Οι γυναίκες γιορτάζουν και καλά κάνουν

Οι γυναίκες γιορτάζουν, και καλά κάνουν
Εντάξει, μπορεί να μοιάζει σε μερικές βετεράνες φεμινίστριες έξω απο το βαθύ πνεύμα της μέρας όλη αυτή η λουλουδο-μπουζουκοκατάσταση, αλλά επί της ουσίας είναι ακριβής. Οι γυναίκες γιορτάζουν την ύπαρξη τους την "ημέρα της γυναίκας", κι έχουν λόγους να το κάνουν. Ακόμα κι αν δεν τους ξέρουν, οι λόγοι υπάρχουν, και κατά βάθος όλες είναι, είμαστε, ενήμερες.
Αυτές που γεννήθηκαν πριν το 1981 στην Ελλάδα ας πούμε, είχαν έρθει σε έναν κόσμο που η έκτρωση και η μοιχεία ήταν ποινικά αδικήματα και ο πατέρας ήταν, σύμφωνα με το νόμο, αρχηγός της οικογένειας. Κι όσοι καταδικάζονταν για μοιχεία δεν μπορούσαν να παντρευτούν μεταξύ τους. Οι γυναίκες και ειδικά οι παντρεμένες, θεωρούνταν ανίκανες για δικαιοπραξία σε διάφορες περιπτώσεις, που έχουν πλέον απολύτως ξεχαστεί.
Για πολύ κόσμο οι νόμοι άλλαξαν πριν τις νοοτροπίες, αλλά κάπως έτσι πρέπει να γίνεται. Οι ζωές των γυναικών στην Ελλάδα έχουν αλλάξει ριζικά και θα άξιζε τον κόπο αντί για κηρύγματα ηρωικά και πένθιμα να πηγαίναμε όλες -και όσοι θέλουν μαζί- στα μπουζούκια. Προσωπικά θα προτιμούσα κάτι σε λάτιν, αλλά δυσκολεύομαι να βρω παρέα.
Μια και δεν κανόνισα έξοδο λοιπόν, κάθομαι και γράφω βαθυστόχαστα συμπεράσματα για τις απανταχού στον κόσμο γυναίκες που ακόμα δεν έχουν πολλούς λόγους να γιορτάζουν στις 8 Μαρτίου. Ακόμα στερούνται τη μόρφωση, ακόμα αναγκάζονται να παντρεύονται μικρές και να κάνουν παιδιά θέλουν δεν θέλουν, ακόμα δεν έχουν πρόσβαση σε αντισύλληψη, ούτε σε εκτρώσεις με ασφάλεια, ακόμα υποφέρουν απο καθεστώτα με θεσμοποιημένη καταπίεση, ή από συζύγους και οικογένειες. Στην Αφρική συνεχίζεται η κλειτοριδεκτομή και οι γάμοι ανηλίκων είναι κανόνας σε πολλά μέρη. Το σώμα και το πρόσωπο των γυναικών, τα μαλλιά τους, ακόμα και τα μάτια τους, θεωρούνται ένοχα μόνο και μόνο επειδή υπάρχουν. Η μοιχεία, που για μας είναι πια λέξη ιστορικής αξίας, θεωρείται έγκλημα και τιμωρείται με απίστευτη αυστηρότητα. Φωτογραφίες λιθοβολισμών μοιχών δημοσιεύτηκαν χρόνια μετά την κατάργηση του αδικήματος από τους ευρωπαϊκούς κώδικες.
Κάποτε λέγαμε ότι ο σοσιαλισμός θα έλυνε τα προβλήματα των γυναικών, αφού θα έφερνε ισότητα όλων των ανθρώπων. Στο μεταξύ, πέρα από τις αμφιβολίες για την παγκόσμια έλευση του, ή για την ορθότητα των θεωριών του, το βιοτικό επίπεδο που ανέβηκε σε πολλές χώρες έλυσε κάποια απο τα προβλήματα των γυναικών. Και συνεχίζει να τα λύνει με τη βραδύτητα που δεν επιτρέπει εύκολα πανηγυρισμούς. Ζώντας σε καλύτερες συνθήκες οι γυναίκες διεκδικούν εκ των πραγμάτων περισσότερη νιότη, ζωή πριν το γάμο δηλαδή, με μόρφωση και ευκαιρίες, καταφέρνουν να κάνουν λιγότερα παιδιά και να ξεκινάνε σε μεγαλύτερη ηλικία να τα κάνουν. Όλ´ αυτά είναι καλά για τις γυναίκες και εξαιρετικά για τον πλανήτη, το κοινό μας μέλλον και την ευημερία. Και μπορεί να μην φέρνουν τον σοσιαλισμό, αλλά καλυτερεύουν τη ζωή στα πλαίσια κάποιας άλλης ιδεολογίας που ίσως διατυπωθεί κάποτε.
Γιατί πράγματι, αν οι γυναίκες μπορούσαν να ελέγχουν τη ζωή τους θα λυνόταν το πρόβλημα του υπερπληθυσμου σταδιακά, και σε πολλές περιπτώσεις και της πείνας, σε μεγάλο βαθμό θα υποχωρούσε η φτώχεια και οι ανισότητες. Το ένα φέρνει το άλλο, η ευημερία φέρνει τη χειραφέτηση ακόμα και σε θεοκρατικά καθεστώτα. Μένει να δούμε αν η χειραφέτηση μπορεί να υποχωρήσει καθώς η ευημερία υποχωρεί. Δηλαδή στην Ευρώπη που περνάει ολόκληρη σε κρίση, υπάρχει κίνδυνος για τις κατακτήσεις των γυναικών; Πιστεύω πως όχι. Κάποια πράγματα δεν γυρίζουν πίσω ακόμα κι αν τα εισοδήματα φτάσουν σε επίπεδα της εποχής πριν την γυναικεία ψήφο. Γι αυτό δικαίως οι γυναίκες πανηγυρίζουν κι εορτάζουν και δέχονται σα να είναι πάλι του Αγίου Βαλεντίνου. Και η ειρωνία ακόμα έχει υποχωρήσει, η τρομερή ειρωνία των σπουδαίων αντρών απέναντι σε κάθε τι "γυναικείο". Εστω και χωρίς ιστορικές αναφορές, έχουν λόγους να το κάνουν. Είναι κάτι σαν γενέθλια, με αναμνήσεις απο το παρελθόν και σχέδια για το μέλλον.
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.kosmos&id=22613