Η Κάτια, συνταξιούχος του ιδιωτικού τομέα των 500 ευρώ, μου διηγείται κάθε τόσο σπαρταριστές ιστορίες απο τις επαφές της με το δημόσιο. Συνήθως επισκέπτεται νοσοκομεία, αλλά χτες πήγε στην Εφορία να πληρώσει μαζεμένα χρέη της.
-Μπαίνω μέσα και βλέπω μια άδεια αίθουσα γεμάτη χαρτιά σωρούς, σε γραφεία, σε καροτσάκια του σούπερ μάρκετ, στο πάτωμα... Τρεις υπάλληλοι χαμένοι στο διάστημα, σημασία δεν μου έδιναν. Στους τοίχους κάτι παιδικές ζωγραφιές ξεκολλημενες, ένα χάλι, μια αξιολύπητη κατάσταση. Λέω, "Να πληρώσω ήρθα, ποιος είναι στο ταμείο;"
"Α, μια στιγμή πήγε στο σούπερ μάρκετ η κυρία, δεν θα αργήσει καθόλου, περιμένετε".
Κάθομαι και περιμένω. Σε λίγο έρχεται λαχανιασμένη μια γυναίκα, κρατούσε και τις σακούλες του σούπερ μάρκετ. "Αχ, μια στιγμή να πάρω ανάσα" μου λέει.
"Με την ησυχία σας, της λέω, δεν βιάζομαι, πάρτε την ανάσα σας"
Τακτοποίησε τις σακούλες της, έβγαλε το παλτό της, κάθισε στην καρέκλα της, πλησίασε στο γκισέ, πλησίασα κι εγώ.
-Ευχαριστώ για την κατανόηση, μου λέει.
-Αλίμονο, τι λέτε...
-Λοιπόν, τι θέλετε;
-Να πληρώσω. Έχω χρέος 400 ευρώ, έφερα τα 200...
-Μπα, τόσα πολλά φέρατε; Μην δώσετε τόσα πολλά καλέ, δεν χρειάζεται.
-Ευχαριστώ, αλλά ξέρετε δεν μπορώ να χρωστάω, έχω άγχος. Τώρα τα έχω αυτά, πάρτε τα. Θα ξανάρθω σε ένα μήνα.
-Να φέρετε λιγότερα την άλλη φορά, εντάξει; Κανένα πενηντάρικο...
-Μα...
-Δεν θέλω να δυσκολευτείτε, υποσχεθείτε μου!
Τέτοιες ιστορίες μου διηγείται η Κάτια, και δεν ξέρω αν πρέπει να την πιστεύω. Υποψιάζομαι ότι τις επινοεί για να με κάνει να γελάω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου