Πέρασα ένα ολόκληρο πρωινό στα δικαστήρια. Είχα να πάω χρόνια, από τον καιρό της Σανταρόζα, όταν έκανα δικαστικό ρεπορτάζ. Στην έδρα βρισκόταν µια νέα γυναίκα, εισαγγελέας ήταν άλλη µια νέα γυναίκα. Ηταν και οι δυο τους τόσο ήρεµες, ψύχραιµες, µελετηµένες, προσεχτικές, απευθύνονταν µε σεβασµό σε κατηγορούµενους και µάρτυρες, σε δικηγόρους και στο πλήθος. Καµία σχέση µε τους δικαστές που θυµόµουν, οι οποίοι µιλούσαν µε σκαιότητα σε κλεφτρόνια και πρεζόνια, µε ύφος περιφρονητικό, έδειχναν συνέχεια να βιάζονται, τους ξαπόστελναν χωρίς πολλά πολλά. Μετά τα τόσα αρνητικά που έχω ακούσει για τα δικαστήρια, τις αργοπορίες, τις γραφειοκρατίες, είχα µείνει µε το στόµα ανοιχτό µπροστά στις σοβαρές και υπεύθυνες αυτές γυναίκες.
Το ίδιο βράδυ συναντήθηκα ξανά µε το ελληνικό κράτος στη νοσοκοµεια κήτου µορφή αυτή τη φορά. Το ΕΣΥ έσωσε τη ζωή µιας αγαπηµένης µου φίλης µε το ασθενοφόρο του και την ταχύτητα της επέµβασής του. Γιατροί, νοσοκόµοι, οδηγοί συνεργάστηκαν σε µια διαδικασία ρουτίνας που έχουµε µάθει να θεωρούµε αυτονόητη και να απαιτούµε διαρκώς να βελτιωθεί.
Καλά κάνουµε σε γενικές γραµµές, απλώς καµιά φορά ξεχνάµε, από την πολλή γκρίνια και τη µεµψιµοιρία, όλους αυτούς τους άντρες κι όλες αυτές τις γυναίκες που κάθε µέρα ξεκινάνε τη δουλειά τους κι αγωνίζονται είτε στην αίθουσα του δικαστηρίου είτε στην αίθουσα του σχολείου, του νοσοκοµείου ή του µηχανοστασίου ή οπουδήποτε τέλος πάντων αγωνίζονται να την κάνουν σωστά. Τα ισοπεδώνουµε όλα, τα απαξιώνουµε, τα δυσφηµούµε και τελικά όχι µόνο χάνουµε την εµπιστοσύνη µας, αλλά πέφτουµε και στα νύχια της προκατάληψης, δεν µπορούµε να είµαστε δίκαιοι.
Καµιά φορά, ωστόσο, οι δηµόσιοι λειτουργοί µάς θυµίζουν ότι δεν είναι για πέταµα αυτό το κράτος, κάποια πράγµατα έχουν κατακτηθεί, πολλοί άνθρωποι µοχθούν γι’ αυτό και θα ήταν κρίµα η γενικότερη παρακµή να τα παρασύρει σαν κύµα, να διαβρώσει το κουράγιο των ανθρώπων που πιστεύουν σε αυτό που κάνουν, να τα διαλύσει όχι µόνο από φτώχεια, αλλά και από έλλειψη φροντίδας και εκτίµησης.
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=10&ct=13&artid=4622366
Τρίτη 15 Μαρτίου 2011
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Πόσο δύσκολο να γίνει το προσωπικό, πολιτικό.
Τη νύχτα που έφτασε ο Καραμανλής στο Ελληνικό να αναλάβει τα ηνία της χώρας που είχε βρεθεί στο χείλος του γκρεμού, πενήντα χρόνια πριν, δεν...
-
Πήρα χτες το απογευματάκι το μετρό. Είχε κόσμο, έμεινα όρθια κι άκουγα έναν καυγά να εκτυλίσσεται ανάμεσα σε δυο καθημένους σε θέσεις αντι...
-
Από τη δεκαετία του 1970, που τέλειωσα τις δευτεροβάθμιες σπουδές μου, δεν καταλαβαίναμε γιατί μαθαίναμε λατινικά. «Θα σας χρειαστούν στ...
1 σχόλιο:
Βάλε τη λειτουργία like! :-)
Δημοσίευση σχολίου