Όσες μέρες έχει τον άνδρα της στο νοσοκομείο, η παλιά μου φίλη περνά κάτι παραπάνω από τις ώρες μιας βάρδιας δίπλα του. Έμαθε πολλά για την περιποίηση αρρώστων, αισθάνεται περήφανη. Θα προτιμούσε να μη χρειάζεται, αλλά δεν έχει επιλογή.
Θεωρείται φυσικό να γίνεται κανείς νοσοκόμος όποτε έχει άρρωστο στο νοσοκομείο. Όμως δεν ήταν πάντα έτσι. Κάποτε δεν μπορούσες να είσαι στο νοσοκομείο παρά μόνο ώρες επισκεπτηρίων. Τις υπόλοιπες απαγορευόταν αυστηρά. Πότε άλλαξε τόσο ριζικά αυτό και φτάσαμε να είναι αυτονόητο ότι τη νοσηλεία στα δημόσια νοσοκομεία την αναλαμβάνουν οι συγγενείς; Έγινε σταδιακά, ανεπαίσθητα; Ποιος ευθύνεται;
Βεβαίως φταίει που τα νοσοκομεία κάνουν οικονομία σε νοσηλευτικό προσωπικό. Ειδικά τώρα δεν γίνονται προσλήψεις. Αλλά το παράξενο είναι ότι δεν γίνονταν ούτε πριν. Εδώ και πολύ καιρό το νοσηλευτικό προσωπικό έχει αραιώσει, σα να είναι πολυτέλεια στο νοσοκομείο.
Μήπως, λέω μήπως, δεν είναι μόνο εκ των άνω σχεδιασμός που οδήγησε στη σημερινή κατάσταση; Μήπως η πίεση των συγγενών να υποκαταστήσουν τη νοσοκόμα, όταν ακόμα υπήρχαν νοσοκόμες, πίεση στηριγμένη στην πεποίθηση ότι δεν θα κατάφερνε η επαγγελματίας να δείξει τη δέουσα φροντίδα στον προσφιλή του καθενός, έπαιξε ρόλο; Τέκνα που ανησυχούσαν για γονείς, γονείς για τέκνα, σύζυγοι αποφασισμένες να ξενυχτήσουν σε πολυθρόνες, μπόρεσαν να το κάνουν τελικά. Θυμάμαι, γυναίκες κυρίως, να διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους για κάθε προσπάθεια να τις απομακρύνουν λίγο οι επαγγελματίες της ιατρικής από το προσκέφαλο του ασθενούς. Εντάξει λοιπόν, με τον καιρό τους πέρασε, τα κατάφεραν, έγιναν απαραίτητες. Κι αν τώρα έχουν αλλάξει γνώμη ή νοοτροπία, είναι αργά.
Είναι παράξενη η σχέση μας με τις δημόσιες υπηρεσίες. Ένα μίγμα απαιτήσεων και δυσπιστίας. Τα θέλουμε όλα, αλλά εμείς θα τα κάναμε καλύτερα. Σιγά –σιγά το σχολείο διαλύθηκε από τις πρωτοβουλίες των γονιών, ή πάντως βοήθησαν πολύ. Το νοσοκομείο έχει μείνει χωρίς νοσηλευτές κι άντε τώρα να τους βρει.
Ίσως η λαϊκή πίεση, ας την πούμε έτσι, φανταζόταν ότι θα συναντούσε μεγαλύτερη αντίσταση. Δυστυχώς έχασε, και μαζί της χάσαμε όλοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου