Λατινική αυτοκρατορία

Απολογισμός μασκαρεμάτων. Νομίζω η αρχή έγινε με τις φωτογραφίες απο το Βατικανό. Τι ωραίοι οι καρδινάλιοι με τα κόκκινα φορέματα, οι Ελβετοί φρουροί με τις ριγέ φουφούλες! Βλέποντας τους συνειδητοποιούσε κανείς πόσο ομοιόμορφα και σκουρόχρωμα ντυνόμαστε σήμερα. Είναι βέβαια δημοκρατικό, κάποτε οι στολές ήταν εγκλωβισμός σε συγκεκριμένη κοινωνική τάξη και ηλικία. Δεν μπορούσες να ξεφύγεις. Ωστόσο τώρα που έχουμε όλοι τη δυνατότητα να φοράμε ό,τι θέλουμε δεν μπορεί κανείς να μη θαυμάζει τη χρωματική πανδαισία αυτών των αρχαίων ρούχων. Στην εποχή μας το θέαμα έχει εκχωρηθεί σε επαγγελματίες, οι υπολοιποι ταλανιζόμαστε απο σεμνότητα.
Κατά κάποιο τρόπο τα Καρναβάλια αλά Πάτρα που εξαπλώθηκαν σε διάφορες πόλεις και χωριά την τελευταία εικοσαετία, προς σκανδαλισμό των ελληνοκεντρικών οι οποίοι δεν καταλαβαίνουν τι βρίσκει ο κόσμος "σ'αυτά τα λάτιν"  αφιερώνονται στη νοσταλγία για την πολυχρωμία. Είμαι ευγνώμων σε όλους τους φίλους που με καλούν σε διάφορα μέρη με τέτοιες γιορτές, όπως και σ' εκείνους που με μυούσαν παλιότερα σε αρχαία έθιμα με διονυσιακό χαρακτήρα. Ελληνικά, λατινικά, ή βραζιλιάνικα, ελπίζω να επιβιώσουν αυτά τα έθιμα της κρίσης ετούτης και των επομένων.
Αυτό το τριήμερο βρέθηκα στη Ναύπακτο, το πρωί ανέβηκα στο κάστρο της, το βράδυ στους δρόμους χάζευα το Καρναβάλι. Ευτυχώς η πόλη λόγω του χεριού που έχασε ο Θερβάντες στην ομώνυμη ναυμαχία (η οποία δεν έγινε ακριβώς απ' έξω απο το λιμανάκι της Ναυπάκτου, αλλά ας μην τριχοτομούμε την τρίχα) δεχόταν ανέκαθεν τους δεσμούς της με τη Δύση και δεν σοκάρεται με την εισβολή του λάτιν. Στο βάθος μπορεί να πρόκειται για μια νέα λατινική αυτοκρατορία που εξαπλώνεται δια του χορού και του λικνίσματος. Προσωπικά είμαι υπέρ, όπως εξήγησα και την προηγούμενη εβδομάδα.
Εκεί λοιπόν στη Ναύπακτο, μια πόλη χτυπημένη απο την κρίση και τις μεταρρυθμίσεις ταυτόχρονα, λόγω συμμαζέματος του κρατικού τομέα που τη στερεί απο διάφορες υπηρεσίες, Εφορίες, ΤΕΙ κλπ, το γλέντι μου φάνηκε καταπληκτικό, αν και έλεγαν όλοι ότι ήταν φτωχότερο απο τα προηγούμενα. Πράγμα λογικό, πάντως οι άνθρωποι στο δρόμο φορούσαν όλοι κάτι, ένα καπέλο, μια περούκα, αστεία γυαλιά, κι είχαν ντύσει τα παιδιά τους με επιμέλεια. Οι παιδικές στολές είναι η νέα ουσία της Αποκριάς, ένα άνοιγμα δυνατοτήτων στα παιδιά που δεν πρέπει να υπήρχε παλιότερα, μια πολυτέλεια του αιώνα. Φτωχοί και πλούσιοι ξεχώριζαν μόνο απο τις γραμμές του προσώπου, όλοι  είχαν ψωνίσει τα ίδια χαζοπραγματάκια μεταμφίεσης. Κι εκεί μέσα στην ευθυμία και το θαυμασμό, στη ροζ περούκα μου κι εγώ ευτυχισμένη, βλέπω και δυο Πακιστανούς με τις κάτασπρες τους κελεμπίες, που δεν τις λένε κελεμπίες σίγουρα, αυτά τα καφτάνια μέχρι τους μηρούς, με  ασορτί παντελόνια σα σαλβάρια και τα δερμάτινα πασούμια τους, να χαμογελούν κάπως διστακτικά. Μέσα στα τόσα ρούχα που βάλατε, δείτε μας κι εμάς όπως ντυνόμαστε στις γιορτές του τόπου μας, σα να λέγανε. Κι έλαμπαν τα καλά τους ρούχα σα διαφήμιση λευκαντικού.
Είδατε; Πήγε πολύ ανατολικά η λατινική αυτοκρατορία.
Aπο την Εφημερίδα των Συντακτών