Φροντιστής σκηνής (για την εφημερίδα του Φεστιβάλ Αθηνών)

Aκόμα και στις αφετηρίες τίποτε δεν σε βοηθάει
να καταλάβεις πού πάει το κάθε λεωφορείο

Από την εποχή που το Φεστιβάλ Αθηνών δεν σημαίνει μόνο παραστάσεις στο Ηρώδειο, ο τίτλος του μοιάζει με υπόσχεση διάχυσης μιας σκηνοθεσίας, ή μάλλον μιας σκηνογραφίας, σε όλη την πόλη. Ακούγοντας «Φεστιβάλ Αθηνών» ονειρεύομαι την Αθήνα σα σκηνή,  μια κανονική πόλη δηλαδή, όπου μπορείς να χαζεύεις περπατώντας σε κάποιο πλατύ πεζοδρόμιο και να πέφτεις πάνω στον καλλιτέχνη που θα παίξει σκηνή από όπερα εκεί μπροστά, στη στάση λεωφορείων. Το αποτέλεσμα αυτής της ρομαντικής άποψης είναι να μην κλείνω εισιτήρια εγκαίρως για τις παραστάσεις του Φεστιβάλ, να επαφίεμαι απολύτως στην καλωσύνη των φίλων μου, που φροντίζουν τι θα δούμε, και με μεταφέρουν με ασφάλεια στα θέατρα και τους λοιπούς καλλιτεχνικούς χώρους.

Κάποτε μου είχε τύχει στ’ αλήθεια, ένας νεανικός θίασος είχε τραγουδήσει ολόκληρη την Κάρμεν στην πλατεία Καπνικαρέας, κι ενώ τυχαία περνούσα, στάθηκα όρθια και  παρακολούθησα τρεις ώρες. Από τότε η κατάσταση μου χειροτέρεψε, εξαρτώμαι πια εντελώς από τις επιλογές των φίλων.

Κι όμως κάθε πόλη κατά βάθος αυτό είναι, σκηνικό των συναντήσεων που προσδοκούμε, συλλογική ανάρτηση των καλύτερων προσόψεων που ελπίζουμε να γίνουν φόντο σε κάτι θαυμάσιο, τυχαίο. Βγαίνουμε στο δρόμο έτοιμοι για το καλύτερο, κι ο δρόμος οφείλει να μας εμπνέει. Λέμε τώρα. Στην Αθήνα το σκηνικό, μίζερο, φαγωμένο νοβοπάν, υπολείπεται.

Αλλά οι νέοι δεν το βάζουν κάτω. Κυκλοφορούν και προσδοκούν και καταναλώνουν την έμπνευση σαν τυρόπιτα, σα φρέσκο αεράκι. Θα αναλάμβανα ευχαρίστως χρέη φροντιστή σκηνής στο παραμελημένο σανίδι. Σαν μαμά λίγο θα νοικοκύρευα, όπως νοικοκυρεύουμε το σπίτι για τα παιδιά, και τα αφήνουμε λίγο ελεύθερα να το χαρούν. Άλλοι έχουν κάνει τα σκηνικά και τα κοστούμια, εγώ απλώς θα διόρθωνα μερικές λεπτομέρειες. Κατά προτίμηση, τις ταμπέλες στις στάσεις των λεωφορείων. Θα έξυνα τα αυτοκόλλητα πάνω στα ονόματα των στάσεων, και από υπερβάλλοντα ζήλο θα έβαζα ξανά καινούργιους και καθαρούς χάρτες σε κείνα τα πινακάκια που είχαν κάποτε οι στάσεις. Κάθε περαστικός θα μπορούσε να βλέπει πού πάει το λεωφορείο, τα ονόματα όχι μόνο των στάσεων, αλλά και των δρόμων, πράσινο χρώμα για τα πάρκα στους χάρτες, κι αμέσως θα άνοιγαν στο μυαλό του τεράστιες δυνατότητες διαφυγής, διαδρομής, επιλογής. Κάπου να πας, κάτι να δεις που έχεις ακούσει και δεν το ξέρεις, κάτι να γνωρίσεις, και κάτι, πάντα, να περιμένεις.

Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι θα φρόντιζα τέτοια αντικείμενα κι εκεί που δίνονται οι παραστάσεις του Φεστιβάλ Αθηνών, στην Πειραιώς ας πούμε, που έχει ένα σωρό θέατρα, ώστε ακόμα κι αν δεν σε έχει γεμίσει το έργο και η παράσταση, ή τόσο σε έχει ξεχειλίσει που κοντεύεις να σκάσεις αν δεν εκφραστείς, να σε περιμένει στη στάση το πινακάκι με τα ονόματα, ο χάρτης, να σου δίνουν στίγμα της περιοχής, γεωγραφικό πλάτος και μήκος της μεγάλης σκηνής όπου ακόμα το θεσπέσιο έργο που σε αφορά δεν παίχτηκε, μένει μετέωρο, δεν μπορεί να αρχίσει χωρίς εσένα.