Πατρική κληρονομιά

Πρώτη φορά είχε εκδοθεί στην Ελλάδα απο τη Χατζηνικολή το 1995, αλλά εγώ δεν διάβαζα τότε τέτοια. Τώρα όμως άλλαξαν τα πράγματα. Η διαχείριση της αποχώρησης του γονιού είναι ένας εφιάλτης που πλησιάζει, καθώς η μάνα μου έχει την ηλικία του πατέρα Ροθ όταν ξεκινά το βιβλίο. Κι όλη αυτή η καθημερινή ενασχόληση με τις αρρώστειες, το πηγαινέλα στα νοσοκομεία, οι εξετάσεις και η αμηχανία των παιδιών μπροστά στις επιλογές δεν είναι πια ξένα. Σε πολλά πράγματα ταυτιζόμουνα με τον συγγραφέα που είναι και ο ήρωας, ευκολότερα πάντως από όσο σε άλλα βιβλία του Ροθ. Εκείνα τα νεανικά του ας πούμε με τις σεξουαλικές εμμονές μου έσπαγαν τα νεύρα. Ακόμα και το γεροντικό του με τη σεξουαλική εμμονή μου έσπασε τα νεύρα, ομολογώ, αν και με τα χρόνια αναγκάστηκα να εξοικειωθώ με τη σεξουαλική κατάσταση των αντρών.
Στην Πατρική Κληρονομία τα συναισθήματα ταύτισης με το γονιό περιγράφονται γλαφυρότατα. Η ανθρώπινη αδυναμία κυρίως, το δράμα του θανάτου έστω και σε προχωρημένη ηλικία, έστω και σε μέρη με ιατρικές δυνατότητες. Η κατανόηση και το έλεος για τη θνητότητα πάνε μαζί με την προσπάθεια αποδοχής της. Αλλά δεν τη δέχεσαι ποτέ, κανένας πουθενά δεν τη δέχεται. Κι όλο προσπαθούμε να σώσουμε κάτι, ό,τι μπορεί ο καθένας.