Έρως και ισχύς

Βγαίνοντας απο την απολαυστική ταινία "Σαββατοκύριακο στο Χάιντ παρκ" δεν σκεφτόμουν τη συμμαχία Βρετανίας- ΗΠΑ που ήταν το βαθύτερο θέμα του έργου -κατά τις κριτικές- αλλά τις διαφορές νοοτροπίας των δυο τους σε ειρηνικές περιόδους. Στην ταινία μια ήσυχη γυναίκα, πέμπτη ξαδέρφη του Ρούσβελτ, αποκτά ερωτική σχέση μαζί του στο εξοχικό του, στις όχθες του Χάτσον, την εποχή που ετοιμάζεται ο Β´ Παγκόσμιος πόλεμος στην Ευρώπη. Εκεί τον επισκέπτεται το βασιλικό ζεύγος της Αγγλίας για να ζητήσει τη βοήθεια των ΗΠΑ στον πόλεμο. Το βράδυ της δεξίωσης η ηρωίδα συνειδητοποιεί πως ήταν η δεύτερη ή τρίτη, ή πολλαπλή ταυτόχρονη ερωμένη του προέδρου, ο οποίος διεκδικούσε να απολαμβάνει την παρουσία ολωνών τους ταυτόχρονα. Στην αρχή πληγώνεται, αλλά μετά της περνά και το ευχαριστιέται. Εγραψε μάλιστα τις αναμνήσεις της, οι οποίες βρέθηκαν μετά το θάνατο της και με βάση αυτές γυρίστηκε η ταινία.

Μια τέτοια ιστορία δεν θα μπορούσε να σταθεί σε αμερικανικη ταινία, νομίζω. Οι αμερικάνοι είναι γενικά πολύ αφοσιωμένοι στη μονογαμία, την πίστη κλπ, τουλάχιστον στις ταινίες τους. Εδώ έχουμε την ιστορική αλήθεια και τη λεπτή τέχνη των Βρετανών. Σαν αληθινή λοιπόν, η υπόθεση σε βάζει σε σκέψεις. Εννοώ πέρα απο την ιστορική σημασία της συνάντησης κλπ, τη λεπτομέρεια της πολυτέλειας που διέθετε ο Ρούσβελτ μαζεύοντας γύρω του τις ερωμένες του. Αναρωτιέται κανείς τι αφροδισιακό διαθέτει η εξουσία και τραβά σαν το μέλι ακόμα και γυναίκες που δεν θα μπορούσαν να ωφεληθούν υλικά; Είναι κάποια πρωτόγονη δύναμη που ακτινοβολεί ισχύ και προσελκύει τα ανασφαλή θηλυκά, ή μήπως κάτι πολυ πιο εξελιγμένο, η ανάγκη να σημαδέψεις το πέρασμά σου απ' αυτή τη γη χρησιμοποιώντας τη σκιά κάποιου μεγάλου; Να μείνεις με δυο λόγια στην Ιστορία; (Η δεύτερη αυτή σκέψη δικαιώνεται κι απο την ίδια την ταινία.)

Πολλοί πιστεύουν βέβαια πως όλοι οι άντρες είναι κατά βάθος πολυγαμικοί, αλλά δεν μπορούν να το εφαρμόσουν. Αυτό είναι και το δράμα της ανθρωπότητας εξάλλου: δεν μπορεί να ζήσει πια σε αγέλες με αρσενικούς αρχηγούς που εξοντώνουν όλα τα αρσενικά μέχρι να εξοντωθούν με τη σειρά τους απο τον επόμενο δυνατότερο κυρίαρχο. Κι εφόσον δεν μπορεί να το κάνει αυτό είναι καταδικασμένη να ζει στις συμβάσεις του πολιτισμού, η ανθρωπότητα. Οι ηγέτες όμως, σαν μορφή ζωής κάπως πρωτόγονη που είναι, υποχωρούν στα θέλγητρα της πολυγαμίας κάνοντας τους υπόλοιπους άντρες να ζηλεύουν και τις γυναίκες να παλεύουν δυο φορές πιο μαχητικά υπέρ του πολιτισμού σε κάθε μορφή του.

Βέβαια όλ' αυτά τα σκέφτηκα επειδή μου κακοφάνηκε κάπως ο συμβιβασμός της τόσο σεμνής ηρωίδας με τη διεφθαρμένη κατάσταση περί τον πρόεδρο. Τόσο έχω εθιστεί κι εγώ στα αμερικανικά ιδεώδη.  

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.cinema&id=23245