Πέντε στρέμματα παράδεισος

Η Αθήνα είναι μια πόλη που θα μπορούσε να βελτιωθεί κομμάτι- κομμάτι, όπως κομμάτι –κομμάτι καταστράφηκε. Αυτή την πολύ ωραία κουβέντα μου είχε πει κάποτε ένας δημοτικός σύμβουλος (της μειοψηφίας) για ένα κομμάτι το οποίο τελικά δεν είχε σωθεί. Βλέπετε, υπάρχει η καλή διάθεση, η αγάπη για το πράσινο, οι αποφάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου, ο καημός των ανθρώπων μέσα στα διαμερίσματα, η στέρηση των παιδιών τους. Αλλά από την άλλη υπάρχει η σκληρή πραγματικότητα, που δεν χορταίνει με τίποτε.  Έτσι η ωραία ιδέα για σωτηρία κομμάτι- κομμάτι της πόλης, μένει μια ωραία ιδέα πολύ κομματιασμένη.

Ας πούμε το κομμάτι που είναι στην Άνω Κυψέλη γύρω από την εκκλησία του Αγίου Αθανασίου, πέντε στρέμματα παράδεισος, δίπλα σε σχολεία, αναγκαίο για όλους τους γείτονες, ανάσα και πνεύμονας κι όλα αυτά τα επικολυρικά, μπορεί να μην είναι τελικά ένα από τα κομμάτια που θα σώσουν την Αθήνα. Ο ιδιοκτήτης του, το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, που το απέκτησε από κληροδότημα, ονειρεύτηκε άλλου τύπου παράδεισο για τα πέντε στρέμματα: ένα πολυώροφο εμπορικό κέντρο. Είναι τρομερό το πώς οι εκκλησιαστικοί ξεχνάνε το παλιοκαιρίσιο στυλ τους μερικές φορές και διολισθαίνουν στην πιο μελετημένη εκμετάλλευση χώρων. Λίγα πεύκα, ελιές, κυπαρίσσια, ένα παλιό εκκλησάκι, ένα κομμάτι φύσης όπου οι περαστικοί θα σηκώνουν ψηλά τα μάτια, στον ουρανό, με ευγνωμοσύνη, δεν αρκεί στο Πατριαρχείο. Άλλη ευλάβεια σχεδιάζει, και τρέχει με την κατασκευάστρια εταιρία στα δικαστήρια, να ελευθερωθεί ο χώρος, να χτίσει γρήγορα. Συμβούλιο Επικρατείας, διοικητικό εφετείο, εφέσεις, άδειες, κι άντε ξανά από την αρχή. Θα μου πείτε, είναι δίκαιο οι γείτονες που τσιμέντωσαν τα πάντα γύρω- γύρω και δεν μπορούν να πάρουν ανάσα, να θέλουν να στερήσουν το Πατριαρχείο από τα τσιμέντα της δικής του αντιπαροχής;

Όχι, δεν είναι δίκαιο, άδικο είναι. Χρειάζεται και λίγη γενναιοδωρία για να συμβεί εκείνη η σωτηρία κομμάτι –κομμάτι που λέγαμε. Αλλά αν δεν περιμένεις από Πατριαρχείο τη γενναιοδωρία, τότε από ποιον;