Βραδύπους επι Κολωνώ

Δεν θα μάθω ποτέ να βγάζω ωραίες φωτογραφίες; Ίσως αν καταφέρω να παρακολουθήσω μαθήματα κάποια στιγμή κι αγοράσω μηχανή της προκοπής. Οι σημερινές μου ειδικά είναι χάλια, και κρίμα που κατέγραψα τόσα πολλά παλιά σπίτια στη βόλτα που κάναμε στον Κολωνό
Κατεβήκαμε την Ιουλιανού για να δούμε και το σταθμό Πελοποννήσου. Ανακαίνισαν εκείνο το παλιό επιβλητικό κτίριο και το μαντάλωσαν. Έρημος βαρύς και μόνος. Δεν έχει προοπτικές να ζωντανέψει. Πού να βρεθούν λεφτά;
Τόσα χρόνια δεν ξέραμε πόσα λεφτά πήγαιναν για τα τρένα και κατέληγαν σε τσέπες σιδηροδρομικών. Και πόσο συμπαθητικά πρόσωπα ήταν οι σιδηροδρομικοί και δημοφιλή. Τι να πούμε τώρα;

Απέναντι, ανάμεσα στο δρόμο και τις γραμμές ένας άδειος χώρος συρματοπλεγμένος μοιάζει με το τείχος του Βερολίνου. Ή μάλλον με της Λευκωσίας, πάει του Βερολίνου πια. Μέχρι αυτό το φριχτό αγκαθωπό σύρμα έχουν βάλει ανάμεσα σε δυο σειρές κοτετσόσυρμα. Για να μην κάνουν σαμποτάζ στις γραμμές; Ή για να μην κλέβουν το μέταλο;

Απο την άλλη μεριά των γραμμών ήσυχος κόσμος, γειτονιές. Μια πλατεία με παιδική χαρά, Παρασκευοπούλου λέγεται. Περιφραγμένη η παιδική χαρά μάλιστα, όπως στη Γαλλία. Στα παγκάκια γριές κουτσομπόλευαν μεγαλόφωνα. Θυμόμουνα τον Κολωνό με μικρά σπιτάκια, από τα οποία έχουν μείνει ελάχιστα. Ωστόσο αν και χτίστηκαν πολυκατοικίες, και μάλιστα κάμποσες με το νέο πολεοδομικό, δηλαδή οκταόροφες, η γειτονιά είναι ήσυχη ακόμα.
Ανεβήκαμε στο λόφο του Κολωνού. Είναι πευκόφυτος, με ένα  ανοιχτό θέατρο και πέτρινες κατασκευές, δρομάκια, πεζούλια, παγκάκια. Στην κορυφή του υπάρχουν δυο μνημεία, του Λενορμάν και του Μύλλερ, αρχαιολόγων που πέθαναν στην Αθήνα. Ήξερα την ύπαρξή τους απο την έρευνα στο διαδίκτυο πριν ξεκινήσουμε. Εκεί επι τόπου δεν υπήρχε καμία επιγραφή. Ρώτησα έναν τύπο που πετούσε το χαρταετό του εκεί δίπλα ποιο ήταν του καθενός. Δεν έχω ιδέα, είπε. Ήταν με μια πιτσιρίκα και ένα κουτί πίτσα, πολλά θέματα ανοιχτά για να ενδιαφερθεί και για τους αρχαιολόγους ιστορικούς που βρίσκονταν εκεί. Τα ονόματα σβησμένα πάνω στο μάρμαρο. Τα είχαν λέει για σημάδια σκοποβολής κάποτε. Καλύτερα να αδιαφορούν λοιπόν και να πετάνε τον αετό τους. Για τον Λένορμαν βρήκα λήμμα στη Βικιπαίδεια.     Ήταν γάλλος αιγυπτιολόγος, είχε ακολουθήσει και τον Σαμπολιόν στην Αίγυπτο, και νομισματολόγος. Είχε κάνει ανασκαφές και στην Πελοπόννησο. Καθηγητής στο Κολλέγιο της Γαλλίας, ακαδημαϊκός, μέγας και τρανός με δυο λόγια. Πέθανε σε ένα ταξίδι του στην Αθήνα το 1859 και ο Δήμος Αθηναίων ζήτησε από το γιο του την καρδιά να τη θάψει στην Αθήνα, όπως είχε δηλώσει ότι επιθυμούσε ο αρχαιολόγος. Ο γιος την έδωσε την καρδιά, την έβαλαν στο μνημείο, αλλά μετά έγινε στόχος σκοποβολής το μνημείο και καταστράφηκε. Έβαλαν επάνω ένα νέο κομμάτι, μια λήκυθο του Τόμπρου. Καρδιά μου καημένη, που λένε.

Για τον Μύλλερ βρήκα το λήμμα μόνο στα γερμανικά. Άλλα ταρατατζούμ στο δικό του μνημείο, που το είχε σχεδιάσει ο Σάουμπερτ.  Στην παλιά αυτή φωτογραφία το στεφανώνουν διάφοροι επίσημοι.Τώρα δεν βλέπεις ούτε το όνομα του επάνω.
Πήγαμε για καφέ στο αναψυκτήριο του λόφου, ευχάριστο και περιποιημένο. Καθήσαμε στον ήλιο κι ακούγαμε μια παρέα νέων στο διπλανό τραπέζι να συζητάει για το αν πρέπει κανείς να ξυρίζει το στήθος του, την πλάτη του, τα πόδια του, και τα λοιπά μέρη του σώματος των απόκρυφων συμπεριλαμβάνων. Μιλούσαν μισή ώρα γι αυτό το θέμα, μάθαμε τα πάντα, σα να βρεθήκαμε σε σεμινάριο. Είναι αλήθεια ότι κάτι έχει πάθει με τις τρίχες αυτή η γενιά.
Πολύ κοντά στο λόφο Κολωνού είναι ο λόφος Σκουζέ. Πήγαμε και σ' αυτόν, όπου δεν υπήρχε ψυχή, το δικό του αναψυκτήριο είχε κλείσει. Ήταν όμως καθαρός επίσης και περιποιημένος, και μια χαρά βόλτα θα μπορούσε κανείς να κάνει με την παρέα του για καθαρό αέρα. Τι λείπει λοιπόν από αυτά τα ωραία μέρη για να αποκτήσουν ζωή; Δεν εντοπίζεται  εύκολα, ίσως ένας μύθος, κάποια ιστορία, περιγραφές.  Αναφορές. Δεν αναφέρονται αρκετά, είναι σα να μην υπάρχουν στη ζωή της πόλης.

Μερικά παλιά σπιτάκια έχουν απομείνει

Ανεβήκαμε απο τον Άγιο Μελέτιο, μια εκκλησία που βρίσκεται στο τέρμα της Αγίου Μελετίου και δεν την είχα ξαναδεί. Όχι πως έχανα και τίποτε, είναι αρκούντως φρικτή, κάτι μεταξύ Λε Κορμπυζιέ και απλοποιημένης βασιλικής, όλη χυμένη σε μπετόν.
Στη βιτρίνα ενός βιβλιοπωλείου έχει ένα βιβλίο του Ιουλιανού "Μισοπώγων" κάτι περί μίσους στις γενειάδες. Αρχαία η μανία με τις τρίχες λοιπόν.
Από κει ανεβαίνεις όλο ευθεία και σιγά -σιγά κυψελιάζει το τοπίο, μόλις περάσεις τις γραμμές. Δεν μπορώ να καταγράψω τι κάνει τη διαφορά κι απο τη μικρή γειτονιά βρίσκεσαι στην πόλη. Πολυκατοικίες έχει και στον Κολωνό, οι δρόμοι και τα πεζοδρόμια είναι εξίσου στενά, αλλά δεν περνάει τόσος πολύς κόσμος. Δεν υπάρχει η φασαρία του πηγαινέλα, οι άνθρωποι αναζητούν ό,τι είναι να αναζητήσουν στην πόλη. Εδώ μαζεύονται όλοι. Κι έτσι ο Κολωνός παραμένει  αδιάφορος κι απόκεντρος όπως ήταν πάντα, και μπορεί και τώρα να ρωτά κανείς σαν τον Οιδίποδα, πού βρίσκομαι, πώς λέγεται αυτό το μέρος;