Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010

Λογική κι ευαισθησία

Οταν λέµε ανακύκλωση στους µηχανισµούς του Δήµου Αθηναίων, δεν εννοούµε απλώς να φύγει το ένα κόµµα για να έρθει το άλλο. Αν κι εγώ, το οµολογώ, θα ψήφιζα και την κοµµατική επιλογή µε κρύα καρδιά έστω, γιατί µια εξουσία που µένει δυόµισι δεκαετίες απαράλλαχτη κι ανενόχλητη σαπίζει µαζί µε τους υπηκόους της, ακόµα κι αν αποτελείται από αγίους. 

Που λέει ο λόγος. Ωστόσο µάς προσφέρεται η πολυτέλεια ενός ανθρώπου που δεν έχει καµία σχέση µε το κουρασµένο πολιτικό προσωπικό. Ο συνήγορος του πολίτη είναι αυτό που λέει, συνήγορος του πολίτη. Δεν έχει µόνο το όνοµα, δεν είναι ρεκλάµα και σλόγκαν, είναι καθηµερινό κυνηγητό της ουσίας σε νόµους και πρακτικές, το ξέρουµε. Λοιπόν τόσα χρόνια λέµε πως κουραστήκαµε µε τα κόµµατα και τους µηχανισµούς, µε τα ίδια και τα ίδια, τώρα που η πρόταση Καµίνη κάνει την υπέρβαση λέµε πως δεν είναι αρκετά σταρ. Δηλαδή δεν είναι όλα όσα έχουµε µπουχτίσει. Καταγγέλλουµε τα κόµµατα ότι µας χειραγωγούν, όταν κάτι κινείται σε διαφορετική κατεύθυνση φοβόµαστε µήπως δεν χειραγωγηθεί αρκετά το εκλογικό σώµα. Αλλά η Αθήνα δεν χρειάζεται σταρ. Οι σταρ δεν αντέχουν ούτε την πρώτη συνεδρίαση του Δηµοτικού Συµβουλίου, κι η δουλειά των σκουριασµένων µηχανισµών συνεχίζεται ερήµην τους. Η Αθήνα χρειάζεται λογική κι ευαισθησία. Λένε πολλοί ότι χρειάζεται και αντοχή, ότι ένας λογικός και ευαίσθητος πανεπιστηµιακός που θα αναγκαστεί να συγκρουστεί µε παγιωµένες πρακτικές αφανών συνηθειών της δηµοτικής εξουσίας, δεν θα τα βγάλει πέρα. Ετσι λένε, και παραιτούνται από την προσπάθεια. Είναι ξεκούραστο να κατρακυλάς στην παρακµή. Ισως έχουν και δίκιο. Ο Καµίνης, κανένας Καµίνης, µόνος του δεν τα βγάζει πέρα. Χρειάζεται κι εµάς, την καθηµερινή µας συνεργασία. Εξάλλου δεν υπάρχει συνήγορος του πολίτη χωρίς πολίτες. 

https://www.tanea.gr/2010/10/26/opinions/analwsima-logiki-kai-eyaisthisia

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Πόσο δύσκολο να γίνει το προσωπικό, πολιτικό.

Τη νύχτα που έφτασε ο Καραμανλής στο Ελληνικό να αναλάβει τα ηνία της χώρας που είχε βρεθεί στο χείλος του γκρεμού, πενήντα χρόνια πριν, δεν...