Τα κάλαντα του Καλομοίρη, άλλος καημός μεγάλος...

 

Τα κάλαντα του Καλομοίρη τα τραγουδούσε η χορωδία στο σχολείο, σε κάθε χριστουγεννιάτικη γιορτή. Στο Γυμνάσιο της Αηδονοπούλου που πήγαινα, είχαμε μια χορωδία, στην οποία η καθηγήτρια της Ωδικής δεν προσπάθησε ποτέ να με βάλει. Τα κορίτσια που συμμετείχαν μπορούσαν να φεύγουν απο το μάθημα όποτε τις φώναζαν, προς μεγάλη ζήλεια των υπολοίπων. Διάλεγαν συνήθως τις καλύτερες μαθήτριες, αλλά ήμουν κι εγώ στις καλύτερες μαθήτριες. Και δεν ζήλευα που έφευγαν απο το μάθημα, ζήλευα που τραγουδούσαν. Ήθελα τόσο πολύ να τραγουδήσω! Στις εκδρομές ξελαρυγγιαζόμουν, ήξερα απ' έξω τα περισσότερα τραγούδια, και δεν κουραζόμουν να συνεχίζω όταν οι άλλες είχαν πια βραχνιάσει, αλλά η χορωδία είχε μείνει άβατο για μένα. Μυστήριο πράγμα.

Αυτά τα κάλαντα ειδικά με ξετρέλαιναν. Τα έλεγε η χορωδία με δυο φωνές, εκστασιαζόμουν. Πήγαινα σπίτι και τραγουδούσα μόνη και τις δυο φωνές. Τόσα χρόνια μετά τα τραγουδάω κάθε Χριστούγεννα μόνη μου, πράγμα που δεν είναι και τόσο εύκολο. Όσο περνάνε τα χρόνια το τραγούδι γίνεται όλο και πιο πολύ νοερό, δηλαδή τραγουδάω απο μέσα μου.

Αναρωτιέμαι αν κάποια απο τις άλλες τυχερές καλλίφωνες της χορωδίας τα θυμάται ακόμα και τα τραγουδάει ποτέ αυτά τα κάλαντα. Κι ακόμα δεν καταλαβαίνω, μετά απο τόσα χρόνια, γιατί δεν είχα βρει το θάρρος να πω και να επιμείνω ότι ήθελα να πάω στη χορωδία. Αν εκείνη η καθηγήτρια με είχε λιγουλάκι ενθαρρύνει, θα είχα γίνει τραγουδίστρια. Αλλά φαίνεται δεν με συμπαθούσε. Οι μόνες καθηγήτριες που με συμπάθησαν στο σχολείο ήταν οι φιλόλογοι. Έτσι έγινα γραφιάς. (και το τραγούδι έχασε μια σπουδαία ερμηνεύτρια).

Επειδή δύσκολα ξαναμαζεύεται η χορωδία του σχολείου, τ' ακούω σ' αυτή την εκτέλεση με τα Μουσικά Σύνολα της ΕΡΤ στο Μέγαρο Μουσικής, μουσικη διευθυνση του Μιχαλη Οικονομου και σολίστ τον βαρύτονο Χαρη Ανδριανο και τις σοπράνο  Κίρα Λαμπρακη και Χριστινα Πουλιτση.