Αννα Καρένινα, τελευταία βερσιόν

Ίσως να γράφω και για τις ταινίες του 13, με τον ίδιο στόχο πάντα, να ξέρω τον Δεκέμβριο ποια ήταν η καλύτερη. Σίγουρα έχω όρεξη να γράψω για την Άννα Καρένινα που είδαμε χτες οικογενειακώς σε ένα κατάμεστο Ιντεάλ. Με το που ξεκίνησε το έργο, ανοίγοντας μια ζωγραφισμένη αυλαία σα να μας προειδοποιούσε ότι θα δούμε θέατρο, ή ότι θα παίξουμε με θεατρικά σήματα, συντονίστηκα με κάθε του στιγμή, πράγμα που δεν φανταζόμουν ότι θα γινόταν τόσο εύκολα, κυρίως επειδή είχα διαβάσει πέρσι το βιβλίο ξανά, σε καινούργια μετάφραση, και πάντα ξέρεις ότι οι ταινίες συρρικνώνουν τα βιβλία, έστω κι αν τα πλουτίζουν με εικόνες. Ήταν όμως καταπληκτικό αυτό το εύρημα με τα σκηνικά που μπαίναν και βγαίναν, τις πόρτες που άνοιγαν σε μέρη μακρινά, ή στο ύπαιθρο, τους ήρωες που έτρεχαν κάτω από τη σκηνή ή πίσω απο τις κουίντες. 

Η Κίρα Νάιτλι μου αρέσει πολύ, αλλά ως Άννα Καρένινα νομίζω ήταν στα όρια της αξιοπρεπούς εμφάνισης. Είναι γυναίκα του καιρού μας, ελεύθερη, δεν μπορούσε να βγάλει την ενοχή μιας ρωσίδας αρχόντισσας του 19ου αιώνα που ενυπάρχει κάτω απο την τόλμη κι ο,τι η ίδια θεωρεί τρέλα ή μοίρα. Υπήρχαν στιγμές που δεν έπειθε, αλλά βελτιωνόταν όσο προχωρούσε το έργο.  Ο Βρόνσκι αν και στην αφίσσα φαίνεται πολύ ξανθός για τέτοιο πάθος, στην οθόνη το είχε το πάθος συγκλονιστικά διαψεύδοντας το κλισέ του ψυχρού λευκού γαλανομάτη. Ο ψυχρός ήταν ο Λέβιν με την αφοσίωση του στη γη ως άλτερ έγκο του Τολστόι, να πρβληματίζεται φιλοσοφικά για την αρετή και την κακία. Αλλά και στο βιβλίο έχει την πολυτέλεια της απόστασης απο τα πάθη που βασανίζουν τους άλλους ήρωες. Ευτυχώς που ερωτεύεται και γίνεται πιο ανθρώπινος. Παρά τον έρωτα και παρά το καθήκον που επιτελεί απέναντι στον άρρωστο αδερφό του του, τον αισθάνεσαι περισσότερο προστατευμένο από τους παρορμητικούς πρωταγωνιστές και τους σκληρούς δευτεραγωνιστές απο την ίδια τη φιλοσοφική του στάση. 

Πάντα όταν διαβάζω την Άννα Καρένινα στο τέλος με πιάνει αγανάκτηση για τη σκηνή της αυτοκτονίας.  Βέβαια είναι η εμβληματική σκηνή, η σφραγίδα της ενοχής κατά κάποιο τρόπο στην οποία πιστεύει και ο Τολστόι. Διάβασα στην εισαγωγή της νέας μετάφρασης ότι η αρχική ιδέα του ήταν να γράψει την ιστορία για μια ανήθικη γυναίκα.  Στο δρόμο η ηρωίδα του ξέφυγε. Κατά κάποιο τρόπο πέφτοντας στις γραμμές του τραίνου (το οποίο τραίνο μισούσε σαν γνήσιος προσηλωμένος στη γη συντηρητικός που ήταν) ξέφυγε και από τον πλάστη της η Άννα Καρένινα.
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.dolce&id=21188