Η κυρία με τον μονόκερω

H όραση, υποτίθεται

Τίγρεις και πίθηκοι και αρνιά, κουνέλια, σκύλοι, αϊτοί, πελεκάνοι, λύκοι, αλεπούδες, πέρδικες, οκαπίες, γατόπαρδοι, κι άλλα πουλιά που δεν τα ξέρω, ελάφια, λύκοι, κι άλλα παράξενα ζώα κερασφόρα που δεν τα ξέρω. Τριγυρίζουν την κυρά με το μονόκερω, το μόνο ζώο που είναι εντελώς φανταστικό. Το άλογο με το κέρατο στο κεφάλι. Όταν ήμουν μικρή πίστευα ότι υπήρχε τέτοιο ζώο. Πολύ πληγώθηκα όταν έμαθα πως ήταν φανταστικό. Θα πρέπει να έχει κάτι πολύ έντονο συμβολικά ο μονόκερως για να μετράει τόσο πολύ ακόμα και για μένα, που γενικά δεν με ενδιέφεραν πια και τόσο πολύ τα ζώα.

Μερικά ζώα περπατάνε ανάμεσα στα χιλιάδες λουλούδια, άλλα πετάνε ανάμεσα σε άλλες χιλιάδες λουλούδια. Λέω πως περπατάνε αυτά που στέκονται στο ίδιο ανθισμένο πράσινο βάθρο με την κυρά. Ένα νησάκι στρογγυλό σε μια κόκκινη θάλασσα γεμάτη κι αυτή με φυτά και ζώα ιπτάμενα. Τι ευτυχία είναι αυτή που έχει αυτή η γυναίκα. Την περιτριγυρίζουν τα πλάσματα της γης και της φαντασίας, έχει και μια θεραπαινίδα να της κρατά τα πράγματα. Δεξιά κι αριστερά την παραστέκουν ο μονόκερως κι ένα λιοντάρι. Κι εκείνη χαμογελά μακάρια. Την πλησιάζει ένας παπαγάλος, τη σκιάζουν δέντρα γεμάτα φρούτα. Φοράει κορδέλες και στολίδια, μακρύ φόρεμα, μακριά μαλλιά. Για λίγες στιγμές, όπως αντικρίζω στο σκοτεινό δωμάτιο του μουσείου Κλυνύ αυτή την πανδαισία, μου πιάνεται η ανάσα. Τέτοια πληθωρική φύση, τέτοιο ξέσπασμα λατρείας, κι αυτός ο μονόκερως μέσα σε όλα, δεν είναι ξεκάθαρα σεξουαλικός υπαινιγμός; Οι ταπισερί υμνούν τον οργασμό, τόσο χαρούμενα, τόσο αθώα, τόσο εξαντλητικά. Πλησιάζω το φύλακα, έναν πελώριο μαύρο μαυροντυμένο και χαμένο στο σκοτάδι φύλακα, ρωτάω κάτι πιο πολύ για να μιλήσω, να βγάλω με μερικές λέξεις τη συγκίνηση που με πλημμυρίζει.

Μουσική για τα θηρία

 -Κάτι δείχνει; λέω, υπάρχει άραγε κάποια ιστορία.

-Βεβαίως κυρία, με ξενερώνει ευγενέστατα και πηγαίνοντας στην είσοδο ξεκρεμάει μια ταμπελίτσα με πληροφορίες και μου τη φέρνει. Αναγκάζομαι να τη διαβάσω. Οι πέντε από τις ταπισερί υποτίθεται ότι παριστάνουν τις πέντε αισθήσεις. Να, εδώ δίνει κάτι να δοκιμάσει ο μονόκερως, εκεί κοιτάζεται στον καθρέφτη, εκεί παίζει αυτό το μυστήριο όργανο, και στην τελευταία κρατά το κέρατο του μονόκερου, είναι η αφή. Το μυστήριο διαλύεται μέσα στη λογική εξήγηση που με απογοητεύει. Αλλά ευτυχώς υπάρχει ακόμα η έκτη ταπισερί, η πιο μεγάλη, αυτή που δείχνει μια σκηνή με την επιγραφή Mon seul desir και την κυρία να αφήνει τα κοσμήματα  στην υπηρέτρια καθώς στέκεται στην είσοδο της. Εκεί μέσα θα ολοκληρωθεί ο οργασμός, σκέφτομαι, αλλά οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι μάλλον απεκδύεται των κοσμημάτων για να πάει να μονάσει. Καλέ τι μας λέτε; Θα μας τρελάνετε τελείως; Αυτή να μονάσει; ΑΥΤΗ;

Τέλος πάντων, μετανιώνω που ρώτησα και διάβασα και δεν έμεινα σιωπηλή να χαζέψω την ευωχία αυτή και να φαντάζομαι ό,τι τραβάει η ψυχή μου. Μεσαίωνα σκοτεινέ με τα φωτεινά σου μυστήρια, πώς να ξεχάσω τώρα τις λογικές ερμηνείες; Η συγγραφέας Τρέισι Σεβαλιέ έγραψε μια ιστορία για την υφάντρα που τις έφτιαχνε αυτές τις ταπισερί, θυμάμαι τώρα. Πως ήταν, λέει, τυφλή και ξεχώριζε τα χρώματα από την αφή. Θλίψη. Εδώ μιλάμε για διονυσιακή και ήρεμη χαρά. Τη νιρβάνα της πλήρωσης.

Μόνο ένας πόθος (desir)για τόση ομορφιά;

 Να κοιτάξω πολλή ώρα τα ιπτάμενα ζώα μήπως και καταφέρω να ελαφρώσω λίγο κι εγώ, μήπως αιωρηθώ στο κόκκινο διάστημα που προσφέρουν όσο να τρίψει τη μύτη του το λαγουδάκι και να γυρίσει το κεφάλι του το ελαφάκι…

Η κυρία με το μονόκερω δεν μας έχει φανερώσει όλα της τα μυστήρια, γράφει το φυλλάδιο που αγόρασα στο μαγαζί. Αυτό δα έλειπε…                                                                              

Hλεκτρονική διεύθυνση του μουσείου Κλυνύ:
http://www.musee-moyenage.fr/