσε στο Χριστιανισμό, ο οποίος τα περιέλαβε όλα, ήθελαν δεν ήθελαν. Τα γενέθλια του Μίθρα έγιναν γενέθλια του Χριστού, μέσα στη μεγάλη νύχτα αυτός είναι που γεννιέται και το άστρο οδηγεί τους μάγους του προηγούμενου θεού στην κούνια του. Ακαταμάχητος, αφομοιώνει τις λατρείες και τις φιλοσοφίες, φέρνει το φως μέσα στη μεγάλη νύχτα και την άνοιξη, όταν μεγαλώνει η μέρα, φέρνει το σκότος του θανάτου, έστω κι αν τελικά ανασταίνεται, κλέβοντας πάλι τις γιορτές των παλιών θεών. Γι αυτό μαζεύει στη φάτνη του τα πάντα, δεν υπάρχει παιχνιδάκι και στολιδάκι που να μην καταδέχεται. Κουκλίτσες, ξωτικά, νεραϊδούλες, μαγισούλες, ταμπούρλα, μπάλες, σβούρες, να γυρίζει ο χρόνος, να γυρίζει η γιορτή, όλα τα καλά μέχρις αηδίας. Τίποτε δεν είναι αρκετό για τα Χριστούγεννα. Όσα τραγούδια κι αν υπάρχουν, κάπου κρύβονται περισσότερα. Όσα φαγητά κι αν μαγειρευτούν, όσα φώτα κι αν ανάψουν, κάτι διαφεύγει, κάτι φωτεινό και μαγικό, κάτι άπιαστο και νοσταλγικό. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μπορεί να αντισταθεί σ’ αυτή τη γιορτή, κι όσοι τη βαριούνται κάποτε έρχεται η στιγμή που μεταμελημένοι προσκυνούν τα μελομακάρουνα. Είναι αταβιστική ανάγκη η άτιμη, είναι η μνήμη του είδους.
Καλά όλ’ αυτά, αλλά σε μας εδώ παραμένει άλυτη η μεγάλη απορία: τι θα γίνει με τον Άγιο Βασίλη; Θα μετακομίσει στα Χριστούγενννα, ή θα αντισταθούμε στην παγκοσμιοποίηση και θα τον κρατήσουμε με νύχια και με δόντια στην Πρωτοχρονιά;
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.dolce&id=11238
2 σχόλια:
O αγιος Βασίλης θα έρχεται πάντα την Πρωτοχρονια, ελπίζω
Η Ελλάδα δεν είναι η μόνη χώρα στην οποία τα δώρα έρχονται άλλη μέρα και όχι τα Χριστούγεννα. Στην Ολλανδία, τα δώρα τα φέρνει ο Άγιος Νικόλαος που έρχεται από τη Ισπανία με τον πιστό του Μάυρο Βοηθό στις 5 Δεκεμβρίου, παραμονές του Αγίου Νικολάου. Στην Ιταλία, σε μερικά μέρη τα ΄φερνει η Μπεφάνα των Φώτων. Κι ακόμα στη οικογένεια της Θείας μου που είχε παντρευτεί Ζακυνθινό, τα δώρα τα δίνανε πάντα παραμονή Χριστουγέννων. Πράγμα το οποίο δημιουργούσε πρόβλημα σε μας τους πιο μικρούς που δεν προλαβαίναμε και να πούμε τα καλάντα το πρωί και να πάμε να ψωνίσουμε τα δώρα το απόγευμα και να είμαστε στην ώρα μας για να φύγουμε για τη θεία!
Δημοσίευση σχολίου