Εκανα µεγέθυνση σε µια ασπρόµαυρη φωτογραφία µπροστά στις Πυραµίδες, βγαλµένη στη διάρκεια του Β’ Παγκοσµίου Πολέµου.
Σε πρώτο πλάνο είναι τρεις νεαροί, δυο άντρες µε στολές αξιωµατικών πλαισιώνουν µια κοπέλα που φοράει ανοιχτόχρωµο φόρεµα µε ζώνη και κρατάει από το χερούλι µια µικρή άσπρη τσάντα. Ρούχα εντελώς ακατάλληλα για εκδροµή, αλλά είναι προφανές ότι έχουν πάει εκδροµή. Ο ένας ακουµπά σε µια καµήλα καθισµένη στην άµµο.
Υποθέτω πως είναι άµµος, δεν ξέρω, δεν έχω πάει.
Χαµογελούν κι οι τρεις ευτυχισµένοι, τόσο νέοι στην παλιά φωτογραφία, ξένοιαστοι και φωτεινοί. Ξέρω µόνο τον έναν, είναι ο πατέρας µου πολύ πριν γίνει πατέρας µου, τότε που είχε πάει στην Αίγυπτο να πολεµήσει µε τις ελληνικές ταξιαρχίες. Τους άλλους δυο δεν τους ξέρω. Δεν ρώτησα ποτέ, παράξενο, δεν είχα περιέργεια; Κάθε 28η Οκτωβρίου, όσο ήµασταν παιδιά, καθόµασταν να ακούσουµε τις πολεµικές του περιπέτειες. Ηταν βεβαίως ηρωικές, να περνάει µε βάρκα από τη Θράκη στη Θάσο, από κει στη Μυτιλήνη και την Τουρκία, τη Χίο και την Αίγυπτο. Ηταν κάµποσο περίπλοκες, να ξεκινά να πολεµήσει τους Γερµανούς, να καταλήγει σε στρατόπεδο Αγγλων, να επιστρέφει πολύ καιρό µετά την απελευθέρωση, µε φρουρούµενο πλοίο. Υπήρχαν µυστήρια που κάνανε πολύ καιρό να λυθούν και δηµιουργούσαν δυσεξήγητα κενά στη διήγησή του. Σιωπές και κάτι πεισµατικές φράσεις που όταν τις έλεγε σα να µετάνιωνε, βυθιζόταν σε περισυλλογή. Τα µυστήρια λύθηκαν πολύ αργότερα, µετά τη Μεταπολίτευση που αποκάλυψε τα κρυµµένα βιογραφικά των ανθρώπων ανοίγοντας νέες συζητήσεις. Ακόµα δεν έχουµε καταλάβει όλα όσα έγιναν τότε. Αλλά ξέρω κοιτάζοντας την ασπρόµαυρη φωτογραφία, ότι εκείνη τη µέρα στις πυραµίδες ο λυγερός νεαρός που δεν είχε ακόµα οικογένεια, ήταν κεφάτος κι ευτυχής, µπορούσε να χαµογελάει ανυπόκριτα στον ήλιο.
https://www.tanea.gr/2010/10/27/opinions/analwsima-ekdro-i-stis-pyra-ides/
Σε πρώτο πλάνο είναι τρεις νεαροί, δυο άντρες µε στολές αξιωµατικών πλαισιώνουν µια κοπέλα που φοράει ανοιχτόχρωµο φόρεµα µε ζώνη και κρατάει από το χερούλι µια µικρή άσπρη τσάντα. Ρούχα εντελώς ακατάλληλα για εκδροµή, αλλά είναι προφανές ότι έχουν πάει εκδροµή. Ο ένας ακουµπά σε µια καµήλα καθισµένη στην άµµο.
Υποθέτω πως είναι άµµος, δεν ξέρω, δεν έχω πάει.
Χαµογελούν κι οι τρεις ευτυχισµένοι, τόσο νέοι στην παλιά φωτογραφία, ξένοιαστοι και φωτεινοί. Ξέρω µόνο τον έναν, είναι ο πατέρας µου πολύ πριν γίνει πατέρας µου, τότε που είχε πάει στην Αίγυπτο να πολεµήσει µε τις ελληνικές ταξιαρχίες. Τους άλλους δυο δεν τους ξέρω. Δεν ρώτησα ποτέ, παράξενο, δεν είχα περιέργεια; Κάθε 28η Οκτωβρίου, όσο ήµασταν παιδιά, καθόµασταν να ακούσουµε τις πολεµικές του περιπέτειες. Ηταν βεβαίως ηρωικές, να περνάει µε βάρκα από τη Θράκη στη Θάσο, από κει στη Μυτιλήνη και την Τουρκία, τη Χίο και την Αίγυπτο. Ηταν κάµποσο περίπλοκες, να ξεκινά να πολεµήσει τους Γερµανούς, να καταλήγει σε στρατόπεδο Αγγλων, να επιστρέφει πολύ καιρό µετά την απελευθέρωση, µε φρουρούµενο πλοίο. Υπήρχαν µυστήρια που κάνανε πολύ καιρό να λυθούν και δηµιουργούσαν δυσεξήγητα κενά στη διήγησή του. Σιωπές και κάτι πεισµατικές φράσεις που όταν τις έλεγε σα να µετάνιωνε, βυθιζόταν σε περισυλλογή. Τα µυστήρια λύθηκαν πολύ αργότερα, µετά τη Μεταπολίτευση που αποκάλυψε τα κρυµµένα βιογραφικά των ανθρώπων ανοίγοντας νέες συζητήσεις. Ακόµα δεν έχουµε καταλάβει όλα όσα έγιναν τότε. Αλλά ξέρω κοιτάζοντας την ασπρόµαυρη φωτογραφία, ότι εκείνη τη µέρα στις πυραµίδες ο λυγερός νεαρός που δεν είχε ακόµα οικογένεια, ήταν κεφάτος κι ευτυχής, µπορούσε να χαµογελάει ανυπόκριτα στον ήλιο.
https://www.tanea.gr/2010/10/27/opinions/analwsima-ekdro-i-stis-pyra-ides/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου