Μήπως ζούμε σ' άλλη χώρα;

Ομολογώ ότι τα έχω χαμένα με τον ενθουσιασμό που επικρατεί στα πρωτοσέλιδα (με την ευρεία έννοια) για το κυπριακό "όχι" στο σχέδιο διάσωσης. Αυτό ήταν το ζητούμενο δηλαδή, να βρεθεί η αδελφή της ανάδελφης Ελλάδας να παραστήσει την περήφανη μικρή που τα κλωτσάει όλα, που πραγματοποιεί τον εκβιασμό τον οποίο οι Ελληνες "δεν τόλμησαν"; Βρήκαμε τον εχθρό, αυτό ήταν, κι αμέσως το καλούπι της λεβεντιάς μας χώρεσε με αναστεναγμούς ανακούφισης; Ο εχθρός είναι οι ευρωπαίοι λοιπόν; Εμείς δεν είμαστε ευρωπαίοι σα να λέμε, δεν έχουμε καμία σχέση με αυτό το πείραμα, με αυτό το όραμα; Μας έχει απομείνει  μόνο η πληγωμένη περηφάνεια η οποία πρέπει να γιατρευτεί έστω και αυτοκαταστροφικά; Μόνο αυτό μας παρηγορεί, να καθόμαστε σε μια γωνιά να βλέπουμε την Ευρώπη να διαλύεται και να πηδάμε απο τη χαρά μας;
Η Ευρώπη τι είναι ακριβώς; Η μακρινή μητέρα που πρέπει να έχει την τέλεια παιδαγωγική απέναντι στους άσωτους υιούς, διαφορετικά μαύρο φίδι που την έφαγε; Δεν διεκδικήσαμε σε αυτή την Ευρώπη να συμμετέχουμε ισότιμα, δεν δώσαμε μάχη να είναι τα ελληνικά επίσημη γλώσσα, να έχουμε βουλευτές, να παίρνουμε την προεδρία, να συμμετέχουμε σε όλους τους θεσμούς; Ξαφνικά το Γιούρογκροπ είναι ο θεός που οφείλει να βρει τις σωστές λύσεις, διαφορετικά το κριτικάρουμε σα να μην έχουμε καμία σχέση, βγαίνουμε απέξω, καγχάζουμε, οικτίρουμε, επιχαίρουμε για λάθη που μπορεί να καταστρέψουν τις ευρωπαϊκές προσπάθειες, αλλά εμείς χαιρόμαστε μόνο και μόνο επειδή απέδειξαν ότι οι θεός δεν είναι αλάθητος;

Και το αντικείμενο της γενναίας άρνησης ποιο είναι; Οι καταθέσεις με υψηλό επιτόκιο των Ρώσων; Μια μείωση που δεν θα τις εξαφάνιζε τέλος πάντων, θα τις χρησιμοποιούσε σε κάποιο ποσοστό για να σωθεί η χώρα που τις φιλοξένησε στο κάτω- κάτω. Δηλαδή το χρήμα νέτο σκέτο και μάλιστα των τραπεζών, ξαφνικά είναι το Κούγκι, το Μεσολόγγι κι η Τριπολιτσά μαζί; Ξεχάστηκαν και τα κομμουνιστικά, και τα αντικαπιταλιστικά, και τα εναντίον των χρημάτων ηθικοπλαστικά, όλα πια πήγαν στην άκρη για να ευχαριστηθούμε το οχι σα να είναι το σούπερ λάβαρο όλων των εθνικών επετείων μαζεμένων, το αθάνατο κρασί του 21; Τόσο κομπλεξικοί είμαστε, μπροστά στην ηδονή να βρίζουμε τον Σόιμπλε, γαία πυρί μιχθήτω;
Δεν καταλαβαίνω πια τίποτε. Σίγουρα ζούμε σε άλλη χώρα.