Στο Δήμο Αθηναίων έχουμε μονοκρατορία

Θα ήθελα να γράψω µε κάποιο νόστιµο τρόπο όλα αυτά που έζησα ψάχνοντας πότε το σχέδιο της πολυκατοικίας µας στην Πολεοδοµία του Δήµου Αθηναίων, πότε τις αποχετευτικές του αρµοδιότητες, πότε τους νόµους για απαλλοτριώσεις αλλά και τις πρακτικές που έχουν επικρατήσει πίσω από τις ελπίδες και τις ψευδαισθήσεις µας. Θα ήθελα ψύχραιµα να τα διηγηθώ ένα ένα, αλλά µε πνίγουν σαν νερά απότοµης βροχής που δεν βρίσκουν διέξοδο σε χαντάκι. Από πού να αρχίσω και πώς να το κάνω γλαφυρό, πώς να εξηγήσω όλα αυτά τα βαρετά και αντιπαθητικά πράγµατα που χρειάστηκε να καταλάβω για να πάρω µια µικρή µόνο γεύση για το πώς λειτουργεί ή µάλλον πώς µπλοκάρεται µε σχεδόν επιστηµονική αδιαφορία η λειτουργία αυτής της πόλης; 

Ναι, είναι βαρετό, αλλά είναι επίσης αλήθεια ότι χάρις στις ιδέες µας για αποκέντρωση, που είναι στη βάση σωστές και λογικές, οι δήµοι έχουν αναλάβει πάρα πολλές δουλειές. Και ίσως θα ήταν πιο σωστό να πούµε ότι έχουν αναλάβει πάρα πολλές εξουσίες, γιατί µε τις δουλειές δυσκολεύονται. Στην Αθήνα τα δηµοτικά διαµερίσµατα, ας πούµε, έχουν απίστευτες αρµοδιότητες και δυνατότητες, ναι, αυτοί οι λεβέντες που βλέπετε να χαζεύουν οληµερίς πάνω από ένα παρτέρι της Φωκίωνος Νέγρη, κάτι παλικάρια που θα έστυβαν την πέτρα κανονικά και τώρα κάθονται και χαχανίζουν πίνοντας φραπέ δίπλα στα µαραγκιασµένα λουλούδια, είναι εργαζόµενοι του έκτου δηµοτικού διαµερίσµατος. Το οποίο, όπως όλα, έχει τον ίδιο επικεφαλής την τελευταία εικοσαετία, ενώ έχουν αλλάξει πέντε έξι δήµαρχοι, που είναι όµως όλοι από το ίδιο κόµµα. Εχουµε µονοκρατορία στον Δήµο, έχουµε εφεύρει το νέο πολίτευµα της ακινησίας. Ξεχάσαµε ότι υπάρχει κι άλλη επιλογή, συνηθίζουµε την υποβάθµιση και τον κατήφορο. Μένοντας ακίνητοι απλώς βουλιάζουµε στον βάλτο.